Van schrijfster Anne Tyler heb ik Vinegar Girl gelezen, een Shakespeare hertelling. Zaterdag stond er in de Volkskrant een interview** met haar, over haar manier van werken. De samenvatting van haar interview? Ze bedenkt het liefst wat er door het hoofd gaat van iemand die heel normaal lijkt. Micah, de hoofdpersoon in haar nieuwste boek Redhead by the side of the road is de gewoonste man die je maar kan voorstellen.

De blauwe doos

Maar wat me meer fascineerde was haar manier van werken. Ze blijkt een blauwe doos te hebben, een doos die nu een andere kleur heeft.

Als ik een vreemd zinnetje hoorde of op straat een glimp opving van iets dat een verhaal kon worden, schreef ik het op een indexkaart die ik in dat doosje stopte. Het werden er wel een paar honderd, zodat ik later een lange, zwart-witte archiefdoos moest aanschaffen.

Ze neemt die doos en die kaartjes als ze een nieuw boek probeert te bedenken en neemt ze allemaal door. Sommigen zijn van veertig jaar geleden en zijn nu pas bruikbaar. Met een stapel van één tot twee centimeter dik gaat ze zitten plotten, ze maakt een overzicht van één pagina. De kaarten horen vervolgens bij bepaalde hoofdstukken. Ze vergelijkt het met een recept, je krijgt zes ingrediënten, zie er maar een samenhangend gerecht van te maken. Hoe krijg je al deze dingen bij elkaar? Met dat proces is ze een maand bezig. Vervolgens gaat ze schrijven, en daar heeft ze een hekel aan. En dat vond ik zo vreemd, een schrijfster die haar eerste boek publiceerde in het jaar dat ik geboren werd, twintig romans heeft gepubliceerd en de Pulitzer Prize heeft gewonnen voor Breathing Lessons. Maar ze heeft een hekel aan schrijven. Dialogen schrijven daarentegen vindt ze geweldig.

Als ik bij de dialogen kom, vind ik dat gewoon geweldig, want… ja, ik weet waar het gesprek over zou moeten gaan, ik schrijf de eerste zin, en wanneer iemand zou moeten antwoorden, weet ik wat er moet komen, en daarna, en daarna. Het gebeurt gewoon. En zo komt het dat ik soms helemaal alleen in mijn schrijfkamer zit en hardop moet lachen omdat iemand iets grappigs zegt. Het is niet dat ik dan lach om mijn eigen grappen. Ik weet dat het gek klinkt, maar ik wed dat je andere schrijvers ook wel hebt horen zeggen dat personages tegen ze praten.

Afsluiten

Ze blijkt een nieuwsgierige en betrokken vrouw te zijn. De journalist wordt aan het eind van dit interview de hemd van het lijf gevraagd over de situatie in Nederland. Hoe hebben Nederlanders het tijdens corona? Lijden mensen onder de maatregelen? Het lijkt voor Tyler de reden te zijn geweest om in te gaan op het interviewverzoek. Maar daarna sluit ze echt af, want ze moet gaan demonstreren.

Liever geen held: interview met Anne Tyler / Sander Pleij. – De Volkskrant 4 juli 2020