Het viel me op vanochtend toen ik mijn app-gesprekken met Pedro zag. Het gebeurt me gewoon iedere keer, een tegenvallend gewicht en vervolgens “ik ga ervoor.” En dat herhaalt zich de volgende week. Dat is niet één keer, dat is vele keren, want ik ben geloof ik al bijna een jaar bezig met proberen af te vallen.
Ziek zijn
Ik ben ziek geweest, maar het gaat nu goed met me en bij elke controle gaat het gewoon lekker. Dus ik kan wel zeggen dat ik ziek ben geweest, maar op een gegeven moment houdt het toch op dat als excuus te gebruiken. Het punt is, ik weet waar het aan ligt, ik let op wat ik eet en dat gaat dus redelijk goed. Waar het niet goed mee gaat zijn de tussendoortjes, een halve bak pinda’s leegeten als ik thuis kom en hee, laten we ook een wijntje nemen, of twee, of nog meer. En laten we daarna nog een volvette plak kaas nemen, of twee. Daar gaat het mis. Het gaat ook mis op het moment dat ik met een ontzaglijke rotbui thuis kom, geen zin heb om te koken en een pizza bestel. Voor het eerst in vier jaar.
Realiteit
Ik heb 103 kg gewogen en ik was bijzonder trots op mezelf dat ik daar ruim 25 kg vanaf kreeg. Vandaag woog ik 89,2 kg. Ik ben gewoon weer onderweg naar die 100 kg. Ik heb 78 gewogen en daar wil ik eigenlijk gewoon weer naar toe. Al was het alleen maar om van die rotzwembandjes af te zijn. Als dat met zich meebrengt dat ik een tijdje wat minder slap moet zijn, dan moet dat maar. Ik wil het zelf, ik zal het ook zelf moeten doen. Als iemand goede tips heeft, mag ie het zeggen.
Afbeelding van Ylanite Koppens via Pixabay
Vanaf het moment dat ik me neerlegde bij het feit dat ik heel erg veel te zwaar was (maat 56, heb geen weegschaal) ben ik niet meer aangekomen. En toen ik mijn 1e nieuwe heup kreeg en weer kon bewegen is het afvallen langzaam maar zeker vanzelf begonnen.
Wat ik wel heb gedaan is stoppen met alcohol (en dus met de pinda’s oid die daar altijd bij hoorden). Niet vanwege mijn gewicht maar omdat ik zoveel medicatie moet slikken.
Inmiddels heb ik ook een 2e nieuwe heup, ging nóg meer bewegen en viel langzaam mar zeker af. Inmiddels heb ik maat 44.
Helaas is het bewegen steeds slechter en moeilijker geworden dus hoe het in de toekomst zal gaan weet ik niet.
Wat ik wel geleerd heb is dat het me enorm hielp er niet meer mee bezig te zijn. Gewoon te accepteren dat het is zoals het is en daar zo goed mogelijk je weg in vinden mét bewegen, mét soms een pizza maar liefst zonder alcohol.
Maar iedereen is anders en dit bleek de beste weg voor mij.
Je hebt een hele zware tijd achter de rug die nu gelukkig over is. Heb het goed en probeer dat gewicht wat los te laten. Lekker fietsen en zwemmen zonder je steeds te wegen. Het komt wel, echt. En geen alcohol helpt!
Heel veel succes.
Ik kan helaas alleen maar zeggen dat ik het herken. Elke dag neem ik me weer voor niet in de val te trappen van snaaien maar ja, het is zo makkelijk om iets extra’s mee te nemen uit de winkel. Daar begint het eigenlijk al. Dus niet kopen is al het eerste. Maar dan heb je de kaas die ’s avonds me aanstaart en die ik niet kan weerstaan. Het blijft vrees ik voor altijd een gevecht. Soms gaat de schakelaar in het hoofd om en dan is het niet moeilijk om af te vallen maar dan gaat de schakelaar weer de andere kant op en is het weer mis. Laten we er voor blijven gaan. Succes.