Om de tien minuten. Het werd vanmiddag zeer blij verkondigd door de NS. Vanaf 2021 vertelden ze, dan zou die sprinter om de tien minuten gaan rijden en onder andere mijn geboortedorp Barendrecht aandoen. Ik zat het te lezen, en dacht, verrek, dat had veertig jaar eerder moeten gebeuren.

Geboorteplaats: Barendrecht

Ik ben geboren en getogen Barendrechter. In hoeverre ik mezelf Barendrechter kan noemen is de vraag aangezien ik langer in Den Haag woon dan ik ooit in Barendrecht heb gewoond, maar dat mag de pret niet drukken. Ik woonde aan de Gebroken Meeldijk, vlak naast de spoorlijn, in een rijtje huizen dat pak hem beet twintig meter van het spoor aflag. Een vriendin van me, dochter van een NS-employee, woonde op twee meter afstand van het spoor. Het heeft trouwens ook Appendixlaantje geheten. Er stond één rijtje huizen evenwijdig met het spoor. Mijn ouders zijn in het laatste huis van die rij komen wonen toen ze trouwden in 1957 en zijn er weggegaan in 1992. Ze wilden niet, maar moesten wel. Er waren plannen voor de Betuwelijn en de Hoge Snelheidslijn en die zouden ongeveer door de voorkamer gaan. Laten we het in dat verband maar niet hebben over de moestuin die echt naast de spoorlijn lag, er zat iets van twee meter tussen. Dat ligt nu onder het station. De kastanjeboom op de foto, door mijn vader geplant, moest helaas omgehakt worden. Daarachter zie je de spoorlijn.

Treinen in Barendrecht

Geboren en getogen naast de spoorlijn merkte ik er eigenlijk nooit wat van. Het was zo’n regelmatig geluid dat je het echt niet merkte. Pas als er storing was, dan miste je het geluid. En dan te bedenken dat die Rotterdam-Dordrecht lijn één van de drukste lijnen van Nederland was. Mijn HBO opleiding heb ik in Den Haag gevolgd, daarna ging ik er werken. Ik reisde heen en weer in die tijd. Dat ging in de spits makkelijk, want dan reden er voldoende treinen. Buiten de spits kon je een half uur wachten als je de trein net gemist had. Plus dat je behoorlijk nat kon regenen, want het mooie overdekte station van nu is pas in 2001 geopend. Moest je verder het dorp in met de bus? Jammer dan, want die kwam eens in het uur en was net vertrokken als de trein binnen kwam. Ik was erg blij dat ik op vijf minuten lopen van het station woonde. Om half acht ’s ochtends liep ik langs het spoor naar het station, schoof ik de trein in en rond half negen was ik op mijn werk. Op zaterdag ging ik regelmatig naar Rotterdam en dan ging ik daar naar de bibliotheek. Die in Barendrecht had ik al uitgelezen.

En waarom begon ik hier nou over?

Vooruitgang dus. Jaren terug mochten we blij wezen met één trein in het half uur. Het is nooit een intercity station geweest. Die busverbinding is tegenwoordig geloof ik wel wat beter, maar dat heb ik niet afgewacht. Ik ben in 1989 verhuisd naar Den Haag. Niet alleen werkte ik toen, maar ik studeerde ook parttime Geschiedenis in Leiden. Het heen en weer reizen was eigenlijk niet meer te doen. En bovendien was ik 25, het mocht wel. Toen had Barendrecht geloof ik 15.000 inwoners. Tegenwoordig telt het ruim 48.000 inwoners. En nu, eindelijk in 2021, gaat die trein elke tien minuten rijden. Vooruitgang.