‘The Shakespeare curse’ is een vervolg op ‘The Shakespeare secret’ dat ik al eerder op dit blog heb besproken. Kate Stanley is weer de hoofdpersoon in dit verhaal en ook Ben Pearl speelt hier een hoofdrol in, helaas niet in de liefde, want het paar is al weer uit elkaar.
Kate wordt door Lady Nairn gevraagd een productie van ‘Macbeth’ te regisseren. Lady Nairn was vroeger de beroemde actrice Janet Douglas die na haar huwelijk uit de wereld van acteren is gestapt. Haar man is kort geleden overleden, evenals haar dochter en schoonzoon. Haar kleindochter Lily woont bij haar in huis. Haar man verzamelde voorwerpen die met ’the Scottish Play’ te maken hadden.

De vloek die verondersteld wordt over ‘Macbeth’ te hangen heeft zijn oorsprong in enkele ongevallen, sommige zelfs dodelijk, tijdens opvoeringen van het stuk. Bijgeloof schrijft voor dat de namen van de hoofdpersonen niet genoemd mag worden. Er mogen binnen de muren van een theater ook geen regels uit het stuk geciteerd worden. Doet een acteur dat wel, dan moet hij naar buiten en zich verontschuldigen naar het theater. Het meest recente voorbeeld daarvan is acteur Eliot Cowan die in 2010 in het Globe theater de beroemde rol speelt. Hij beschrijft zichzelf als niet bijgelovig, maar wil dat bijstellen nadat een geluidssysteem kortsluiting maakt het moment dat hij een regel uit het stuk citeert (Times, 16 april 2010).
‘Macbeth’ is volgens de kenners een merkwaardig stuk waar hekserij een rol in speelt. De drie voorspellende heksen in het begin van het stuk zijn daar natuurlijk goede voorbeelden van. Het is ook één van de kortste stukken die Shakespeare heeft geschreven. ‘Hamlet’ bijvoorbeeld is twee keer zo lang. Wat als er nu eens fragmenten uit ‘Macbeth’ zijn gehaald? Dat is de veronderstelling waar Carrell mee werkt.

Terug naar Carrell die weer een spannende thriller heeft afgeleverd, want natuurlijk gaat Kate voor Lady Nairn het stuk repeteren, maar daar komt ze niet aan toe, want op rituele wijze wordt iemand vermoord. Wicca komt eraan te pas. Authentieke messen uit de tijd van Macbeth. Wat het boek leuk maakt is de regelmatige terugblikken naar eind 16e, begin 17e eeuw waar het verhaal van het stuk zich lijkt te herhalen met historische personen.
Het verhaal speelt zich af over de hele wereld, een reisje naar Amerika met het privé vliegtuig van Lady Nairn wordt niet overgeslagen. Natuurlijk eindigt het heel anders dan iedereen denkt tijdens het lezen. En dat maakt het boek eigenlijk ook weer zwak. Het kunstje van de lezer op het verkeerde been zetten heeft Carrell in het eerste boek al een keer gepresteerd. Dat hoeft niet meer. Het blijft nog steeds leesplezier, maar het is zwakker.

J.L. Carrell – The Shakespeare curse. – New York: Plume, 2010