Ik kan niet zingen, dat laat ik fijn aan anderen over. Ik ben dus dol op het Songfestival, want die mensen kunnen dus zingen… Denk ik elk jaar, tot ik de halve finales te zien krijg. Want dan krijg je van alles te zien, waarvan je denkt, kan het zingen? Maar ja, dat is niet het voornaamste.

Commentaar op het Songfestival

Het leukste is eigenlijk om dit met veel mensen te kijken en commentaar te hebben. Dit jaar zat ik met een laptop op mijn schoot en zat ik in een Discord kanaal met vrienden te chatten. Je moet tenslotte wat in tijden van corona. Ook Twitter is goed gezelschap op zo’n avond. ik kan me van vroeger nog wel herinneren dat we ook commentaar hadden op de kleding, maar dat is dit jaar een beetje op de achtergrond. Het viel ons in Discord wel op dat er veel zilveren kleding was en sommige dames hadden heel weinig zilveren kleding. De enige heer in het presentatieteam had het makkelijk, hij stak zich elke avond in het pak en dat was dat. Maar de dames mochten zich elke avond in een prachtige avondjurk kleden, Chantal mocht op de avond van de finale zelfs twee jurken dragen, allebei met enorme uitsteeksels op een schouder. Commentaar uit de zaal kwam van Cornald Maas en Sander Lantinga.

Openingsacts en intermezzo’s

Dinsdag opende Duncan Laurence en het intermezzo was Davina Michelle met Sweet Water dat begeleid werd door een geweldige show deels al gefilmd met Thekla Reuten. De filmlocatie was Zeeland, de Deltawerken. Donderdag was de openingsact van zangeres Eefje de Visser met breakdancer Redo. Het viel me pas later op dat de jongen gehandicapt was. Het intermezzo was Ahmad Joudeh, een Syrische balletdanser met BMX-er Dez Maarsen van ISH Dance Collective. Interessant en er werd goed gedanst. Joudeh combineerde klassiek ballet met contemporary dans en de Arabische sufi (twirling). Maar ik vond persoonlijk de combinatie van de twee wat moeilijk. Bij de finale was het weer anders. De presentatoren Chantal, Jan en Edsilia zongen Venus van Shocking Blue. De dames wonnen. Duncan Laurence, winnaar van het Songfestival 2019 zou in de finale zijn nieuwe song zingen en de grote prijs uitreiken, maar helaas kreeg de pechvogel een positieve coronatest. De wereld moest het doen met een gefilmde repetitie. De intervalact was voor Afro Jack, Glennis Grace en Wulf, een optreden dat begon op de Zwaan, de beroemde Rotterdamse brug en eindigde in Ahoy. Ik vond het spectaculair. Leuke uitschieters waren de rooftopconcerten door oude winnaars van de show. En natuurlijk Edsilia die – duidelijk in precorona tijd – met oude winnaars een rondje reed: een kopie van de carpool karaoke van James Corden. Sowieso, het waren drie geweldige shows.

Deelnemers

Sommigen nemen het serieus, anderen maken er een geintje van. Dat is als altijd het beeld. Er worden ballads gezongen, suikerzoete liedjes, stevige pop, minder stevige pop, hardrock, gewelddadige pop en nog meer. Ik had Destiny van Malta als nummer 1 op mijn lijstje. Een achttienjarige dame met een stem als een klok die ook door de bookmakers hoog werd aangeslagen.

Dan had je ook nog de wat afwijkende deelnemers, het soort waar je wat in moet groeien zeg maar. Het Oekraïense Go-A met Shum was daarbij een goed voorbeeld. Oekraïense folklore in een elektronisch jasje. Pop, of zoals ze zelf zeggen ‘gewelddadige pop’ van de Finse groep Blind Channel, met hun song Dark Side. De IJslandse deelnemers Daði & Gagnamagnið met het nummer 10 Years. Door een positieve coronatest mochten ze niet live optreden en met een gefilmde repetitie kwamen ze in de finale. Andere deelnemers: de Griekse inzending met een Nederlands tintje, zangeres Stefania met het nummer Last Dance. Ze is in Nederland opgegroeid. Onze nationale held Jeangu Macrooy met het nummer Birth of a New Age. Hij kwam helaas niet ver, namelijk de 23ste plaats, maar ik vond het een memorabel liedje. En wie won er nou Ali? Nou, dat was dus een land dat niet eens op mijn lijstje stond. Mijn lijstje was Malta, Oekraïne, Frankrijk, IJsland, Portugal en Zwitserland. Wie wint? De Italiaanse band Måneskin, dat echt in de verste verte niet op mijn lijstje stond en een rockliedje leverde. Nou mag rock van mij, maar dit liedje vond ik niks. Maar gelukkig verschillen smaken nogal, dus mag dit.

Wat viel me op?

Er is heel veel mogelijk met een groot budget en de ambitie er een mooie show van te maken. Zet er een stel ervaren presentatoren erbij, waarvan één (Chantal) van de commerciële tv is en je hebt een geweldig team. De uitschieter vond ik Nikkie de Jager, Uitstekend Engels, humor, zelfkennis en zelfvertrouwen. Ze was zo op haar plaats, zelfs toen de koningin haar kwam bezoeken in haar Look Lab. Alle artiesten van de intermezzo’s? Toppers. Geweldig gedaan, goede reclame voor ze. Al die dansers die in de intermezzo’s hebben gedanst? Geweldig! Ook zij mogen genoemd worden. Een Songfestival in coronatijd gaat helaas niet zonder brokken, want de IJslandse groep mocht helaas niet optreden nadat één van de leden positief was getest. Onze nationale held Duncan Laurence kon ook niet optreden in de finale omdat hij positief was getest. En dan had je hier en daar nog wat positieve testen. Alles bij elkaar viel het mee. Ik heb getallen gehoord van zestien positieve testen op de duizenden testen die zijn gedaan.

Wat hadden ze aan?

Ik wilde niet echt naar de kleding gaan kijken, maar ergens moet ik toch er iets over zeggen. Een verslag van het Songfestival zonder te praten over de kleding is niet compleet. Het was gevarieerd. Veel korte en wat langere glitterjurkjes, zilver en zwart, met en zonder mouwen, met en zonder decolleté tot de navel. Eindtelling van de aankleding: vier zilveren jurkjes, vier zwarte jurkjes, rode overall samen met een jurk waar ze een aparte koffer voor nodig hadden (Rusland), keurig pak, zwart kanten stoeipak (één van de dames van Servië), leren kaftan, paarse bodysuit of stoeipakje – de meningen waren verdeeld. Dan een raar zwart glitteroverhemd (Zwitserland), nerd truien (IJsland), Kuifje in een zwart overhemd, zanger in een roze jasje, rockband in verwassen zwarte t-shirts, oversized pyama, gele pakken, zwarte jurk met groene veren (Oekraïense folklore), zwart topje, met de nadruk op -je, bontjas met vleugels, blauw pak en een ruittopje voor de achtergrondzangeres, stoeipak voor mannen, rood judopak en als laatste een sexy eskimo. Een afsluiting voor een Songfestival waar ik van heb genoten.