Het gebeurde me bij het beantwoorden van de #WOT van deze week. Het woord was “weg” en een liedje spookte door mijn hoofd. The road ahead waar ik dus net twee regels van ken en de rest neurie ik dan. Hardnekkig. De hele dag door. Later bleek dat iemand anders op dezelfde muziek was gekomen en zij had het in haar bijdrage verwerkt. Het liedje was trouwens van City to City.

Olympische Spelen

Die zijn nu volop bezig. Ik krijg er weinig van mee, vanwege het enorme tijdverschil en het feit dat je midden in de nacht moet gaan kijken. Ik zie de volgende ochtend bij het nieuws wel of een Nederlander iets moois heeft gepresteerd. Maar ja, die Spelen zijn dit maal in Rio. En elke keer weer wil ik brullen, Rio de Janeiro, Rio oh oh. Die twee zussen van Maywood zitten diep in mijn geheugen, maar komen er elke keer weer uit. Het liedje stamt uit 1981. Als ik de video bekijk – doe maar niet – snap ik niet helemaal waarom. Geen wonder dat die meiden ruzie hebben gekregen, met zo’n choreografie.

Dansen

Ik kijk graag naar dansprogramma’s. So You Think You Can Dance, Dance Dance Dance. Heerlijk die jonge mensen die fantastisch kunnen dansen. Zelf heb ik volstrekt geen maatgevoel en ben ik op zijn best nogal stijfjes. In deze programma’s wordt vaak moderne muziek gebruikt. Keane bijvoorbeeld en dat is muziek die ik ook op mijn mp3-speler heb staan. Dus elke keer als ik Somewhere only we know voorbij hoor komen, zie ik ze weer in een bepaalde choreografie. Kan je nagaan hoe vaak die recorder op herhaling heeft gestaan. Het is een raar ding, geheugen.

Werkt het bij jullie ook zo?

Afbeelding: Pixabay, CC0 gebruik