Mars kerst – kerstverhaal 2021

Pippa

Pippa zweefde met haar ogen dicht door de gewichtloze ruimte, alleen door een koord verbonden aan het controlecentrum op de bodem. Haar lange haar met blauwgeverfde lokken zweefde om haar heen. Ze liet de muziek – twintigste-eeuwse musicalmuziek – random spelen op haar koptelefoon. Oliver Twist registreerde haar brein nu. Het gevoel van de gewichtloze ruimte was beter dan de kunstmatige zwaartekracht in het ruimteschip. Ze zuchtte en liet zich ondersteboven trekken door het koord. De muziek werd afgebroken en ze hoorde een stem in haar koptelefoon. “Pippa, liefje, kom je beneden?” Haar moeder. Crisis. Ze antwoordde niet en bleef doorzweven. Helaas, ze voelde dat het koord aan haar jumpsuit aangespannen werd en dat ze naar beneden werd getrokken. Ze hoorde nu ook een andere stem, “Emma, niet trekken, we kunnen het koord automatisch laten intrekken.” Even later lag ze op het plateau, de handen van haar moeder verwijderden haar koptelefoon. Ze keek boos naar haar moeder, ze wilde gewoon met rust gelaten worden.

“Pippa, schat. We moeten nog zoveel voorbereiden voor we kerst kunnen vieren. Je moet echt even komen helpen.”

“Wie zegt dat ik iets met kerst wil?” Ze stond op met de bedoeling weer van het plateau te stappen, de gewichtloze ruimte in. Haar moeder koppelde het koord los. “Mam! We zouden blijven slapen tot we op Mars zijn. Dat duurt nog drie maanden! Waarom liet je ons wakker maken!”

Haar moeder keek haar met een ernstige blik aan. “Omdat ik het nodig vind dat we met zijn allen kerst vieren. Je vader en je broer vinden het niet erg dat ze wakker zijn gemaakt, want dan kunnen ze werken. Maar die ga ik uit hun laboratorium wegtrekken. Want zij denken dat wij alle voorbereidingen gaan doen. Ze mogen helpen.”

Pippa trok een gezicht. Haar vader en haar broer Theo waren allebei biologen, voedingsdeskundigen, en als ze wakker waren, totale workaholics. Geen wonder dat die het niet erg vonden.

“Misschien is het wel leuk, kerst vieren.”

Pippa keek met een vernietigende blik de steward aan die het had gewaagd zijn mond open te doen. Hij bloosde. Ze liep het plateau af, de gang in. Haar moeder liep haar snel achterna.
“Kom schat, dan gaan wij naar het magazijn. Er zijn kleine kunstkerstbomen meegekomen, we kunnen er eentje uitzoeken.” Emma trok haar dochter mee.

“Mam! Geen kerst, alsjeblieft niet! Zeker niet met een domme kerstboom, met domme verlichting en domme ballen!”

Haar protest was nutteloos, want twee minuten later stonden ze voor het magazijn.

“Ik had gedacht aan zo’n kerstboom met veel gekleurde verlichting. Die vond je als baby al leuk, dan zat je bij Theo op schoot en probeerde je de lichtjes te pakken.”

Ze liet haar hoofd op de balie zakken. Haar moeder stond enthousiast tegen de steward te praten die het magazijn beheerde. De man dook het magazijn in en kwam terug met een boompje van ongeveer een meter hoog, met lichtjes erin. In een doos zat versiering.
“Dat er echt serieus ruimte wordt ingenomen door die onzin”, mopperde Pippa, “ik moest al mijn oude cd’s laten omzetten naar digitale muziek.”

“Maar je hebt die muziek nog steeds, schat”, merkte haar moeder op. Ze drukte de doos in de handen van haar dochter. Vijf minuten later waren ze in het appartement dat ze met zijn vieren deelden. Pippa’s vader en broer waren er al en ze keken niet echt blij.

“Schat”, zei haar vader tegen haar moeder, “het is wel handig dat je ons wakker hebt laten maken want dan kunnen we werken, maar kerst? Moeten we daar tijd aan verspillen?”

Haar moeder keek haar vader aan, “ja, Jacob, daar moeten we tijd aan besteden!”

Haar zoon stond al even mopperig als haar dochter naast zijn vader.

“Mam, we zijn met vreselijk belangrijk werk bezig!”

Emma keek Theo alleen maar aan. Ze liep met de boom naar een tafel in de hoek van de kamer en plaatste hem daar. Pippa was met doos en al in een stoel gezakt.

“Schatten, help even met versieren. Als het goed is zit er niet alleen versiering voor de boom in die doos, maar ook voor de kamer.” Ze deed de verlichting van de boom aan en keek vrolijk naar man en kinderen. “Kijk, dat is toch al leuk?”

ruimteschip
Afbeelding van Stefan Keller via Pixabay

Jordy

“Misschien is het wel leuk, kerst vieren. Van alle domme opmerkingen die ik kon maken, stond die wel op nummer één.”

Hij hing het laatste koord op de plek waar het hoorde. Hij had er zelf voor gekozen om wakker te blijven voor de reis naar Mars. Na de reis zou hij grotendeels op het schip blijven en dit gaf hem de gelegenheid het schip te leren kennen. En misschien ook wel leuke mensen. Pippa viel onder de leuke mensen, maar tot nu toe had hij nog geen vat op haar gekregen. Hij liep de gang in en ging naar het restaurant waar hij ongeïnteresseerd iets bestelde. Alles leek toch op elkaar. Hij ging bij een aantal andere stewards zitten die druk met elkaar aan het praten waren.

“Jordy”, riep één van hen, “nog leuke meisjes gezien?”

“Wel gezien, niets intelligents tegen ze gezegd”, dacht hij. “Nee”, zei hij tegen de steward, “er zijn maar weinig mensen wakker.”

Eén van de meisjes zei lachend, “zijn wij niet leuk?”

“Leuk, maar niet leuk leuk, sorry”, lachte de steward die erover was begonnen. De hele tafel lachte.

Een ander meisje stootte hem aan. “En dat meisje van vandaag?” Megs had Pippa ook gezien. Jordy zuchtte. Megs keek hem nadenkend aan. “Geen succes tot nu toe?” Hij schudde ontkennend zijn hoofd.

Theo

Theo stond met een sliert kerstverlichting in zijn handen en ontwarde deze. Echt niet te geloven, het was 2221, ze gingen Mars koloniseren, maar kerstverlichting raakte nog steeds in de war. Hij keek naar zijn zus die op een stoel bezig was met kerstballen. Hij wist niet of het zo’n goed plan was geweest Pippa te dwingen mee te gaan naar Mars. Zijn ouders en hij wisten wat ze konden doen, terwijl zijn zus nog druk bezig was te ontdekken wat ze nou eigenlijk wilde. Ja, ze wilde dat misselijke vriendje, dat al een andere vriendin had voor Pippa zelfs maar in quarantaine zat voor de reis. Maar misschien was het maar goed dat ze die kwijt was. Dat joch slikte de raarste dingen en Pippa had tot nu toe daar weerstand aan geboden, maar wat was er gebeurd als ze zonder familie op aarde was achtergebleven? Geen idee.

“Pipje!” riep hij, “kijk, kerstverlichting ontwarren, daar ben jij goed in!”

Ze bleef onderuitgezakt zitten.

“Kom Pippa” zei zijn moeder, “help Theo met dat ding. Hij is geniaal in biologie, maar geef hem iets praktisch als snoeren ontwarren, en dat lukt hem niet.”

Pippa keek alleen maar, ze stond op en ze liep het appartement uit.

“Pippa!” riep haar moeder. Haar vader zei “laat haar maar even. Ze moet zelf ontdekken hoe ze haar ei kwijt kan. Het is moeilijk voor haar. Ze heeft alleen ons, ze heeft nog geen vrienden gemaakt, laat haar even.”

Pippa en Jordy

Pippa liep door de gangen van het ruimteschip. Het ging mis bij een bocht, want daar liep ze met een vaartje tegen de steward aan die haar had geholpen in de gewichtloze kamer.

“Sukkel!” riep ze boos, “kan je niet uitkijken?”

“Kan jij niet uitkijken? Jij komt met een vaart de bocht door.”

Jordy raapte zijn muziekbox op, pakte de andere box die op de grond lag en gaf hem aan haar. “Voor jouw informatie, er hangen overal borden dat je niet moet rennen.”

Pippa zette boos haar koptelefoon op, zette haar muziek aan en liep weg. Tien meter verderop stopte ze en keek ze om. Ze kende de muziek op haar koptelefoon niet. Wel een musical, maar niet eentje die tussen haar muziek zat. Ze liep achter Jordy aan en trok aan de mouw van zijn jumpsuit. “Wat?” snauwde Jordy. Pippa haalde haar koptelefoon van de muziekbox af en ze hoorden nu beiden de muziek. “Dat is Scrooge”, zei Jordy, “dat moet ik iedereen uitleggen, dat is een musical uit de twintigste eeuw. Een kerstmusical.” En toen realiseerde hij het zich. “Je hebt mijn box!”

Tien minuten later zaten ze met zijn tweeën in het verlaten restaurant, waar ze de muziek op het geluidssysteem aansloten. En Jordy vertelde over de muziek, dat die al eeuwen in de familie werd gedraaid, dat ze met kerst altijd de musical vertoonden. Zijn ouders en zussen waren nu in slaap tot ze op Mars waren, dus zouden ze geen musical kijken dit jaar.
Pippa keek nadenkend. “Zou de film in de filmbibliotheek zitten?”

Jordy stond op, “dat kunnen we opzoeken.” Hij startte de bibliotheek en zocht de titel op. Ze stonden beiden naar het scherm te kijken waar de titel oplichtte. ‘Scrooge. Kerstmusical uit de twintigste eeuw. Naar A Christmas Carol van Charles Dickens.’

Jordy keek naar Pippa en Pippa keek naar Jordy. Een minuut later zaten ze met zijn tweeën voor het scherm en bekeken de beginleader.

Emma

Twee uur later vond Emma de twee in het restaurant waar de film net was afgelopen en zij druk bezig waren een scène na te spelen. Ze merkten haar niet eens op. Ze hoorde de discussie aan, “Nee, eigenlijk moet dit met drie mensen, dan kan je het pas echt doen.” “En je moet een grafkist hebben.” Die onbegrijpelijke opmerking kwam van haar dochter, die haar op dat moment ontdekte.

“Oh mam, Jordy heeft een kerstmusical op zijn box staan die ik niet ken. En hij zit ook in de filmbibliotheek! Die moeten wij ook kijken mam, hij is helemaal geweldig.”

Emma keek glimlachend naar haar dochter, dat was de Pippa die ze kende, blauwe lokken en al om haar heen dansend. Het kind was altijd dol geweest op musicals, had op aarde op de jeugdtheaterschool meegespeeld in musicals en had zelfs niet onverdienstelijk gezongen. Het enthousiasme dat ze had verloren met het mislukte vriendje, bruiste er weer vanaf. Jordy kwam dichterbij en ze herkende hem.

“Wat voor musical hebben we het over, Jordy?”, vroeg ze vriendelijk.

“Scrooge, Emma, naar A Christmas Carol, het is al generaties lang in mijn familie een traditie hem te bekijken met kerst.”

“Mam!”, Pippa’s haren bewogen enthousiast heen en weer, “kunnen wij hem ook niet kijken? En kan Jordy dan ook komen? Zijn ouders en zussen zijn nog in slaap!”

De blik van haar moeder verwonderde Pippa. “Mam?”

“Als Jordy dat ook leuk vindt, lijkt het me een prima idee. Je bent wel gewaarschuwd Jordy, mijn man en zoon zijn voedingsdeskundigen en willen iets nieuws op ons uitproberen.”

Jordy grijnsde, “alles beter dan het spul hier in het restaurant, alles smaakt naar rubber.”

“Ja”, lachte Emma, “dat moeten ze nog verbeteren.”

Jordy’s horloge gaf een alarm. “Oh, dat is het teken dat ze me in het magazijn willen, ik heb daar dienst.”

“Tot morgen, Jordy, om zes uur gaan we eten. Kom wat eerder, dan kun je kennis maken met mijn man en mijn zoon.” Emma gaf hem een hand.

“Dat lukt me wel”, zei hij opgeruimd. En weg was hij, rennend, ondanks alle borden die aangaven dat hij moest lopen.

Jacob

Jacob keek peinzend naar zijn dochter die met haar broer bezig was kerstverlichting door het hele appartement aan te brengen. Ze was vrolijk en plaagde Theo, die het kalmpjes accepteerde.

“Kom schat”, spoorde zijn vrouw hem aan.

“Was het zo eenvoudig?, zei hij tegen Emma.

Ze keek hem niet begrijpend aan.

“Pipje huilt, Pipje lacht?”

“Pipje moet zich nuttig voelen, en moet vrienden krijgen waarmee ze iets kan opbouwen. Dat is één van de redenen dat ik jullie wakker heb laten maken. Dát moet Pippa beseffen. En dat ze meer is dan wat dat vriendje van haar maakte.”

De deurgong ging en Pippa rende naar de deur toe. Jordy stond voor de deur. Enthousiast babbelend trok Pippa Jordy mee en stelde hem voor aan haar vader en broer. Vervolgens trok ze hem mee naar de console van de filmbibliotheek.

“Onze amusementsleiders”, grijnsde Theo. Pippa keek hem verbaasd aan. “Ja zus, je kent veel oude muziek en oude films en je hebt nu blijkbaar een medenerd gevonden. Amusementsleiders!”

Jordy grijnsde, die was het er wel mee eens. Pippa keek nadenkend. “Als zoiets bestaat, waarom niet.”

“Zus, we gaan naar een nieuwe wereld. Als het nog niet bestaat, vind je het gewoon uit.”

“Ja hé? Dan kunnen we mensen ook dingen leren, zoals dansjes met drie mensen op een doodkist.” Jordy en Pippa keken beiden naar Theo die benauwd begon te kijken. Als zijn zus hem ergens mee op de kast kon krijgen, was het wel met dansen.

Emma en Jacob keken vanaf de zijlijn naar de anderen.

“Zie je schat? Nuttig.”

Jacob lachte luid.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *