Het was vandaag weer persconferentiedag. Nieuwe maatregelen in de strijd tegen corona en ik kreeg er een dipje van. Het was niet goed voor mijn energie. Ik las net het verhaal van een vriendin op Facebook die in dezelfde situatie zit als ik. Happy single, altijd sociaal actief en nu wordt het na maanden van weinig contacten toch wat eenzaam. Ik herkende het helemaal. Ik zit te kijken naar de persconferentie en ga vrezen voor mijn trainingen met Pedro in een kleine sportschool, bedenk dat de yogalessen ook niet meer kunnen. Mijn plan om een dag naar kantoor te gaan moet ik misschien maar weer herzien. Oh, en wat leuke dingen betreft: onze Catangroep bestaat uit zes personen, dat is teveel. En ik had al de hele dag een dipje, want ik had redelijk geslapen, maar was echt suf wakker geworden. Halverwege de middag ben ik gestopt met werken, gewoon even leuke dingen doen.

Leuke dingen

Ik heb gewoon gelezen vanmiddag, ik ben nog steeds bezig met Elizabeth George, maar nu met een deel dat chronologisch een paar jaar voor de andere boeken is geplaatst, namelijk A Suitable Vengeance. Veel interessanter dan corona-maatregelen. Ook veel leuker, het feit dat ik voor #NaNoWriMo al drie dagen schrijf, nu zo rond de 3500 woorden zit en de inspiratie voel borrelen voor mijn boek. Aan dit blog schrijven is altijd leuk, zeker als ik met mijn laptop op schoot zit en lekker zit te tikken. Houd de moed erin is het motto. Leuke dingen verzamelen is dan altijd een idee.

Vanochtend was ik keurig netjes op tijd uit bed om de meneer van de riolering te verwelkomen. Die lui beginnen namelijk gewoon om 8 uur en ik dus ook. Dat karwei gaat gestaag en ik heb er eigenlijk weinig last van. Het was in mijn vooruitzicht een enorme berg. Zo zie je maar weer. Het pluspunt van de dag.

Voor de rest ging de dag eigenlijk niet zo gesmeerd, want ik heb het tot halverwege de dag volgehouden en toen besloot ik te stoppen met werk. Ik voelde me niet lekker en het ging niet lekker. Halverwege de middag heb ik een powernapje gedaan, daarna voelde het al stukken beter. En nu ben ik bezig met rommelen. Lekker in Canva een tegeltje maken, want dat is leuk. Verzinnen wat ik nu weer voor focus keyphrase ga gebruiken, WordPress is af en toe lastig. Margrieten lezen, want ik heb geen zin in iets anders. In Librarything kijken naar alle tags die ik heb gebruikt – dat zijn er veel. Alvast besluiten dat ik vanavond een simpele pastasalade ga maken, lekker, gezond en heel makkelijk. Lekker even kletsen met vriendin W over van alles en nog wat, waarbij we allebei besloten dat het toch wel leuk is om even te kunnen praten. En morgen? Morgen zie ik wel weer.

Het is namelijk gewoon een rommeldag geweest. Dat lag in de eerste plaats aan de rioolrenovatie die deze week gebeurt in mijn huis en dat boven en onder mij. Ik heb een chemisch toilet in mijn rommelkamer staan, want de badkamer is verboden gebied deze week. De gang en badkamer zijn beplakt met een beschermende folie. Het was vandaag eigenlijk werksterdag, maar dat ging natuurlijk niet door. En voor de rest was het qua werk ook rommelig. Ik had voor de eerste keer in zes maanden een groupmeeting, in Microsoft Teams, en dat was eigenlijk wel noodzakelijk. Voor de rest heb ik het eigenlijk rustig gehouden vandaag, want ik voelde me niet top en zat echt niet goed in mijn energie. En dat is dus ook de reden dat ik vandaag een kort verhaal houd, want ik heb even geen energie om iets ingewikkelds te verzinnen. Rust dus.

Mooie dingen

Ik ben begonnen in Weg van de angst, van Rom Molemaker, een schrijver waar ik nog nooit van had gehoord. Het is een verrassing en het leest als een trein. Interessant boek, en dan te bedenken dat ik het uit de minibieb op het Monnickendamplein heb gehaald. Dat is een pluspunt voor vandaag.

Ik las vanochtend de Volkskrant. Het is mijn zaterdagritueel, de Volkskrant en het Financieele Dagblad in papier lezen. Ik vind het heerlijk, het is pure ontspanning. Eén artikel viel me op, er werd gesproken over hoe goed de mens kan zonder perspectief*. Kern van het verhaal: kunnen we wel zonder die stip op de horizon? Normaal – lang geleden – heb je allerlei stippen op de horizon. Maar feestjes, partijen, bruiloften, toneelstukken, sport, weekendjes uit, vakanties, borrels, alles is afgelast. Dag sociaal leven. Zeker in het begin had ik geen idee wat ik er mee moest en had ik ook gewoon nergens zin in. Er was ook niets om naar uit te kijken en dat blijkt juist hetgene te zijn waar je brein blijkbaar naar verlangt. De schrijver heeft er zelfs een mooi citaat voor van de Engelse schrijver Samuel Johnson:

Geluk komt van de ‘verwachting van een verandering’, niet van de verandering zelf – zodra die er is, verlangen we naar de volgende.

Is dat misschien de reden waarom de voorpret van een vakantie vaak nog leuker is dan de vakantie zelf? Voorbereiding, inlezen over een land, beslissen waar je heen wilt, wat je wilt doen, en vooraf al genieten van het totaal andere leventje voor een korte tijd.

Perspectief

Heb ik er verstand van? Welnee, ik ben één van die 17 miljoen communicatiespecialisten die naar premier Rutte kijken en het allemaal beter weten. Wat in dit artikel wel wordt aangestipt is dat het kabinet moet benadrukken wat we samen al bereikt hebben en wat nog bereikt moet worden. Breek het in hapklare brokken op. Wachten op een vaccin is dan te abstract, ook omdat men denkelijk toch te optimistisch is over het tijdspad – eind van het jaar klinkt rijkelijk vroeg. En je kan je rustig afvragen of mensen er gebruik van maken. Er moet perspectief zijn.

De goede raad

Aan het eind komt het moois, zo ook in dit artikel:

Geef elke dag een doel, hoe concreter, hoe beter. En plan leuke dingen in, hoe klein ook.

Ik word best wel enthousiast van zoiets, daar krijg ik wel energie van. Iedereen kan dat. Mijn doel voor vandaag? Ik krijg gasten, we gaan Catan spelen en ik heb beloofd dat ik nasi goreng ga maken. Heerlijk, in de keuken rommelen.

*Hoe goed kan de mens zonder perspectief? Analyse: psychisch welzijn tijdens corona / Haro Kraak. – De Volkskrant, 5 september 2020.

Je hebt het wel eens. Ik loop vanochtend naar buiten om naar de sportschool te gaan, het begint te spetteren, ik denk, het valt wel mee. Tegen de tijd dat ik bij mijn fiets was, goot het. Terug naar huis dus om mijn regenjas te halen. Vervolgens door naar de sportschool, waar de lift is uitgeschakeld: drie verdiepingen omhoog lopen. De training kwam ik door en was zelfs lekker. Daarna door naar Health City, waar ik erachter kwam dat mijn badpak nog keurig thuis over de lijn hing. Ik ben ditmaal fijn uitgebreid in de sauna geweest. Terug bij mijn fiets kon ik mijn sleutel niet vinden. Ik had mijn sleutelbos van mijn regenjas naar mijn tas overgezet en blijkbaar was die fietssleutel niet meegekomen. Gelukkig – want ik kreeg als visioenen van mondkapje kopen en de tram nemen – had de sportschool de sleutel gevonden. Terug thuis vond ik het wel goed geweest. Lunch, even wat plastic en flessen wegbrengen – morgen worden de boodschappen gebracht – en dan niets.

Batterij

Een tijd geleden had ik het er met een vriendin over en nu loop ik tegen dezelfde situatie aan. Mijn reserve batterij is de afgelopen weken weer helemaal leeggelopen, door slecht slapen en gedoe met medicijnen waardoor ik me eerder slechter dan beter ging voelen. Daardoor voel ik me al weken niet top. En dat rolt door in alles, mijn energieniveau is laag, ik voel me de meeste tijd niet echt goed en ben aan het rommelen. Slecht in slaap vallen, als ik eenmaal slaap word ik drie keer wakker. Eén voordeel van geen reistijd, is dat ik die tijd kan bijslapen, maar dat helpt niet altijd. De batterij wordt niet meer opgeladen, ik begin elke dag op halve kracht. De sportschool is weer open, maar ik ben er nog niet veel geweest. De trainingen met Pedro, die houd ik wel bij. Dat is gericht, goed begeleid en daar voel ik me wel goed bij. En ik zou me er nog beter bij voelen als ik vandaag mijn badpak bij me had gehad. We gaan gewoon voort.

Is er verbetering? Nou, in het weer in ieder geval, mijn energieniveau blijft wat laag. Het weer was vandaag zo extreem zonnig dat ik mijn activiteiten er ook maar op heb aangepast. Vanochtend heb ik gewerkt, vanmiddag heb ik wat dingen afgemaakt en voor de rest gewoon goed voor mezelf gezorgd. Mijn laptop vond op een gegeven moment dat hij maar moest gaan updaten en dat had ik ongeveer twee minuten voor die overnieuw zou opstarten in de gaten. En dan moet je snel zijn met allerlei dingen afsluiten. Die critical update die al een week niet lukt, was het trouwens niet. Die stond nog steeds open na opnieuw opstarten. Morgen op kantoor maar proberen.

Het plan

Morgen wil ik vroeg naar kantoor, om de warmte een beetje voor te zijn. Er zijn een aantal dingen die ik in de bibliotheek moet opzoeken en doorsturen naar mijn klantjes. Daarna denk ik dat ik maar een middagje vrij neem, al was het alleen maar om ergens in de schaduw te gaan liggen. Mijn energieniveau is de hele week al niet optimaal, even uitrusten is goed. Volgende week is er weer een week. Vanavond nog de gebeurtenis van de week, namelijk de laatste persconferentie van premier Rutte vóór de zomervakantie, waar we zullen horen van welke restricties we bevrijd worden. Ik mag in ieder geval weer naar de sportschool vanaf 1 juli.

Je hebt van die dagen dat je beter in bed kan blijven liggen. Het lukte vannacht niet echt om in slaap te vallen en toen ik eenmaal sliep was dat heel onrustig. Op tijd wakker worden lukte me niet. Dat heb je als je om zes uur wakker word en dan vervolgens weer in slaap valt. Als een zombie ben je dan. Met moeite sleepte ik me de deur uit en ging naar het Zuiderpark. Rondje sport, even bewegen, even fietsen, even tegen iemand aan kletsen die me vragen stelde over mijn weerstandsbanden en mijn elastiek. Ik knapte er van op. Het energieniveau was er nog niet helemaal, maar ik was hoopvol. Toen aan het werk, en dat was pech, want een aangekondigde update van een applicatie wilde niet vanzelf, dus ik moest bellen. Ik hing vervolgens een kwartier aan de telefoon met iemand van ICT die mijn laptop overnam, dolblij was met mijn kabel-internetverbinding en het voor me regelde. Jawel, aan het werk. En daar zakte het in, want het was vandaag allemaal gedoe van dingen verbeteren, uitzoeken en rommelen. Ik heb het op een gegeven moment opgegeven. Het is de joker voor vandaag. En nee, het is niet mijn kortste blog ooit, maar het is wel een hele korte. Morgen beter.