De varen liet luidruchtig al zijn bladeren ritselen. De planten in zijn omgeving zuchten. De varen was in twee jaar zo groot geworden dat ze moeite moesten doen voor wat ruimte. De Calathea blaatte. Hij vond dat hij aandacht nodig had, en dat was wel waar, want zijn bladeren werden wat geel. De vetplant naast de varen liet een blad vallen. Hij was zo groot geworden dat hij wel wat kon missen. “Je hebt verse aarde nodig, Calathea.” Ja, dat was de Calathea wel met hem eens.

Aarde

Er was activiteit geweest met aarde. De Draecaena die op de hoek van de buffetkast stond had nieuwe aarde en was nu triomfantelijk bezig zijn bladen te spreiden. Hij had weer energie. Hij wel. Eén van de andere planten had vooral lange strengen gekregen. Dat was vermoedelijk een drakenklimop maar hij wist het zelf niet zeker. Hij was zelf wel heel tevreden over de manier waarop hij groeide. De planten hadden de twee vrouwen bezig gezien met planten en potten maar hadden begrepen dat de aarde op was. Er moest nieuwe komen. Dat was helaas te laat voor de bananenplant. Die was op de andere hoek van de buffetkast stilletjes bezig dood te gaan. De varen stuurde wat goede vibes richting bananenplant maar betwijfelde of het nog zou werken. De bananenplant had gewoon nooit een goed plekje gehad. Er waren wel meer planten gesneuveld, maar ja, geen van beide vrouwen in dit huis had echt groene vingers, dus dat was te verwachten. Maar de eigenares van het huis mocht niet klagen. Veel planten hadden het overleefd. Er waren zelfs nieuwe bijgekomen. In de vensterbank stond een Sanseveria te pronken.

Stekken

De varen keek naar de vensterbank, want daar stond een glas met stekjes. De eigenares deed zelfs haar best planten te stekken. Het kleine roze vaderplantje was uitgegroeid tot een grote wilde vaderplant en had het niet overleefd. Iets te veel uit zijn krachten gegroeid. Maar ze had stekjes geknipt en in een glas water gezet. Alle planten waren benieuwd wanneer die stekjes aarde zouden krijgen, maar dat moest natuurlijk wachten tot er nieuwe aarde zou komen. De varen zag dat er wortels aan de stekjes zaten. Hij seinde naar de olifantspoot, die plant was ook flink gegroeid de afgelopen jaren. “Psst?” De olifantspoot seinde lui terug. “Die stekjes? Wat denk je, gaat het wat worden?”
“Geef haar een kans, ik heb haar alleen met die erwtjes een stekje zien maken en dat plantje heeft best wel moeite, maar gaat nu toch ook groeien. Oh! Stil, daar is ze.”

Alle planten keken stil naar de vrouw die naar de vensterbank liep. Er ging een fluistering langs alle planten toen ze het glas met de stekjes oppakte. Verbaasd keek ze om zich heen en liep met het glas naar de keuken. Even later kwam ze terug met een potje met geplante stekjes en liep terug naar de keuken. Dat was maar goed ook. Ze had raar opgekeken van het gejuich van alle planten. Hun bladeren ruisten erop los.

Dit is het vervolg op het verhaal over de varen en zijn huisgenoten. En het is natuurlijk een #WOT, die deze week over stekken gaat.

#WOT betekent Write on Thursday. Op donderdag verzint Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Dit woord kun je hier vinden.