Het eerste boek dat ik dit jaar lees voor de Maand van de Surinaamse Literatuur #MSL2019 is een boek dat ik vorig jaar al wilde lezen, namelijk de verhalenbundel van Michiel van Kempen, Voor mij ben je hier. Vorig jaar werd het aangeprezen door Jannie als een goede kennismaking met de Surinaamse literatuur. Dit jaar heb ik het kunnen lenen uit de bibliotheek.

Michiel van Kempen, red., Voor mij ben je hier: verhalen van de jongste generatie Surinaamse schrijvers. – Amsterdam: Meulenhoff, 2010. ISBN 978-90-290-8679-0

Voor mij ben je hier

Van Kempen heeft in deze bundel zestien Surinaamse schrijvers bijeen gebracht, twaalf vrouwen, vier mannen. Schrijvers die veelal in de 21ste eeuw bekend werden. Als je naar de leeftijden gaat kijken ligt het wat genuanceerd, van de zestien schrijvers zijn er twaalf ouder dan ik. Wel zie je dat veel van deze schrijvers hun debuut maken in de 21e eeuw. Eén ervan, Iraida Ooft maakt zelfs haar debuut in deze bundel. Van Kempen maakt er een punt van dat er een schrijversvakschool is geopend in Suriname, Ooft is op het moment van verschijnen van deze bundel student aan deze school.

Wat vond ik ervan?

Het viel me niet mee. Sommige van deze verhalen bevatten zoveel Surinaamse woorden dat het lastig te lezen was. Er zat een verklarende woordenlijst in het boek, maar de hele tijd heen en weer bladeren is niet handig. Ik vond de kwaliteit van de verhalen wisselend. Er zaten maar een paar verhalen tussen die indruk op me maakten. Henna Goudzand Nahar schreef School was mijn wereld, een ontroerend verhaal over de zestienjarige Adil die met zijn vader in Nederland woont. Zijn moeder en zus zijn in de oorlog omgekomen. Guilly Koster, De dominee is vrouwmens, over een Surinaamse journalist die in het katholieke Limburg een protestantse vrouwelijke dominee tegenkomt. Ze is van Surinaamse afkomst. Het is zonder meer een leuk verhaal. Iraida Ooft, High Maintenance, heeft een mooi verhaal geschreven, maar zorgt door een technisch trucje voor afstand. Het verhaal is in tweede persoon geschreven. Joanna Werners heeft met Nestgeuren een mooi verhaal geschreven, over Avinash die naar Suriname reist om zijn moederland weer te zien. Het verhaal is lastig te lezen en verwarrend omdat het wisselt van perspectief en het niet altijd duidelijk is waar dat gebeurt. Voor de rest vond ik de verhalen niet echt goed of gewoon bijzonder lastig te begrijpen.

Maand van de Surinaamse Literatuur

De Maand van de Surinaamse Literatuur #MSL2019 wordt voor de tweede keer georganiseerd. In 2018 door Jannie, dit jaar organiseer ik de maand. Hier kan je lezen wat je kan doen, hier is het verzamelblog van alle boeken die gelezen worden.