Het regende vanochtend, en dat deed me al vrezen voor mijn dagbesteding, want ik wilde eigenlijk gaan fietsen. Ik had een wild plan om naar Hoek van Holland te fietsen, een afstand van 16 km. Voor iemand die gewend is dagelijks 26 km te fietsen, moet dat te doen zijn. Maar dankzij wat dreigende wolken besloot ik het plan te veranderen en naar Kijkduin te fietsen en daarvandaan door de duinen, naar Scheveningen. Toerist in eigen stad. Zo gezegd, zo gedaan, lekker weertje, voor de zekerheid een jasje mee, flesje water, E-reader, zonnebril. Naar Kijkduin. Daar fietste ik de duinen in. Onderweg stopte ik bij een gedicht dat op een muur was geplaatst.

terugkeer naar het Stille Strand
bijzaken verwaaien

zee golft door in duinen
branding ruist in de kruinen

hier is ruimte
om lief te hebben

Bewijst maar weer dat je kunst overal kunt vinden. Het gedicht bracht me trouwens geen geluk. Ik stapte weer op mijn fiets en tien meter verder stapte ik weer af, want het hobbelde wel heel erg. Mijn achterband bleek al aardig leeg te zijn. Ik ben maar terug gereden naar Kijkduin, dat was dichterbij dan Scheveningen. En daar heb ik gebruik gemaakt van de pechverzekering die ik bij mijn elektrische fiets heb. Twintig minuten later was er iemand van de ANWB die met veel moeite het gaatje plakte dat dicht bij het ventiel zat en me aanraadde een nieuwe binnenband te nemen. Hij had gelijk. Voor ik thuis was, liep de band weer leeg. Dat toerist in eigen stad spelen, dat komt nog wel een keer, ditmaal graag met hele band.