Mijn collega’s lezen mijn blog en als ze dan bedenken dat al mijn collega’s in Nederland iets mogen leren over nieuwe ontwikkelingen, komt mijn blog ook ter sprake. Want ik blog, al jaren. Het lijkt heel eenvoudig daar iets over te vertellen. Toch heb Ik er af en toe spijt van dat ik heb beloofd een stukje te schrijven. Want hier zit ik nu vanochtend met 161 woorden op een Word pagina en een enorme schrijfdip. Vandaag heb ik mezelf verteld dat er echt wat moet gebeuren. De reden is dat ik donderdag een vervolgafspraak heb via Teams over de Week of Learning waarin dit blog gaat verschijnen. Ik wil een concept hebben waar ik commentaar op kan krijgen. Maar ondertussen zit ik van alles te lezen en heel weinig te schrijven.

Andere bloggers

Door de jaren heen heb ik best wel wat literatuur verzameld over bloggen, onder andere een gids voor studenten die willen bloggen. Daar werden acht vrouwen in geïnterviewd die vier jaar geleden allemaal een blog hadden. Van die acht zijn er vier al niet meer te vinden, en heeft een in 2017 voor het laatst iets gepubliceerd. De schrijfster van de gids blogt zelf ook niet meer.
Ik gebruik de RSS-reader Feedly om blogs te volgen. Af en toe ga ik er doorheen en kijk ik of er nog een feed is. Vaak kom ik dan uit op een blog dat niet meer bijgewerkt wordt. Helaas, die wordt er dan uitgegooid. Dat is jammer en dat toont meteen het grootste probleem aan met bloggen: zie het maar vol te houden. Dat is dan ook de beste raad die ik mijn collega’s kan geven. Probeer een niche te vinden waar je je ei volledig in kwijt kan, en waarmee je jaren vooruit kan. Neem daarbij vooral geen voorbeeld aan mij, want ik heb geen niche, blog over van alles en nog wat en zal nooit overlopen in het aantal bezoekers van mijn site.

Het is trouwens wel goed gekomen met mijn stuk, want na de moeizame aanloop kreeg ik inspiratie en heb ik iets in elkaar gezet waar ik best tevreden over was. Het is in concept naar de collega’s en donderdag gaan we erover praten.