Maanden geleden had ik al de intentie om dit boek te lezen en te bespreken samen met andere boekenbloggers. Het kwam er niet van. Ik wilde het boek niet aanschaffen en in de bibliotheek was het boek, de Engelse en de Nederlandse editie, voortdurend uitgeleend. Tot ik het een paar weken geleden eindelijk in handen kreeg. Deze week zag ik dat ik het eindelijk moest gaan lezen, omdat het alweer gereserveerd was. En daar heb ik geen spijt van.

De inhoud

Jean, een Amerikaanse van middelbare leeftijd is in Londen om stadsvossen te bestuderen. Omdat ze haar budget niet helemaal goed heeft ingeschat is ze genoodzaakt naast haar onderzoek tuinen in te richten. Ze loopt op de Waterloo Bridge letterlijk tegen Attila op. Attila is een Ghanese psychiater die gespecialiseerd is in PTSD. Ze leren elkaar beter kennen. Attila is in Londen voor een conferentie en om zijn oude vriendin Rosie op te zoeken. Zij heeft Alzheimer en heeft dat op relatief jonge leeftijd gekregen. Ze is van slag omdat haar vaste verzorger is ontslagen. Ook krijgt Attila een telefoontje van zijn nicht Ama die in het ziekenhuis ligt. Haar zoon Tano was tijdelijk in een pleeggezin geplaatst en is daaruit weggelopen. Jean helpt hem om Tano te vinden. Zij gebruikt haar kennis van vossen en hun leefgebieden om het gedrag van Tano te analyseren. Haar uitgebreide netwerk van straatvegers, portiers en andere mensen die haar helpen met het onderzoek naar de vossen helpt hen bij de zoektocht.

Wat was mooi?

Attila en Jean hebben allebei een verleden waar over wordt geschreven in terugblikken, die in het boek in vermoeiend cursief schrift worden weergegeven. En dat was ook het enige nadeel, want er zaten heel mooie dingen in dit boek.
Het netwerk van Jean bestaat uit mensen van verschillende afkomst, vaak Afrikaans. Ik vind het hartverwarmend zoals deze mensen zich inspannen om een in feite wildvreemde man te helpen met zijn zoektocht.
De natuur speelt een grote rol in dit boek. Het vossenonderzoek van Jean wordt hier beschreven en ook het coyote-onderzoek dat ze in Amerika heeft gedaan. De strekking van beide onderzoeken is duidelijk. Vossen, coyotes, ze komen in bewoonde gebieden door de mens zelf die vervolgens deze dieren aanduidt als gevaarlijk en ze weg wil hebben. Jean probeert aan te tonen dat het niet gaat werken maar wordt als maf vossenvrouwtje weggezet. Jean zelf, een vrouw die een daktuin heeft gemaakt en tuinen inricht als werk. Haar looprondje over een oude begraafplaats die vol staat met voorbeelden over de natuur die deze begraafplaats overneemt, een steen die door een boom de lucht is ingedrukt. De parkieten die hier hun nesten hebben.

Wat vond ik ervan?

Alles greep in elkaar. Er worden dingen uit het verleden weergegeven onder andere over het werk van Attila, waarvan je in eerste instantie de indruk hebt dat het niet belangrijk is. Dat is dus een vergissing want alles wat in dit boek wordt beschreven heeft een doel. Inclusief het werk van Attila. Ik geef toe, ik begreep het betoog over PTSD niet helemaal, maar vond het wel mooi beschreven. Het verhaal van de jonge vrouw die door boosheid en verdriet over de dood van haar man, een flat in brand steekt, vond ik ontroerend. De kern van het verhaal van Attila blijft staan. Trauma = lijden = beschadiging, maar niet altijd. Emotionele kwetsbaarheid na trauma wordt vaak omgezet in emotionele kracht (zie p. 405 voor het niet letterlijke citaat). Ik denk wel dat ik het nog een keer ga lezen, want er zaten vele randjes door het hele boek heen, en dat maakte het wat lastig om te lezen. Maar het is door die vele randjes wel een prachtig complex boek geworden dat ik in één adem heb uitgelezen.

Lalagé blogde over dit boek. Antoinette deed dat ook. Verder hebben Bettina en Jacqueline het boek ook gelezen en erover geschreven.