Vrijdag

Met één kind op haar arm en een ander kind dat zich vastklampte aan haar hand, nam Melliandra, nakomeling en slavin van de hogepriester van Eldau, een aarzelende stap naar de vrijheid.

Julia staarde nadenkend naar haar scherm. Naast haar toetsenbord lag het blad waarin de Kerstverhalenwedstrijd werd aangekondigd. Hier moest ze iets mee kunnen, eigenlijk had ze het hele verhaal al klaar in haar hoofd. Er zat maar één obstakel tussen haar hoofd en het scherm en dat was haar broer. Ze was er helemaal niet zeker van dat Vincent toestemming zou geven dit personage te gebruiken. Hij was twee jaar bezig geweest met zijn boek en alle personages zaten diep in zijn hart, inclusief deze kleine Melliandra waar hij geen plaats voor had in zijn volgende boek. Dat had ze al gezien op het schema in zijn kamer en dat had hij zelf bevestigd. Julia had geprotesteerd, dat er meer in dat kleine meisje zat dan Vincent had geschilderd, maar hij had haar alleen maar aangekeken en gezegd dat het wel zijn kleine meisje was. Dit was het, dit bleef het.

Zaterdag

“Toe nou!”
“Juul, je moet echt niet gaan zeuren, want dan gaat er helemaal niets van komen.”
Heleen stapte midden in de discussie. Ze was wel wat gewend. Haar vriend Vincent was dol op zijn vijftienjarige zusje Julia ondanks het verschil van tien jaar, maar ze konden ook aardig bekvechten. Julia rende naar boven en gooide de deur van haar kamer hard dicht.

Ze keek Vincent aan die tegen haar zei: “Zie je nou wel”.
Ze trok haar jas uit en zei tegen hem: “Ik zie helemaal niets. Wat is er nou aan de hand? Julia appt mij dat ik haar moet komen helpen, want jij bent weer helemaal onredelijk. En ik kom hier en jullie zijn aan het bekvechten.”
Vincent stampte de huiskamer in en ging op de bank zitten. “Ze wil iets van mij en ik wil het niet geven en zij is helemaal onredelijk.”
Heleen ging naast hem zitten, “wat wil ze dan hebben?”
Vincent keek haar aan, “een personage, uit mijn boek. Voor dat kerstverhaal dat ik ook moet schrijven van Evert.”

“Oh ja, het kerstverhaal!” Heleen reageerde enthousiast, ze had het een fantastisch idee gevonden van Evert, de uitgever van het boek van Vincent. Zijn verhaal zou geplaatst worden en het tijdschrift organiseerde ook een wedstrijd waar Julia aan mee wilde doen. Vincent keek helemaal niet enthousiast. “Ik moet het over een week inleveren, ik heb alleen een thema, en dat is nog aangeleverd ook. Julia zegt dat ze het hele verhaal al in haar hoofd heeft, dat ze alleen Melliandra nodig heeft.”

Heleen zei, “maar die wilde je toch niet gebruiken in je volgende boek, dus dan kan zij dat meisje toch krijgen?”

En dat had ze niet moeten zeggen. Vincent keek boos en vertelde haar dat het niet ging gebeuren en dat als ze met zo’n oplossing kwam, ze maar gewoon weg moest gaan. En dat had Vincent dus niet moeten zeggen. Heleen keek hem alleen maar aan, stond op, trok haar jas weer aan en vertrok. Ze liet Vincent achter in de woonkamer.

Zondag

Heleen keek nadenkend naar Julia die in een regenjas gestoken voor haar deur stond.
“Mag ik binnenkomen?”
Heleen stapte opzij en liet Julia binnen. Julia liet haar jas onder de overbeladen kapstok vallen en liep meteen door naar de keuken. Heleen zette de waterkoker aan en haalde twee theeglazen uit de kast. Julia was al druk bezig een theezakje uit de theedoos te kiezen.

“Dat verhaal? Hij heeft een gegarandeerde plaatsing terwijl ik nog maar moet zien of ze mijn verhaal kiezen. Er is ruimte voor twee andere verhalen. Ik heb een deel al in mijn laptop staan en een deel kan ik niet schrijven omdat hij me Melliandra niet wil geven. En dat vind ik… niet leuk.”
Heleen keek haar grijnzend aan. Julia wilde andere woorden gebruiken, maar dat mocht niet van haar moeder.

“En wat wil je nou dat ik doe? Want ik heb geen idee waarom hij dat meisje niet aan jou wil geven terwijl hij al heeft gezegd dat hij haar niet wil gebruiken voor het volgende boek.”

“Als jij nou gewoon met hem wil praten? Hij luistert beter naar jou dan naar mij. Ik maak geen kans meer want volgens hem ben ik al in het zeurstadium.”

Heleen dacht na. Er moest meer achter zitten dan alleen geen inspiratie voor het kerstverhaal. Bovendien werkte Vincent snel en goed onder druk, dus er kon best nog wat komen.

“Okee, ik kom wel langs, alleen niet morgen, want dan ben ik de hele dag en de hele avond bezet. Oh, en dinsdag komt mijn moeder, dus het wordt woensdag. Sorry.”

Julia zuchtte, “ik heb wel geduld hoor, ik heb trouwens zelf ook geen tijd de komende dagen, hele dagen les, en ik heb dinsdag een boekbespreking van Nederlands. Ik moet het boek nog lezen.”
“Heb je het bij je?” Heleen keek Julia vragend aan.
“Ja.” Julia trok het boek uit haar tas.
“Ga lezen, ik kook wel.”
Julia sprong op en omhelsde Heleen.

Woensdag

“Je bent er weer,” zei Vincent.
“Ja”, zei Heleen, stapte binnen, trok haar jas uit en hing die op de kapstok.
“Hallo schat”, zei de moeder van Vincent en kuste Heleen op haar wangen, “dag schat, sorry, ik moet weg.”
Vincent deed de deur achter zijn moeder dicht en liep naar de keuken. Heleen volgde hem.
“Ik weet dat Julia bij jou is geweest.” Hij keek neutraal terwijl hij dat zei. “Sorry voor wat ik zaterdag zei. Ik ben een beetje aan het stressen en dan zeg ik rotdingen. Dat moet ik afleren.”

Hij zakte neer op een van de krukken. Heleen ging tegenover hem zitten.
“Julia zei al dat je liep te stressen, maar ik begrijp het niet. Dat kerstverhaal kan je er toch zo uitgooien, zelfs met een opgelegd thema? Je hebt in een paar uur tijd prachtige dingen geschreven. Wat is het probleem?” Heleen keek hem indringend aan.
Vincent beet op zijn onderlip en keek naar de tafel. Heleen boog voorover en keek hem vragend aan. “Julia wil ook een verhaal inleveren en die heeft ook wat tijd nodig. Waarom mag ze dat personage niet gebruiken?”
“Omdatikhetooknietweet”, het klonk gesmoord, want Vincent lag nu met zijn hoofd op zijn armen. Heleen tikte op zijn hoofd, hij keek haar aan. Ze keek hem vragend aan. Hij haalde zijn handen door zijn haar. “Omdat ik het ook niet weet.”

Het kwam er ineens uitzetten. Dat hij het schrijven van het boek geweldig had gevonden. Een fantasy verhaal in boekvorm, heel anders dan de verhalen die hij in het studentenkrantje had gepubliceerd. Dat het er in een vaart was uitgekomen en hij het vier keer had moeten herschrijven na commentaar van zijn moeder, van vrienden en van een professionele redacteur. Maar dat gaf niet, want het was allemaal leuk. Toen hij met behulp van de redacteur een uitgever had gevonden die direct enthousiast was geweest, kon hij zijn geluk niet op. Alle publiciteit, de recensies, de reacties van mensen, hij vond het geweldig allemaal. En toen was Evert, zijn uitgever, begonnen over een vervolg. En daar was hij nog enthousiast over tot hij daadwerkelijk een opzet moest maken. Toen was alle inspiratie gestopt en kreeg hij een writer’s block van een kilometer voor zijn kiezen. Niets, helemaal niets, alles waar hij mee kwam, bleef steken op de twijfel of het wel goed genoeg was. Dat kerstverhaal had er ook onder te lijden, want dat deelde mee in de twijfels. Daarom wilde hij ook geen personages weggeven. Melliandra stond nu niet in het schema, maar het kon zo maar zijn dat hij haar toch nodig had. En Evert had geappt dat hij nu toch wel een eerste hoofdstuk wilde hebben dat hij ook niet had en daarom liep hij te stressen. Hij liet zijn hoofd weer op zijn armen zakken.

“Nou, dan leen je haar toch uit?”

Heleen en Vincent keken beiden verbaasd naar Julia. Vincent begreep ogenblikkelijk dat ze had staan luisteren. “Juul”, zei hij dreigend. “Sorry, maar ik hoorde Heleen komen”, zei ze, “je hoeft haar toch niet weg te geven. Je kan haar toch uitlenen? En je hoeft jouw kerstverhaal toch niet op je boek te baseren? Dat kan je toch over iets compleet anders schrijven? Maak er voor mijn part een ruimteverhaal van. Dan raak je misschien je writer’s block kwijt.”

Ze stond in de deuropening, op haar onderlip bijtend. Op dat moment leek ze zoveel op Vincent dat Heleen moest glimlachen.

Julia ging door. “Ik wil gewoon dat kerstverhaal schrijven. Kijken of ik het ook kan. Jij kan schrijven, je hebt een boek geschreven en allerlei verhalen en dat vind ik geweldig. Ik ben dol op jouw boek, ik heb het zelfs meegenomen naar school en aan de leraar Nederlands laten zien. Ik heb alleen een verhaal voor de schoolkrant geschreven. Die wedstrijd is anoniem, wat ik eigenlijk wel fijn vind, want dan weet niemand het als ik niet gekozen word. Maar Ik moet wel het verhaal kunnen schrijven wat ik in mijn hoofd heb en daar heb ik Melliandra voor nodig.”

Ze keek haar broer smekend aan. Vincent keek peinzend, Heleen en Julia zagen allebei dat hij met zijn hoofd niet meer in de keuken was. De woorden van Julia hadden duidelijk iets wakker gemaakt bij hem.

“Heb jij genoeg aan vrijdag? Want dan moet het om acht uur ‘s avonds ingeleverd zijn. Ik moet eerst wat uitproberen voor het boek en dan zie ik of ik Melliandra wil gebruiken. Dan weet ik of ik haar weggeef of uitleen.”

Het dansje dat ze in de deuropening deed, zei genoeg. Ze stuurde een kushandje naar Heleen, maakte een nieuw dansje en rende naar boven. Heleen gaf Vincent een knuffel.

Donderdag

“Vincent!” Zijn moeder deed zijn kamerdeur open en stond met een hand op haar heup in de deuropening.
“Ja mam, zet maar neer.” Geconcentreerd bleef hij doorgaan met typen.
“Ik zet helemaal niets neer. Jij komt mee naar beneden en je komt keurig aan tafel iets eten. Ik heb je vanochtend om half zes al gehoord en vervolgens ben je de hele dag je kamer niet uitgekomen. Je hebt niet eens wat gegeten.”
Verbaasd keek hij op. “Gut, is het al zo laat? Ik heb eigenlijk best wel honger ja. Nog twee minuten mam, een mailtje aan Evert met de opzet voor het nieuwe boek en mijn kerstverhaal en dan ben ik klaar.” Razendsnel typend maakte hij het mailtje af, verzond het en liep naar beneden.

Vrijdag

Julia was als eerste in de keuken, de koffie stond op een timer en was al doorgelopen. Ze had geen school vandaag, wel huiswerk voor de volgende week, maar daar wilde ze al aan beginnen. Ze smeerde een paar crackers in met smeerkaas en at die aan tafel op. Er was verder niemand dus ze vond dat ze rustig haar tijdschrift mocht lezen. Ze keek pas op toen ze een tik op haar bord hoorde. Het was een USB-stick die Vincent op haar bord had gegooid.

“Je krijgt Melliandra van me. Dit is haar persoonsbeschrijving, daar heb je misschien wat aan. Ik heb nu een opzet voor mijn boek waarin ze niet past. Ik had gisteravond al een mailtje van Evert dat hij mijn opzet prachtig vond en dat ik vooral moest gaan schrijven. En hij vond mijn kerstverhaal geweldig, heeft hardop zitten lachen.” Hij grijnsde. “Zie haar maar als een kerstcadeautje. Maak er wat moois van, ik zal voor je duimen.”

Ze draafde om de tafel heen en gaf hem een stevige knuffel en een zoen op zijn wang. Vervolgens rende ze met de stick naar boven, deed haar laptop aan en stak de USB-stick erin. Ze opende het document op de stick en haar kerstverhaal en knakte met haar vingers. Ze had er ontzettend veel zin in, ze had nog twaalf uur voor het verhaal ingeleverd moest worden en dit ging gewoon lukken. Geconcentreerd begon ze te typen.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.

Pippa

Pippa zweefde met haar ogen dicht door de gewichtloze ruimte, alleen door een koord verbonden aan het controlecentrum op de bodem. Haar lange haar met blauwgeverfde lokken zweefde om haar heen. Ze liet de muziek – twintigste-eeuwse musicalmuziek – random spelen op haar koptelefoon. Oliver Twist registreerde haar brein nu. Het gevoel van de gewichtloze ruimte was beter dan de kunstmatige zwaartekracht in het ruimteschip. Ze zuchtte en liet zich ondersteboven trekken door het koord. De muziek werd afgebroken en ze hoorde een stem in haar koptelefoon. “Pippa, liefje, kom je beneden?” Haar moeder. Crisis. Ze antwoordde niet en bleef doorzweven. Helaas, ze voelde dat het koord aan haar jumpsuit aangespannen werd en dat ze naar beneden werd getrokken. Ze hoorde nu ook een andere stem, “Emma, niet trekken, we kunnen het koord automatisch laten intrekken.” Even later lag ze op het plateau, de handen van haar moeder verwijderden haar koptelefoon. Ze keek boos naar haar moeder, ze wilde gewoon met rust gelaten worden.

“Pippa, schat. We moeten nog zoveel voorbereiden voor we kerst kunnen vieren. Je moet echt even komen helpen.”

“Wie zegt dat ik iets met kerst wil?” Ze stond op met de bedoeling weer van het plateau te stappen, de gewichtloze ruimte in. Haar moeder koppelde het koord los. “Mam! We zouden blijven slapen tot we op Mars zijn. Dat duurt nog drie maanden! Waarom liet je ons wakker maken!”

Haar moeder keek haar met een ernstige blik aan. “Omdat ik het nodig vind dat we met zijn allen kerst vieren. Je vader en je broer vinden het niet erg dat ze wakker zijn gemaakt, want dan kunnen ze werken. Maar die ga ik uit hun laboratorium wegtrekken. Want zij denken dat wij alle voorbereidingen gaan doen. Ze mogen helpen.”

Pippa trok een gezicht. Haar vader en haar broer Theo waren allebei biologen, voedingsdeskundigen, en als ze wakker waren, totale workaholics. Geen wonder dat die het niet erg vonden.

“Misschien is het wel leuk, kerst vieren.”

Pippa keek met een vernietigende blik de steward aan die het had gewaagd zijn mond open te doen. Hij bloosde. Ze liep het plateau af, de gang in. Haar moeder liep haar snel achterna.
“Kom schat, dan gaan wij naar het magazijn. Er zijn kleine kunstkerstbomen meegekomen, we kunnen er eentje uitzoeken.” Emma trok haar dochter mee.

“Mam! Geen kerst, alsjeblieft niet! Zeker niet met een domme kerstboom, met domme verlichting en domme ballen!”

Haar protest was nutteloos, want twee minuten later stonden ze voor het magazijn.

“Ik had gedacht aan zo’n kerstboom met veel gekleurde verlichting. Die vond je als baby al leuk, dan zat je bij Theo op schoot en probeerde je de lichtjes te pakken.”

Ze liet haar hoofd op de balie zakken. Haar moeder stond enthousiast tegen de steward te praten die het magazijn beheerde. De man dook het magazijn in en kwam terug met een boompje van ongeveer een meter hoog, met lichtjes erin. In een doos zat versiering.
“Dat er echt serieus ruimte wordt ingenomen door die onzin”, mopperde Pippa, “ik moest al mijn oude cd’s laten omzetten naar digitale muziek.”

“Maar je hebt die muziek nog steeds, schat”, merkte haar moeder op. Ze drukte de doos in de handen van haar dochter. Vijf minuten later waren ze in het appartement dat ze met zijn vieren deelden. Pippa’s vader en broer waren er al en ze keken niet echt blij.

“Schat”, zei haar vader tegen haar moeder, “het is wel handig dat je ons wakker hebt laten maken want dan kunnen we werken, maar kerst? Moeten we daar tijd aan verspillen?”

Haar moeder keek haar vader aan, “ja, Jacob, daar moeten we tijd aan besteden!”

Haar zoon stond al even mopperig als haar dochter naast zijn vader.

“Mam, we zijn met vreselijk belangrijk werk bezig!”

Emma keek Theo alleen maar aan. Ze liep met de boom naar een tafel in de hoek van de kamer en plaatste hem daar. Pippa was met doos en al in een stoel gezakt.

“Schatten, help even met versieren. Als het goed is zit er niet alleen versiering voor de boom in die doos, maar ook voor de kamer.” Ze deed de verlichting van de boom aan en keek vrolijk naar man en kinderen. “Kijk, dat is toch al leuk?”

Jordy

“Misschien is het wel leuk, kerst vieren. Van alle domme opmerkingen die ik kon maken, stond die wel op nummer één.”

Hij hing het laatste koord op de plek waar het hoorde. Hij had er zelf voor gekozen om wakker te blijven voor de reis naar Mars. Na de reis zou hij grotendeels op het schip blijven en dit gaf hem de gelegenheid het schip te leren kennen. En misschien ook wel leuke mensen. Pippa viel onder de leuke mensen, maar tot nu toe had hij nog geen vat op haar gekregen. Hij liep de gang in en ging naar het restaurant waar hij ongeïnteresseerd iets bestelde. Alles leek toch op elkaar. Hij ging bij een aantal andere stewards zitten die druk met elkaar aan het praten waren.

“Jordy”, riep één van hen, “nog leuke meisjes gezien?”

“Wel gezien, niets intelligents tegen ze gezegd”, dacht hij. “Nee”, zei hij tegen de steward, “er zijn maar weinig mensen wakker.”

Eén van de meisjes zei lachend, “zijn wij niet leuk?”

“Leuk, maar niet leuk leuk, sorry”, lachte de steward die erover was begonnen. De hele tafel lachte.

Een ander meisje stootte hem aan. “En dat meisje van vandaag?” Megs had Pippa ook gezien. Jordy zuchtte. Megs keek hem nadenkend aan. “Geen succes tot nu toe?” Hij schudde ontkennend zijn hoofd.

Theo

Theo stond met een sliert kerstverlichting in zijn handen en ontwarde deze. Echt niet te geloven, het was 2221, ze gingen Mars koloniseren, maar kerstverlichting raakte nog steeds in de war. Hij keek naar zijn zus die op een stoel bezig was met kerstballen. Hij wist niet of het zo’n goed plan was geweest Pippa te dwingen mee te gaan naar Mars. Zijn ouders en hij wisten wat ze konden doen, terwijl zijn zus nog druk bezig was te ontdekken wat ze nou eigenlijk wilde. Ja, ze wilde dat misselijke vriendje, dat al een andere vriendin had voor Pippa zelfs maar in quarantaine zat voor de reis. Maar misschien was het maar goed dat ze die kwijt was. Dat joch slikte de raarste dingen en Pippa had tot nu toe daar weerstand aan geboden, maar wat was er gebeurd als ze zonder familie op aarde was achtergebleven? Geen idee.

“Pipje!” riep hij, “kijk, kerstverlichting ontwarren, daar ben jij goed in!”

Ze bleef onderuitgezakt zitten.

“Kom Pippa” zei zijn moeder, “help Theo met dat ding. Hij is geniaal in biologie, maar geef hem iets praktisch als snoeren ontwarren, en dat lukt hem niet.”

Pippa keek alleen maar, ze stond op en ze liep het appartement uit.

“Pippa!” riep haar moeder. Haar vader zei “laat haar maar even. Ze moet zelf ontdekken hoe ze haar ei kwijt kan. Het is moeilijk voor haar. Ze heeft alleen ons, ze heeft nog geen vrienden gemaakt, laat haar even.”

Pippa en Jordy

Pippa liep door de gangen van het ruimteschip. Het ging mis bij een bocht, want daar liep ze met een vaartje tegen de steward aan die haar had geholpen in de gewichtloze kamer.

“Sukkel!” riep ze boos, “kan je niet uitkijken?”

“Kan jij niet uitkijken? Jij komt met een vaart de bocht door.”

Jordy raapte zijn muziekbox op, pakte de andere box die op de grond lag en gaf hem aan haar. “Voor jouw informatie, er hangen overal borden dat je niet moet rennen.”

Pippa zette boos haar koptelefoon op, zette haar muziek aan en liep weg. Tien meter verderop stopte ze en keek ze om. Ze kende de muziek op haar koptelefoon niet. Wel een musical, maar niet eentje die tussen haar muziek zat. Ze liep achter Jordy aan en trok aan de mouw van zijn jumpsuit. “Wat?” snauwde Jordy. Pippa haalde haar koptelefoon van de muziekbox af en ze hoorden nu beiden de muziek. “Dat is Scrooge”, zei Jordy, “dat moet ik iedereen uitleggen, dat is een musical uit de twintigste eeuw. Een kerstmusical.” En toen realiseerde hij het zich. “Je hebt mijn box!”

Tien minuten later zaten ze met zijn tweeën in het verlaten restaurant, waar ze de muziek op het geluidssysteem aansloten. En Jordy vertelde over de muziek, dat die al eeuwen in de familie werd gedraaid, dat ze met kerst altijd de musical vertoonden. Zijn ouders en zussen waren nu in slaap tot ze op Mars waren, dus zouden ze geen musical kijken dit jaar.
Pippa keek nadenkend. “Zou de film in de filmbibliotheek zitten?”

Jordy stond op, “dat kunnen we opzoeken.” Hij startte de bibliotheek en zocht de titel op. Ze stonden beiden naar het scherm te kijken waar de titel oplichtte. ‘Scrooge. Kerstmusical uit de twintigste eeuw. Naar A Christmas Carol van Charles Dickens.’

Jordy keek naar Pippa en Pippa keek naar Jordy. Een minuut later zaten ze met zijn tweeën voor het scherm en bekeken de beginleader.

Emma

Twee uur later vond Emma de twee in het restaurant waar de film net was afgelopen en zij druk bezig waren een scène na te spelen. Ze merkten haar niet eens op. Ze hoorde de discussie aan, “Nee, eigenlijk moet dit met drie mensen, dan kan je het pas echt doen.” “En je moet een grafkist hebben.” Die onbegrijpelijke opmerking kwam van haar dochter, die haar op dat moment ontdekte.

“Oh mam, Jordy heeft een kerstmusical op zijn box staan die ik niet ken. En hij zit ook in de filmbibliotheek! Die moeten wij ook kijken mam, hij is helemaal geweldig.”

Emma keek glimlachend naar haar dochter, dat was de Pippa die ze kende, blauwe lokken en al om haar heen dansend. Het kind was altijd dol geweest op musicals, had op aarde op de jeugdtheaterschool meegespeeld in musicals en had zelfs niet onverdienstelijk gezongen. Het enthousiasme dat ze had verloren met het mislukte vriendje, bruiste er weer vanaf. Jordy kwam dichterbij en ze herkende hem.

“Wat voor musical hebben we het over, Jordy?”, vroeg ze vriendelijk.

“Scrooge, Emma, naar A Christmas Carol, het is al generaties lang in mijn familie een traditie hem te bekijken met kerst.”

“Mam!”, Pippa’s haren bewogen enthousiast heen en weer, “kunnen wij hem ook niet kijken? En kan Jordy dan ook komen? Zijn ouders en zussen zijn nog in slaap!”

De blik van haar moeder verwonderde Pippa. “Mam?”

“Als Jordy dat ook leuk vindt, lijkt het me een prima idee. Je bent wel gewaarschuwd Jordy, mijn man en zoon zijn voedingsdeskundigen en willen iets nieuws op ons uitproberen.”

Jordy grijnsde, “alles beter dan het spul hier in het restaurant, alles smaakt naar rubber.”

“Ja”, lachte Emma, “dat moeten ze nog verbeteren.”

Jordy’s horloge gaf een alarm. “Oh, dat is het teken dat ze me in het magazijn willen, ik heb daar dienst.”

“Tot morgen, Jordy, om zes uur gaan we eten. Kom wat eerder, dan kun je kennis maken met mijn man en mijn zoon.” Emma gaf hem een hand.

“Dat lukt me wel”, zei hij opgeruimd. En weg was hij, rennend, ondanks alle borden die aangaven dat hij moest lopen.

Jacob

Jacob keek peinzend naar zijn dochter die met haar broer bezig was kerstverlichting door het hele appartement aan te brengen. Ze was vrolijk en plaagde Theo, die het kalmpjes accepteerde.

“Kom schat”, spoorde zijn vrouw hem aan.

“Was het zo eenvoudig?, zei hij tegen Emma.

Ze keek hem niet begrijpend aan.

“Pipje huilt, Pipje lacht?”

“Pipje moet zich nuttig voelen, en moet vrienden krijgen waarmee ze iets kan opbouwen. Dat is één van de redenen dat ik jullie wakker heb laten maken. Dát moet Pippa beseffen. En dat ze meer is dan wat dat vriendje van haar maakte.”

De deurgong ging en Pippa rende naar de deur toe. Jordy stond voor de deur. Enthousiast babbelend trok Pippa Jordy mee en stelde hem voor aan haar vader en broer. Vervolgens trok ze hem mee naar de console van de filmbibliotheek.

“Onze amusementsleiders”, grijnsde Theo. Pippa keek hem verbaasd aan. “Ja zus, je kent veel oude muziek en oude films en je hebt nu blijkbaar een medenerd gevonden. Amusementsleiders!”

Jordy grijnsde, die was het er wel mee eens. Pippa keek nadenkend. “Als zoiets bestaat, waarom niet.”

“Zus, we gaan naar een nieuwe wereld. Als het nog niet bestaat, vind je het gewoon uit.”

“Ja hé? Dan kunnen we mensen ook dingen leren, zoals dansjes met drie mensen op een doodkist.” Jordy en Pippa keken beiden naar Theo die benauwd begon te kijken. Als zijn zus hem ergens mee op de kast kon krijgen, was het wel met dansen.

Emma en Jacob keken vanaf de zijlijn naar de anderen.

“Zie je schat? Nuttig.”

Jacob lachte luid.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.

Januari

“Gefeliciteerd! Je wordt dit jaar achttien!”
Op haar lange donkere vlecht kauwend zat Heleen de mail in de overheidsbox te bekijken. Ze wist dat dit ging komen, vrienden hadden het vorig jaar al gekregen. Zuchtend las ze verder.
“Dit wordt een belangrijk jaar. Vanaf eerste kerstdag mag je namelijk met je goede voornemen gaan werken. Een belangrijke stap in je ontwikkeling tot volwassen burger van dit land!”
Het enthousiasme droop eraf.
“Uit onze gegevens blijkt dat je op school zit, daar zal je extra lessen krijgen om je voor te bereiden op je goede voornemen. Deze lessen zijn verplicht en zullen vanaf februari in je rooster worden opgenomen.”
Extra lessen. Of ze het nog niet druk genoeg had. Volgend schooljaar examenjaar, en dit schooljaar was het met schoolwerk, sport en sociaal leven behoorlijk druk. Ze sloot haar berichtenbox af. Hier had ze nog even geen zin in.

Februari

De eerste voornemenles was in de aula met alle leerlingen die dat jaar 18 zouden worden of al waren. De rector stond voor de groep met een hun onbekende man, die ze voorstelde als de mentor. Deze man mochten ze bezoeken als ze vragen hadden. Ook zou hij deze introductieles geven. Heleen zat weggedoken tussen haar vriendinnen die allen zeker niet aan het opletten waren. Het verhaal ging totaal langs iedereen heen, niemand was geïnteresseerd. De mentor zag eruit alsof hij daar zich totaal niet druk over maakte. Eén opmerking maakte wel iedereen wakker. “Sorry meneer, wat zei u precies?” Eén van de jongens uit haar klas keek bezorgd naar de mentor. “Ik zei, dat als jullie je keus niet invult, de regering voor jullie een keus maakt. Niet iedereen is blij met eens per week koffievisites bij bejaarden.” Hij glimlachte, “Maar het kan natuurlijk iets heel anders worden.”

Maart

“Afgekeurd. Gewoon afgekeurd.” Marieke zat te balen en Heleen schonk thee voor haar in, ze voelde mee. “Ik dacht dat ik het handig deed, door gewoon in één keer dat stomme voornemen in te vullen. Krijg ik een dag later een mail dat het is afgekeurd.” Marieke liet haar hoofd op haar armen zakken. Chocolade, besloot Heleen, dat moest helpen. “Heb jij al wat ingevuld?” Heleen schudde haar hoofd, “ik heb ook echt nog geen idee.” Marieke zuchtte, “Daar gaat het ook helemaal niet om. Het is gewoon onzin. Mijn vader zei dat het allemaal komt door die wormen en maden van Balkenende.” Heleen schoof zwijgend de mok thee naar haar vriendin toe.

April

“Het is toch heel anders dan in onze tijd.” Heleen liep de trap af en hoorde haar tante Dineke. “Wij deden maar wat met dat voornemen. Maar die kinderen van tegenwoordig, zoals Heleen, zijn er het hele jaar mee bezig.” Heleen zakte neer op de trap. Praten over dat voornemen had ze helemaal geen zin in. Automatisch verhuisde het uiteinde van haar lange vlecht naar haar mond. Ze hoorde nu haar vader. “Het is ook niet makkelijk voor haar. Ze is best wel zwaar op de hand, dat heeft ze van haar oma Dineke, daar lijk jij ook op.” Dineke lachte, “Ja, dat klopt wel. Ik herken dat wel. Ze is een binnenvetter. Ik voorspel je, je gaat niet veel van haar horen over dat voornemen tijdens dit jaar.”

Mei

Heleen zat met een saggerijnig gezicht aan de ontbijttafel. “Het punt is, lieve schat, je mag niet verzuimen met die lessen. Ik begrijp dat het niet echt handig is, twee tussenuren en dan die voornemenles, maar misschien kan je alvast huiswerk doen?” Heleen keek haar moeder woedend aan. Stella trok zich er weinig van aan, ze was wel wat gewend van haar dochter. “Dan vraag ik het wel aan pappa!” Haar vader kwam op dat moment binnen. “Wat wil je mij vragen schat?”
“Ik heb vanmiddag twee tussenuren en dan pas die stomme voornemenles en ik mag niet verzuimen van mamma. Van jou wel, hé?” Ze keek haar vader smekend aan. Edwin keek peinzend naar zijn dochter. Zijn vrouw reikte hem koffie aan. Ze had een waarschuwende blik in haar ogen. Edwin nam een slok koffie, zuchtte en zei, “Nee. Je zal er echt heen moeten, het is wettelijk verplicht. Wij kunnen er een boete voor krijgen als je niet gaat. En die gaat dus van je zakgeld af.”
Heleen rende boos naar haar kamer. Stella keek opgewekt naar haar man. “Ik ben trots op je. Gebakken ei of roerei?”

Juni

Edwin klopte op de deur van de slaapkamer van zijn dochter. Er kwam een kort ja uit de kamer. Hij stak zijn hoofd om de deur. Heleen was alleen, gelukkig. “Mag ik binnenkomen?” Heleen keek op. “Tuurlijk pap, wat is er?”
“Nou”, zei Edwin en legde wat kleding op bed, zodat hij op de stoel kon zitten. “Uhm, ik wilde eigenlijk met je praten over je voornemen.” Heleen kreunde. “Ja schat, het moet. Ik heb er een e-mail en een telefoontje over gekregen. Het bureau vertelt me dat je wel bij de lessen bent, maar dat je geen enkele vooruitgang hebt ingevuld. Je moet ze eens per maand invullen. Het is allemaal wel veel ingewikkelder dan toen wij het moesten doen. We waren de eerste lichting. Wij kregen een maand de tijd en een bijeenkomst die niet eens verplicht was. De voornemens waren er ook naar. Weet je dat je oom Joris had ingevuld dat hij goed voor zijn konijn zou gaan zorgen?” Heleen lachte, dat had ze nooit gehoord. “En dat werd nog lastig ook, want het beestje lag dood in zijn hok op 2 januari.” Heleen lag nu helemaal dubbel van het lachen. “Bij de eerste evaluatie had hij dat keurig ingevuld en toen moest hij meteen een nieuw voornemen maken. Hij zit dus nu bij de dierenbescherming omdat hij toen had ingevuld dat hij goed voor dieren wilde zorgen.” Edwin keek ernstig, “ik wil maar zeggen schat, het is belangrijk dat je er goed over nadenkt. Dat je niet blijft zitten met iets wat niet goed voelt. Focus op wat je raakt.” Heleen keek haar vader aan. Af en toe zei hij iets dat ze totaal niet verwachtte. “Dat is het nou juist, pap, ik ben er niet over uit wat me dan raakt.” Haar ogen vulden zich met tranen. Edwin gaf haar zijn zakdoek. “Ik weet zeker dat als je erover nadenkt, jezelf even de tijd geeft, er wel uit komt. Zo ben je. Het moet zich allemaal vormen bij je, maar het komt allemaal goed. De komende twee maanden heb je vakantie. Beloof je me dat je erover nadenkt?” Heleen snoot haar neus. “Ik beloof het pap. Denken. Vooruitgang invullen. Ik zal het doen.”

Juli

Augustus

September

“Yesssssss!” Marieke sloeg met haar hand op de tafel. Heleen schrok ervan. Ze zaten samen in het huiswerklokaal waar ze van de computers gebruik mochten maken. “Het is geaccepteerd! Mijn voornemen! Het is geaccepteerd! Nu hoef ik de rest van het jaar geen lessen meer te volgen. En ik ben van die stomme vooruitgang af!” Marieke was zo blij dat ze Heleen omhelsde en haar een dikke zoen gaf. Vervolgens rende ze naar buiten om andere vrienden te zoeken. Heleen bleef in het lokaal achter en keek op het scherm naar haar eigen vooruitgang. Alles was rood. Ze had nog niets ingevuld.

Oktober

Heleen staarde naar haar computerscherm. Ze had de overheidsbox open en daar stond het. Die genieperd van een mail. Dat ze de vooruitgang niet had ingevuld. Dat het toch echt wel de bedoeling was dat ze het invulde omdat het zou helpen met haar voornemen. Dat ze de enige in haar klas was die nog helemaal niets had ingevuld. Dat ze een gesprek met de mentor zou moeten hebben als ze aan het einde van de maand nog niets had ingevuld. Ze sloot de berichtenbox af.

November

Heleen klopte op de deur. “Binnen” klonk het. Ze liep naar binnen. De mentor begroette haar. “Goedemorgen Heleen, ga zitten, wil je iets te drinken?” Ze schudde haar hoofd. Hij nam thee voor zichzelf en ging ook zitten. “Ik zal maar de deur in huis vallen. Je loopt ernstig achter met je lesprogramma voor het voornemen. Je volgt de lessen wel, maar je vult de vooruitgang niet in. Ik heb nog niets van je gezien. En het is eigenlijk wel belangrijk.” Hij liet een stilte vallen en keek haar aan. Ze zei niets. Het uiteinde van haar lange paardestaart verhuisde automatisch naar haar mond. “Heleen? Het is eigenlijk de bedoeling dat je nu wat zegt.” Hij keek haar glimlachend aan. “Al is het maar dat je het nog niet weet.” Ze zweeg nog steeds. “Moet ik een voorzetje doen? Dat helpt soms wel. Sommige mensen zitten heel groots te denken, terwijl ik vind, verbeter de wereld, begin bij jezelf.” De tranen stonden bij Heleen in de ogen. De mentor gaf haar zwijgend de doos zakdoekjes aan. Ze snoot luidruchtig haar neus. “Ik weet het gewoon niet. Ik kan hele mooie dingen verzinnen en dan denk ik weer, laat maar.” De woorden kwamen er ineens uit bij haar. De mentor pakte een glas water voor haar en zette dat op het tafeltje voor haar neus. “Omdat je het zelf niet goed vindt? Omdat je niet weet wat je ermee moet? Want dat is eigenlijk de bedoeling van die invuloefeningen elke maand weet je. Ermee spelen, erover nadenken. Ideeën tegenover elkaar zetten, tegen elkaar afstrepen. En daar verder mee gaan. De ervaring leert dat het bij de meeste mensen werkt.”
Heleen zakte weg in haar stoel. De mentor keek ernstig, “Ik ben hier om je te helpen. Dat was mijn voornemen namelijk, weet je, mensen helpen. En dat doe ik nu tot mijn grote tevredenheid.”
Heleen keek hem aan, “Daar heb je het. En wat dan? Wat volgt er dan? Leuk zo’n voornemen, maar ik twijfel al het hele jaar erover. Ik heb best wel wat in mijn hoofd, maar het probleem is, niemand vertelt hoe het je nou invulling geeft in je leven.” Ze zat nu echt te huilen. Ze had haar best gedaan, maar blokkeerde volledig. De mentor gaf haar nieuwe zakdoekjes aan, “Dat komt wel. Je kan een heel abstract voornemen hebben en daar op heel vrije manier invulling aan geven. Dat zie je met je oom Joris, met zijn konijn. Hij zit nu bij de dierenbescherming.” Ze keek hem verbaasd aan. “Je oom Joris en ik waren buren in de tijd dat wij onze voornemens moesten invullen.” Hij grijnsde, “Niet iedereen nam het even serieus.” Ze keek hem aan. Hij vervolgde, “het punt is, houd het bij de basis. Je kan wel zeggen dat je de wereld wil redden, maar jij in je eentje gaat dat niet lukken. Dat konijn lukte ook niet, maar je ziet wel waar het je oom heeft gebracht. Op een plek waar hij tot zijn recht komt. Dat gun ik jou ook.” Heleen keek hem aan, de eerste keer in het gesprek dat ze dat deed. Ze knikte, “Ik geloof dat ik er wel uit ben. Dank u wel.”
De mentor lachte, “Graag gedaan Heleen.”

December

Heleen zat peinzend voor haar computer met het voornemenscherm voor haar neus. De deadline was vandaag en het voornemen moest dus echt ingevuld worden. Haar Skype scherm pingde. Ze klikte het scherm omhoog, het was haar vader. “Schat, Dineke en Joris zijn er en tante Dina is meegekomen. Kom je naar beneden?” Op slag keek ze vrolijker, ze was dol op haar tante en oom en tante Dina was een schatje. Altijd grappig om te zien dat haar moeder een beetje bang voor haar was. “Ja, ik moet even snel iets afmaken, want dat kan alleen nog vandaag. Vijf minuten, dan ben ik beneden.”
Beneden keek Edwin in de lachende gezichten van zijn zus en zwager en tante Dina. “Wat nou? Ik mag van mijn dochter niet meer burgerlijk naar de eerste verdieping brullen. Dan maar zo.”
Heleen klikte het Skype scherm weg en knakte vervolgens haar vingers. Tijd voor actie. Zonder te aarzelen vulde ze dat ene hokje in dat ze het hele jaar had weten te vermijden. Ze klikte op verzenden en zwaaide naar het lachende gezicht dat in haar scherm verscheen. “Gefeliciteerd! Je hebt je voornemen ingevuld. We wensen je veel succes met dit voornemen. Vergeet vooral niet nu fijn kerst te vieren met je familie.”
Ze liep naar beneden waar ze tante Dina al hoorde lachen.

Dit kerstverhaal is gepubliceerd op de site van Martha Pelkman op 25 december 2019. Wil je nog meer verhalen lezen? Al mijn verhalen hebben de tag Eigen verhalen gekregen.

Het was rustig in de trein. Dineke zat naar buiten te kijken. Ze ging naar het kerstdiner van haar broer en schoonzus en er was niets waar ze minder zin in had. Drie jaar geleden was haar broer getrouwd met Stella en het was de eerste keer dat ze geen smoes had kunnen verzinnen voor het kerstdiner. De zielige vriendin smoes werkte dit jaar niet omdat haar vriendin nu samenwoonde en ze dat helaas tegen haar broer had gezegd. Nu moest ze dus naar het opgeprikte kerstdiner van haar snobschoonzus Stella.

Bij haar broer ontdekte ze dat Stella haar snobouders ook had uitgenodigd. “Tineke!” kreeg ze enthousiast te horen van Stella’s vader. “Dineke” zei ze automatisch, ondertussen haar arm recht voor zich uit stekend. Zo kon ze de onvermijdelijke omhelzing vermijden. Stella’s moeder keek ondertussen of ze Dineke nog nooit had gezien. Toen zag ze eindelijk haar broer en schoonzus. Edwin zag er ontspannen en vrolijk uit. Hij wel. Stella gaf haar een paar luchtkussen. Edwin omhelsde haar. “Dineke van me” zei hij, “ik ben blij dat je er bent.” Hij trok haar mee naar de bar en vroeg wat ze wilde drinken. “Cola”, zei ze. Ze kreeg het in haar handen gedrukt. “Dineke” zei haar broer, “Stella heeft een tafelschikking gemaakt en daar kon ik helaas niet tussenkomen. We zijn met zijn zestienen, en jij en een oudtante van Stella zijn de enige eenlingen.”
Ze zuchtte, ze zag het al aankomen. “Ik zit dus naast een stokoude tante, die waarschijnlijk nog doof is ook, dus ik kan kiezen, of helemaal niet praten, of schreeuwen.”
“Nee” zei Edwin, “ze is oud, maar absoluut niet doof en goed bij ook, alleen…”
Hij hield iets te lang pauze. Ze keek hem wantrouwend aan. “Wat? Wat alleen Edwin? Waar zadelt Stella me mee op?”
“Nou” zei Edwin “ik heb haar nog nooit ontmoet, maar ze schijnt wat excentriek te zijn. Stella nodigt haar elk jaar uit, maar ze kwam nooit. En dit jaar wel, tot afgrijzen van Stella. Ze schijnt wat excentriek te zijn.” Hij grijnsde verontschuldigend.
“Dus” zei Dineke, “de maffe tante van Stella komt op bezoek en haar onhandige schoonzusje en die tante kunnen wel naast elkaar zitten? Ik wilde al niet komen. Ik ga naar huis, ik heb hier helemaal geen zin in. Ik had gewoon meteen moeten zeggen dat ik de kerst wel zou doorkomen met stamppot en kerstfilms.”
“Nee” zei Edwin, “want ik vind het veel te leuk dat je hier bent.” En hij pakte haar arm en trok haar mee. “Tante Dina” zei hij tegen een vrouw met grijze krullen gekleed in een paarse blouse en een veelkleurige rok, “dit is mijn zus Dineke.” De vrouw keek wat achterdochtig over de rand van haar brilletje. “We hadden zo gedacht, tante Dina, dat het leuk zou zijn voor u en Dineke om kennis te maken. Jullie hebben zoveel overeenkomsten.” Nu was het Dinekes beurt om achterdochtig te kijken. Was dit Edwins gewone mateloze enthousiasme of meende hij het serieus? Maar ze had geen keus, Edwin trok een stoel naar hen toe en duwde Dineke neer. “Tante Dina, nog iets te drinken? Zal ik nog wat water halen?” En weg was hij weer, Dineke enigszins beduusd achterlatend.

“Zo” zei de grijze dame, “je bent Edwins zus? Ben je net zo’n wervelwind als die jongen?” Dineke kreeg geen kans te antwoorden, want daar was Edwin al weer. “Dames, alsjeblieft, een glas water voor tante Dina en ik heb een bordje met heerlijkheden voor jullie verzameld. Dineke, ik heb zalmsoesjes voor je, die vind jij zo lekker. Veel plezier dames.” En weg was wervelwind Edwin. Totaal overdonderd zat ze in haar stoel en propte een zalmsoesje in haar mond. “En” zei tante Dina, “wat heb jij verkeerd gedaan dat je hier moest komen opdraven?”
Ze propte van pure verbazing een tweede zalmsoesje in haar mond. Tante Dina wachtte rustig af en pakte ondertussen een ober bij zijn arm. Een ober! Voor het snobkerstdiner van haar snobschoonzus! “Zou je een schat willen zijn en twee witte wijn willen regelen?” Met een glimlach stuurde ze de jongen naar de bar. Dinekes ogen popten ongeveer uit haar hoofd. “Ja, van je schoonzus krijg ik water, en je broer is daar automatisch mee doorgegaan, maar hoeveel water kan een mens hebben?” Ze pakte een toastje met filet van het bord. Twee glazen met wijn werden neergezet op het tafeltje tussen hen in. “Mijn zielige vriendin” kon Dineke eindelijk uitbrengen. Vragend keek tante Dina haar aan. “Ik heb de afgelopen drie jaar mijn vriendin als smoes gebruikt. Ze kan niet alleen zijn met de kerst en we brengen hem dus samen door. En dit jaar ging ze samenwonen. Ik heb de fout gemaakt dat aan Edwin te vertellen en toen hing ik. Ik kon zo snel geen nieuwe smoes bedenken.” Tante Dina glimlachte. Dineke ging door “Ik heb Edwin eigenlijk nooit verteld dat we alleen eerste kerstdag met zijn tweeën zijn en de tweede allebei in eigen huis zitten met de restjes van de eerste dag en een kerstfilm.” Tante Dina lachte nu voluit. “Ik ben meestal op een cruise in de kerstvakantie” vertelde ze, “maar ja, dan moet je wel op tijd boeken. Stella’s moeder kwam het te weten en voor ik het wist werd ik verplicht hier te komen.” Ze pakte de twee glazen en gaf er één aan Dineke, “proost, op zielige vriendinnen en cruises.” Dineke nam een enorme slok en verslikte zich prompt in de wijn. Dina klopte haar op haar rug. “Rustig aan, kleine slokjes. Stella koopt gelukkig geen bocht van de Hema, dus we zijn goed voorzien.”
“Ik drink eigenlijk heel weinig” zei Dineke. “Ik hou het hier wel bij.”
“Welnee kind, een kerst waarbij je niet kan doen wat je zelf wil, moet je leuk maken. Bij voorkeur met de drank van een ander.” En tante Dina nam nog een slok.

Wervelwind Edwin kwam langs rennen. “Dames, we gaan aan tafel, komen jullie ook? Er staan naambordjes bij de borden.” En weg was hij weer. Tante Dina stond op en bood Dineke een arm aan. Ze schoven aan. Het verste hoekje was voor hen. Een grote plant naast tante Dina die aan een hoofdeinde zat, en een pilaar naast Dineke, hen effectief afschermend van de rest van het gezelschap. Tante Dina lachte en zwaaide naar Stella die aan het andere hoofdeinde zat. “Kijk, de lastige gasten hebben hun eigen hoekje. Heeft als voordeel dat niemand ons in de gaten houdt. Vertel eens wat over jezelf kind. Waarom denkt Edwin dat we zoveel overeenkomsten hebben?” Dineke keek voor het eerst tante Dina echt aan. “Ik heb eigenlijk geen idee. Hij vertelde dat wij tweeën de enige eenlingen zijn en dat we daarom naast elkaar zitten. Maar verder?”
“Hij is ouder dan jij?”
“Ja, zes jaar, hij is altijd al beschermend geweest, maar onze ouders zijn een paar jaar geleden kort na elkaar overleden en sindsdien is het helemaal erg. Hij belt elke week op en wil dan weten hoe het met me gaat en of ik niet eenzaam ben. Ik kan mezelf best wel redden, ook zonder lastig vriendje, want dat wil hij dan ook weten. Of ik nog geen vriendje heb.” Dineke trok een gezicht.
Tante Dina zei, “ja, het is makkelijker als je een man hebt, of weduwe bent zoals ik. Nog veel makkelijker, niemand verwacht op mijn leeftijd dat ik nog een vent oppik. Mijn man is twintig jaar geleden overleden en liet me toen beloven dat ik het leven zou vieren. En dat heb ik wel gedaan. Alles uitgeprobeerd, tot ergernis van Stella’s moeder die de erfenis voor haar neus ziet verdwijnen. Maar dat is niet mijn probleem.” Ze lachte en nam een slok wijn. De ober zette de eerste gang voor hun neus. Dineke trok haar neus op. Vissoep. Wat een vreselijke geur. Tante Dina zag het en hield de ober tegen. “Zou je die soep kunnen weghalen? We houden er geen van beiden van.”
De ober haalde de borden weg en Dineke lachte dankbaar. “Edwin weet wel dat ik vissoep niet kan uitstaan, maar Stella heeft zelfs nooit gevraagd wat ik lekker vind.”
“Ik hou niet van soep, punt, dus van mij mocht het meteen weg. Vertel eens kind, wat doe je in het dagelijks leven?” Dineke vertelde over haar werk in een bedrijfsbibliotheek waar ze de enige informatiespecialist was.

Toen Edwin tien minuten later kwam inspecteren hoe met Dineke en tante Dina was, lagen de twee net dubbel over een verhaal dat tante Dina aan het vertellen was. “En dan zit je op zo’n cruise in de Middellandse zee en dan lopen drie van die obers zich te pletter voor je” giechelde tante Dina en veegde haar bril schoon aan haar veelkleurige rok. “Dat is wat hoor, als je midden 70 bent en er lopen nog drie van die jongens achter je aan.” Dineke veegde haar neus af aan haar servet en nam nog een slok wijn. “Dineke, zou je dat wel doen?” vroeg Edwin bezorgd, zijn zus kennende.
“Ja, dat zou ik zeker wel doen” vertelde Dineke haar broer en giechelde, “en ja, ik ben aangeschoten en het kan me geen moer schelen.” “Ja maar schat, we zijn pas bij het voorgerecht.” Hij zag nu pas dat de dames geen van beiden een bord voor zich hadden en herinnerde zich meteen dat zijn zus niet van vissoep hield. Met moeite hield hij een vloek binnen en trok het bord met hapjes naar zich toe. “Eet in ieder geval wat van de hapjes, straks krijg je het hoofdgerecht.”
Tante Dina klopte hem op zijn hand. “Het komt allemaal wel goed Edwin, we amuseren ons hier wel.” Dineke kreeg een giechelaanval. “Zalmsoesjes in plaats van soep.” Ze gooide er eentje op en probeerde die op te vangen in haar mond. Mis. Natuurlijk. Ze rolde bijna van haar stoel van het lachen. Edwin pakte het soesje van de grond en legde het ding op een servet. “Schat, zal ik wat water voor je halen?”
“Edwin, ga, ik zorg wel voor je zus” en tante Dina dirigeerde met de ene hand Edwin weg en met de andere hand wenkte ze de ober, die vrolijk de glazen weer kwam vullen.
Dineke hikte nu. “Even je adem inhouden schat.” Het zorgde voor een nieuwe giechelaanval. De hik was meteen weg. Maar nu drupten plotseling tranen over Dinekes wangen. Tante Dina zei niets, maar pakte een zakdoek uit haar tasje en depte de tranen weg. “Wat is dat nu, schat?” Dineke snufte. “Ik herinnerde me ineens hoe we vroeger thuis kerst vierden. We mochten allebei vertellen wat we het liefste aten. En dan kregen we stamppot, want daar was ik gek op. Edwin wilde aardbeienijs. En ik was jaloers toen hij achttien werd, want toen mocht hij wijn drinken. Toen werd ik achttien en ik werd misselijk, omdat ik te veel wijn dronk.”

Tante Dina pakte Dinekes hand. “Het is ook vreselijk dat je ouders al zo jong zijn overleden, kind. Je mist ze, dat is kerst, je mist de mensen die je lief hebt.” Dineke keek tante Dina aan met betraande ogen en legde haar andere hand over hun beide handen. “En uw man? Mist u hem? Mocht u uitkiezen wat u at met de kerst?” Tante Dina lachte. “Hij is degene die is begonnen met de cruises, we zaten meestal op een schip en boden elkaar een cocktail aan. En ik mis hem. Drie van die obers, het is leuk, maar niet hetzelfde als mijn man.” Ze zuchtte. “Maar uiteindelijk moet je er toch zelf wat van maken. Daar moeten we zelf voor zorgen, dat we geen zielige vriendinnen worden.”
Dineke bloosde, ondanks de tranen. Tante Dina had het door, want wie was de zielige vriendin? Dineke had het altijd heel leuk gevonden dat haar vriendin met haar kerst vierde, en nu dat was afgelopen nu ze samenwoonde. Edwin was zo lief om haar uit te nodigen, maar Stella was haar duidelijk liever kwijt.
“Weet je wat?” zei tante Dina en ze lachte. “Ik weet dat als je hier de straat uitloopt, bij een heel leuk restaurant komt. Ik denk dat we daar beter zitten dan hier achter de pilaar.”
“Dat kunnen we toch niet doen” zei Dineke verschrikt. “Je zal eens zien wat we allemaal kunnen als we het gewoon doen” zei tante Dina.
Tien minuten later kreeg Edwin een appje van zijn zus: “Zitten in het restaurant, hebben net een cocktail besteld. In het nieuwe jaar gaan wij tweeën stamppot en aardbeienijs eten. Je bent een lieverd.”

Dit kerstverhaal is gepubliceerd op de site van Martha Pelkman op 25 december 2018. Wil je nog meer verhalen lezen? Al mijn verhalen hebben de tag Eigen verhalen gekregen.