Ik zat vanavond te kletsen met een vriendin. We bellen elkaar regelmatig en kletsen dan wat af, zelfs al beleven we niks met al dat thuiszitten. Ik had het met haar erover dat ik van mezelf zoveel moest. Ik moet elke dag bloggen, ik moet aan mijn boek werken, ik moet haken, want twee Sintcadeautjes, onder andere voor haar, ik moet, ik moet, ik moet. En ik realiseerde me dat ik er weer eens was ingetrapt. Ik moet weer van mezelf! Ik moet helemaal niks van mezelf!!!

Elke dag bloggen

Al vanaf 1 april blog ik elke dag en ik merk dat het af en toe knap lastig is. Na zeven en een halve maand, oftewel 229 dagen, komt het af en toe ver uit mijn tenen. Ik heb het er al eens eerder over gehad of dat nou echt moest, elke dag bloggen. Een heus dilemma was dat en dat was eind juli. Kan je nagaan. Heb ik het daarna toch weer even volgehouden.

Hoe nu verder?

Ik merk bij mezelf dat het echt een verplichting aan het worden is. Ik vind bloggen leuk en ik zal er absoluut mee doorgaan, maar het heilige moeten mag er even uit. Dat merkte ik al tijdens dat telefoongesprek met vriendin. Er moet helemaal niets. Dus dat Sintcadeautje voor haar dat ik nog moet haken en waar ik nog aan moet beginnen, dat zou zomaar eens een kerstcadeautje kunnen worden. Of een verjaardagscadeau – ze is in juni jarig.
Dat boek en #nanowrimo, nou, volgend jaar is het weer november. Daar ga ik rustig mee verder, wellicht blijft het gewoon een project voor mezelf en laat ik het niemand lezen.
En het bloggen. Ja, nu heb ik natuurlijk weer een onderwerp waar ik rustig paragrafen over voltik. Maar ik heb me wel voorgenomen dat als ik morgenavond wil Netflixen of iets dergelijks, dat het dan Netflixen wordt. Dagelijkse traditie na ruim een half jaar doorbroken. Zo, ik heb het zomaar opgeschreven.