Voorbereiden op #nanowrimo: de setting van je verhaal

Het schiet al op, zondag is het november en dan begint #nanowrimo officieel: de schrijffase van het boek. Ik ben nu nog volop bezig met de voorbereiding samen met Martha en drie andere hoopvolle schrijvers. Het thema van deze week is de verhaalwereld. Wat is de setting van je verhaal? waar woont je hoofdpersoon? Hoe is die daar terechtgekomen? Wat is er leuk aan? Zit je dicht bij je werk of bij winkels? Eén van de opdrachten is dat niet alleen voor mijn hoofdpersoon in te vullen, maar ook voor mezelf. En dat is voor vanavond een mooie opdracht.

De setting

De schrijfster geeuwde. Het was toch wel weer wennen. Na al die maanden thuis werken weer eens vroeg het bed uit, om te gaan sporten. Gisteravond had ze al besloten dat ze thuis zou blijven als het zou regenen, maar het was droog. Koffie dus op de rieten stoel bij het raam, vervolgens op de fiets en naar de sportschool. Ontbijt kwam wel na het sportuurtje. Om tien voor acht liep ze de deur uit en de trap af, rechtsaf richting fietsenhok. Het was eigenlijk een nadeel dat ze ongeveer in het midden van het blok woonde, want het was best wel een eindje lopen naar de fietsenhokken achter de huizen. Maar het uitzicht over de straat die haaks op haar straat liep, maakte het wel goed. De laatste twee jaar had ze vrij uitzicht gehad over de bouw van de school schuin tegenover haar. Het lege terrein was eigenlijk nog leuker omdat ze de kerk een aantal straten verderop en de flat bij het park had kunnen zien. Maar hé, je kan niet alles hebben.
Het fietstochtje naar de sportschool was altijd wel lekker en deed ze zoveel mogelijk binnendoor, want dat scheelde verkeerslichten. Op deze manier had ze alleen een licht vlakbij de sportschool. Bij de sportschool was het eigenlijk altijd druk, door het benzinestation dat ernaast zat. In de sportschool had ze snel genoeg haar schoenen aan en haar spullen in de locker. Rondje sporten, lekker.

Werk

Weer thuis kleedde ze zich om en deed ze alvast haar werklaptop aan. Dat ding deed er altijd lang over. Na de mail ging ze op zoek naar ontbijt en dat at ze op in haar rieten stoel bij het raam. Lekker naar buiten kijken, zich verbazen over mensen die echt niet konden parkeren. Bestraffend kijken als er weer iemand vanaf de richting van het ziekenhuis de straat inreed. Dat kon niet vanwege het eenrichtingsverkeer, maar het was niet te tellen hoe vaak het gebeurde. Het Post NL busje! Dat was de eerste keer deze week. Een fietser over de stoep, dat was niet de eerste keer deze week.
Het leven was ergens wel makkelijk deze thuiswerkperiode. Eerst sporten, vervolgens rustig aan het werk, rustig ontbijten. Dan ’s middags uitgebreide lunch, pastasalade. Lekker. Vervolgens een online cursus in het kader van de Week of Learning, filmpjes kijken uit de Newsletter van de week. Wat een leven! En ze zou het achter elkaar weer inleveren als het gewoon mogelijk zou zijn op kantoor te werken. Zelfs met 13 kilometer heen en weer terug fietsen. In de stromende regen. Teams verving echt niet het sociale gebeuren op kantoor waar ze kon kletsen met collega’s, live kon overleggen, kon lunchen met gezelschap en bruine boterhammen. Gelukkig had ze een ruim huis met een lange woonkamer en een slaapkamer achter, zodat ze geen last had van de straat. Het plan van de rommelkamer voor een werkkamer te maken wilde ze ook nog steeds doorzetten. Deze week toch maar eens vriendin bezoeken die naar Wateringen was verhuisd. Thee drinken, weer eens live kletsen in plaats over de telefoon.

Thuis

Na het eten was het tijd voor het persmoment van de premier, waar dus eigenlijk niets werd gezegd wat niet bekend was. Vervolgens de wekelijkse Facebook live voor de begeleiding van de #nanowrimo, die wilde ze wel bijwonen. Ondertussen zat ze ook te bedenken of ze de volgende dag nog boodschappen moest doen. De AH zat op vijf minuten fietsen afstand en in dat winkelcentrum zat ook nog een Etos en een Gall & Gall, erg handig, alles bij elkaar. In normale tijden wilde ze nog wel eens de tram nemen – één halte – maar die had ze nu al maanden niet genomen. Daarna nog bloggen. Het moment van concentratie van elke dag. Vanaf 1 april was het haar gelukt. Elke dag bloggen. Elke dag aan haar #twentydaystory schrijven – in april begonnen – was niet gelukt en ze kreunde terwijl ze eraan dacht. Dat had ze dus uit de weg willen hebben vóór 1 november. Dat ging dus mooi niet lukken. Morgen. Echt morgen! Ze wilde weg van haar laptop. Nog even Eva Jinek kijken en dan naar bed.

De setting

Redactie is het woord. En daar heb ik nooit genoeg tijd voor met het dagelijkse bloggen. Vaak genoeg kom ik pas overdag op een idee, werk ik het ’s avonds uit en heb ik geen tijd om het een nachtje te laten liggen. Vandaar dus dit stuk over de setting waar ik deels tevreden over ben. Ik zet het stuk meestal even in voorbeeld en lees het dan nog een keer door. Daar komen wel veranderingen uit voort. Hoe zou het worden als ik er meer tijd voor nam?

Het vorige #nanowrimo stuk over personages vind je hier.

Eén gedachte over “Voorbereiden op #nanowrimo: de setting van je verhaal

  1. Ik zou ook wel een verhaal willen/kunnen schrijven over ervaringen van patienten in de psycho-oncologische zorg

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *