Het eerste boek dat ik gelezen heb, uitgekozen omdat het niet in de ‘Theater NV’ werd besproken en het was niet makkelijk.
Een souffleur die zijn hele leven in de schaduw heeft gestaan van de grote toneelspeler Dudok, wordt door diens zoon gevraagd enkele anekdotes op te schrijven over het leven van de vader. Tijdens het verzamelen van het materiaal, geeft de souffleur zich rekenschap van zijn ambivalente verhouding met de grote speler.
Het boek speelt in Den Haag.
De ik-figuur, de biograaf is kort gezegd een opgeblazen mannetje die zichzelf een centrale rol toedicht in het leven van Dudok, die van zichzelf overigens ook meer maakte dan hij was.
Dat was de korte inhoud, het boek is overigens moeilijk te lezen. Brakman heeft een lastige schrijfstijl waar je moeilijk doorheen komt. Het boek is dus ook niet aan te bevelen.
Het enige dat wel leuk is, zijn de denkbeelden van Dudok over toneel: ‘Toneelspelen is als het afscheid nemen op een station. Dat leerde Dudok ons. Taak en tijd zijn bekend, zei hij. Er moet worden gezucht, droef worden gestaard, weer worden gezucht, gekeken, aangeraakt, gesproken, terwijl alles al is gezegd en wel een paar maal, en dan… op het juiste moment moet er worden omhelsd, voluit geweend, gewuifd; fluittrein, af-doek. Alles is er slechts op zijn eigen moment en het is belangrijk, ja zelfs een kunst om perfect afscheid te kunnen nemen.’ (pag. 140-141)