Maaike keek peinzend naar de route die Google Maps aangaf. Paul had gezegd dat het best wel lastig te vinden was en dat ze via binnenweggetjes moest, maar dit was wel een zigzagroute. Ze had het na even wennen wel leuk gevonden: een familiefeest in een dorpshuis, net voor de Kerst zodat iedereen verder een eigen kerstfeest kon organiseren. Wat ze minder leuk vond, was dat Paul eerst zijn ouders moest ophalen. Zijn vader had een gebroken been en zijn moeder had geen rijbewijs, dus moest zij alleen naar dat dorpshuis. Ze had bijna afgezegd maar haar zus Nora had geprotesteerd en had net zolang gezeurd tot ze had toegegeven. Dus nu was ze hier, in the middle of nowhere, op zoek naar een dorpshuis in een minidorpje. Leuk, zo’n vriendje die was opgegroeid in een bijna-gehucht.

Juni

Het is dat ze niet weg kon blijven bij het verlovingsfeest van Nora en Peter, maar ze wilde hard wegrennen toen ze de menigte mensen in de strandtent zag. Ze zag Nora en Peter geanimeerd praten met zijn ouders. Mooi, eerst even een drankje. Ze liep rechtstreeks naar de bar en kreeg een witte wijn. Ze draaide zich om en liep tegen iemand op die haar beide polsen pakte zodat haar glas niet over de vloer ging.
“Sorry, sorry! Dit was niet de bedoeling!”
“Paul?”
De jongen keek haar aan. “Maaike! Leuk om je weer te zien!”
Dit was Paul, een vriend van Peter, die van de sportschool. Ze had Paul ontmoet bij de verjaardag van Peter en had zelfs een tijdje met hem gepraat. Ze vond hem leuk en had dat ook tegen Nora gezegd.
“Ik bestel even een drankje, zullen we dan doorgaan waar we gebleven waren?”
Hij lachte, help, dat was die brede grijns die ze bij de verjaardag al leuk vond.
Even later zaten ze aan een tafeltje met zijn tweeën en leek het of ze nooit waren opgehouden met praten. Nora en Peter keken vanuit een andere hoek toe en gaven elkaar met een brede grijns een high five. Missie geslaagd.

November

“Een kerstfeest met de hele familie, ik moet er niet aan denken!”
Maaike was bijna in paniek, ze ging al maanden uit met Paul, maar dit was de eerste keer dat hij haar mee wilde nemen naar een familiefeest. Nora trok haar op de bank en gaf haar een glas wijn. “Kalmeer, het valt allemaal reuze mee, je hebt zijn ouders al ontmoet, als de rest van de familie ook zo is, heb je een eitje van een middag.”
“Ik noem het geen eitje, hij zei dat er iets van zestig mensen zouden komen!”
Ze nam een slok en verslikte zich in de wijn. Nora keek haar rustig aan. Ze omhelsde haar zus, want ze wist wel dat het niet zo makkelijk lag. Maaike kalmeerde. “Wat denk je, moet ik het gewoon proberen? Paul is erbij, hij zei dat we weg konden als het me teveel werd.”
Ze had een paar weken geleden de moed gehad om Paul te vertellen over haar relatie met Eric en de enigszins rampzalige afloop daarvan. Hij was een enorme steun geweest voor haar en ze had er wat meer zelfvertrouwen door gekregen.
Nora zoende haar zus, “ja, je moet het gewoon proberen. Het wordt hartstikke gezellig.”
Daar was Maaike nog niet van overtuigd.

23 December

En zo was ze dus omver gepraat en had er zelfs vrede mee gekregen. Maar nu was ze dus ergens in Nederland en moest ze dat Dorpshuis vinden. Ze deed haar telefoon weer in de houder en startte de auto. Na een kwartiertje rijden kwam ze een bord tegen: Dorpshuis. Victorie! Gevonden. En zelfs een parkeerplek! En dat met zestig familieleden. Ze liep het gebouw binnen en kwam daar twee kinderen tegen die op een bank zaten. Ze begroeten haar enthousiast.
“Hoi, wie ben jij?”
“Maaike”, zei ze, “en wie zijn jullie?”
“Mark en Lisette”, zei het meisje, “je moet daarheen”, ze wees naar een zaal aan de linkerkant van het gebouw, “daar zijn we.”
“Okee, dank je wel.”
Ze liep door en hing haar jas aan de kapstok die zo te zien berekend was op meer dan zestig mensen. Binnen liep ze tegen een jonge vrouw op die haar enthousiast begroette. “Hoi, ik ben Linda en jij bent natuurlijk één van de vriendinnen van één van mijn neven die ik nog niet heb ontmoet.”
Linda wachtte niet eens op antwoord, maar trok haar enthousiast mee naar de bar waar Maaike een witte wijn bestelde.
“En Maaike, met wie van mijn neven ben je hier?”
Ze legde uit dat ze met Paul was, maar dat Paul er nog niet was omdat hij zijn ouders eerst moest ophalen en dat zij vanuit Den Haag was gekomen. Het duurde niet lang of ze was helemaal opgenomen in de groep.

Feest

Linda stelde haar voor aan haar man en andere familieleden, waar ze gezellig mee zaten te praten. Paul had gezegd dat hij rond half vijf zou aankomen, maar was er nog steeds niet en het was al bijna vijf uur. Er klonk enthousiaste muziek uit de speakers. Eén van de neven sleepte haar de dansvloer op en danste enthousiast met haar, helaas wel veel op haar tenen. Hij verontschuldigde zich uitgebreid en liet haar gaan. Ze liet zich op een bank zakken en deed haar schoenen uit. Juist toen ze haar tenen aan het strekken was ging een oudere vrouw naast haar zitten.
“Ja, Vincent kan alles, maar niet dansen. Ik ben Babette. Veel van die jonge mensen hier noemen me oma, maar je mag Babette zeggen.” Ze glimlachte vriendelijk.
Maaike vertelde uitgebreid hoe ze hier terecht was gekomen en Babette lachte toen ze het over de kronkelroute had. “Het enige waar ik me over verbaas,” zei Maaike, “is dat Paul er nog niet is. Hij zou hier rond half vijf zijn.”
Babette keek verbaasd. “Ja, maar lieverd, Paul staat daar.” En ze wees naar een lange jongeman met donker haar die links van hen met een aantal andere jongemannen stond te praten.
“Dat is Paul niet”, zei Maaike verbaasd.
“Ja, dat is Paul wel”, zei Babette en riep de jongeman bij hen.
“Paul, waarom herkent jouw vriendin je niet?” Babette zei het licht bestraffend, maar ook een beetje verbaasd. Paul gaf Maaike een hand en keek al even verbaasd, “oma, Myrthe staat daar”. Hij wees naar een frêle blond meisje dat een eindje verderop met andere jonge meiden aan het praten was.
Maaike voelde haar wangen rood worden, waar was haar Paul? Ze voelde dat ze licht in paniek raakte. “Hee, rustig, niets aan de hand!” Deze Paul gaf haar een brede grijns en hield haar hand stevig vast.

Verwarring

Paul hield nu één hand vast, Babette haar andere hand, en Maaike legde uit wat zij en haar Paul hadden afgesproken. “En hij zou met zijn ouders uit Deventer komen, want zijn vader had zijn been gebroken en zijn moeder kan niet rijden, en nou weet ik niet waar hij is!” Het kwam er bijna huilend uit.
“Nou”, zei Paul, “ik weet het geloof ik wel. Vijf minuten.” En weg was hij. Even later was hij terug, met in zijn kielzog haar Paul die naast haar ging zitten en haar in zijn armen nam. De andere Paul stond er grijnzend bij. “Ik had het door toen je het over zijn vader met een gebroken been had, want ik had hem buiten geholpen met uit de auto komen. Ze zitten in de andere zaal en Paul zat zich af te vragen waar jij was. Dank zij de lieve kindjes in de gang dus in de verkeerde zaal. Maar het is allemaal familie hoor, dus het is niet erg.”
Babette lachte, “je bent per ongeluk bij de verkeerde kant van de familie terecht gekomen, kind. Niet erg, je gaat ons waarschijnlijk nog meer zien.”
Haar Paul grijnsde, “bij uw verjaardag tante Babette?”
“Tante Babette?” Verbaasd keek ze hem aan.
“Ja”, zei Babette, “zijn oma is mijn tweelingzus en die is nu in de andere zaal kerstfeest aan het vieren met haar kinderen en kleinkinderen. Het is altijd een beetje veel om in één zaal te proppen, maar we lopen af en toe wel over.”
Ze omhelsde Maaike. “Leuk kennis te maken, maar ik denk dat mijn zus dat ook wel zal vinden.”

Buiten de zaal gaf Paul haar de kans zich even op te knappen. “Gaat het weer? Dat ik nou toch niet gezegd had dat driekwart van het dorp uit familieleden van me bestaat.”
Ze liet een waterig lachje zien. “Ik voel me enigszins belachelijk.”
Hij omhelsde haar. “Nee, helemaal niet!” Ze voelde hem schudden van het lachen en gaf hem een duw. Hij kuste haar. “Het scheelt in kennis maken. De oma’s zijn in de zomer jarig en geven altijd een groot feest, daar kunnen we ook heen gaan.” Hij gaf haar zijn grijns en ze lachte terug. “Dit verhaal krijgen we te horen bij onze bruiloft.”
Bruiloft? Ho, dat ging wel heel snel en ze keek hem strak aan. Hij grijnsde weer, “ja, dat zet je aan het denken hé? Kom, dan kan je met mijn oma kennis maken”, en hij trok haar achter zich aan. In de zaal werden ze enthousiast begroet. Paul’s moeder omhelsde haar, “och, arm kind, dan zit er hier al zoveel familie en zit je bij de verkeerde helft. Maar wij zijn veel leuker hoor!” Twee minuten later zat ze naast de oma van Paul.

Ik heb eerder over Maaike geschreven, dat verhaal vind je hier.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.