Een verhaal in 10 afleveringen, #tendaystory

Ik verdwaalde op mijn eigen site vandaag. Dat heb je met Pasen waarbij het devies is #blijfthuis. Tel daarbij dat ik me niet helemaal fit voel en het is compleet. En ik begon na te denken over een verhaal. Vorig jaar heb ik meegedaan aan de #twentydaystory van Martha. Dat vond ik zo leuk dat ik ook mee ging doen aan haar prompts voor verhalen. Kijk vooral op mijn site voor de verhalen die ik tot nu heb geschreven. Dat stopte in maart, door de c-crisis. Mijn concentratie was niet dusdanig dat het allemaal lukte. Maar nu wil ik het toch weer gaan doen, zo’n verhaal in afleveringen. De opzet? Waarschijnlijk gaat het weer net zo als vorig jaar, dat ik zit te zweten over de cliffhangers. Het wordt nog spannender omdat ik niet van plan ben op achtereenvolgende dagen afleveringen te publiceren. Het wordt ook geen #twentydaystory, maar een #tendaystory. Ga ik voortborduren op Dineke en Joris? Ze figureren. Want onderstaande eerste zin komt uit mijn #twentydaystory van vorig jaar.

1

Onderweg naar huis gingen Dineke en Joris zo op in hun gesprek dat ze vergaten door te rijden bij groen licht.
Maaike stond achter ze te wachten. Ze gebruikte haar fietsbel toen de twee het groene licht lieten gaan. Ze keken beiden om. “Sorry”, riep de jongen, “we gaan opletten”.
Ze glimlachte. “Geeft niet”, riep ze. Bij het volgende groene licht reden ze alle drie door. Ze was blij toen de twee een eindje verderop rechtsaf sloegen en zij rechtdoor moest. Ze bleef er moeite mee houden, andere mensen in haar nabijheid. Bij haar huis ging ze meteen achterom, haar fiets in het fietsenhok zetten. Ze had er helemaal geen zin in dat ’s avonds laat te gaan doen. Dan kon het zo donker zijn, zelfs met de extra verlichting die een maand geleden was opgehangen. In de hal van de flat wachtte ze even tot de buurvrouw naar boven was gegaan. Ze nam de volgende lift en drukte de deur dicht voor er iemand bij kon komen. In de gang van haar huis was het licht al aan. Leve de app die haar toeliet het licht aan te doen voor ze thuis was. Ze deed haar deur op slot en hing haar jas op in de kast. De woonkamer was zonnig, licht en vrolijk, en ze stond stil om ervan te genieten. De beste beslissing die ze had genomen de laatste jaren was deze flat te kopen.

2

Ze liep door naar de keuken en zette thee voor zichzelf. Ze nam het glas mee naar haar stoel en zette het in de vensterbank. De stoel schoof ze schuin zodat ze naar buiten kon kijken. Ze dook erin weg. Het uitzicht was mooi deze avond. Een mooie heldere avond. Ze kon het park aan de overkant van het water goed zien. Er waren een paar mensen aan het sporten, er liepen joggers voorbij. Ze kon duidelijk de buurman van een paar flats verderop zien. Diens knalrode vest was herkenbaar uit duizenden. Zijn hond rende ook voorbij. Ze stond op, liep naar haar verrekijker en richtte deze op het park. Wie zat daar nou op het bankje? Een man in een donker trainingspak zat er uit te rusten. Ze nam haar thee erbij en zwaaide haar verrekijker naar het sportparkje. En daar zag ze de vrouw die altijd samen met die man aan het sporten was. Zij was nog wel bezig. Ze keek nog steeds toen de vrouw ook stopte en naar de man op het bankje liep. Hij lachte en zij trok hem overeind en kuste hem. Samen liepen ze weg.

3

Ze nam een slok thee. Dit waren oude bekenden, ze zag ze minstens drie keer per week in het sportparkje. Ze ging weer in haar stoel zitten. Het werd langzamerhand donker, maar ze deed geen extra licht aan. Er kwam van buiten nog voldoende licht. De telefoon ging en ze keek op het schermpje, het was haar zus Nora. Ze nam op. ‘Ja?’ Nora tetterde in haar oor. ‘Het is gelukt! Ik heb kaartjes voor volgende week zaterdag! Ga je mee?’
Ze moest even nadenken, Nora wilde naar een musical. En zij vond die ook leuk. ‘Waar was het ook al weer?’
Nora zei, ‘dat was nou juist zo mooi. In het Stadstheater. We kunnen het lopen bij jou vandaan. Vijf minuten! Lekker makkelijk. Ik kom zaterdag wel bij jou eten. Als je niet wilt koken kunnen we wel wat bestellen.’
Maaike kneep haar ogen dicht, dat tempo van haar zus, daar kreeg ze af en toe hoofdpijn van. Ze hoorde buiten lawaai en keek naar het park, het was iemand die zijn fiets een beetje luidruchtig tegen het bankje gooide. ‘Maaike!’
Ze richtte haar aandacht weer op de telefoon en haar zus. ‘Ja, ik weet het weer. Musical. Stadstheater. Jij komt hier eten. Wil je ook blijven slapen? Anders moet je midden in de nacht op je fiets naar huis en je weet dat ik dat niet leuk vind.’
‘Ach lieve zus, je bent altijd overbezorgd. Maar ik blijf wel slapen hoor, dan kunnen we zondag samen een stuk hardlopen en dan ga ik daarna weer naar huis. Ik ben er zaterdag rond vier uur.’
Maaike hing op en keek naar de fietser in het park. Er was een man op het bankje gaan zitten. Zijn fiets stond nu recht.

4

En toen zat de schrijfster met een dilemma. Want dit zo ijverig begonnen verhaal dreigt geen einde te krijgen vanwege? Geen idee eigenlijk. Het plan was echt elke dag iets erbij te schrijven en het lukt gewoonweg niet. Dus krijg je weer van die stukken tussendoor dat de schrijfster over het verhaal nadenkt. Maar dat komt ook, lieve lezers, omdat ik jullie te lang laat wachten. In april begonnen, in september eindelijk een deel 3 en nu is het oktober en moet er echt een eind aan komen. Want deze schrijfster gaat een boek schrijven. En daar moeten in oktober eigenlijk de voorbereidingen voor beginnen. Want in november begint #nanowrimo. Het is voor de schrijfster niet goed als er twee verhalen door elkaar lopen. Dan krijg je het effect van seriemoordenaars die per ongeluk door een romance heen lopen. Maaikes verhaal moet dus in oktober afgerond worden. Na deze tussendoor aflevering komen er nog zestien, als de schrijfster er braaf elke dag voor gaat zitten, moet dat op 24 oktober afgerond kunnen zijn. Morgen dus het vervolg. Wat ziet Maaike in het park?

5

Ze draaide de verrekijker naar het bankje, want met dat blauwe vest had ze wel een vermoeden wie het was. De ergernis kwam in haar op en ze keek naar de man. Het was hem niet. Het blauwe vest leek wel op het vest van Eric, maar het was hem niet. De man stond al weer op en er kwam een tweede man bij die zijn fiets naast die van de man in het blauwe vest zette. Met zijn tweeën begonnen ze aan rek- en strekoefeningen. Na een paar minuten liepen ze weg, in de richting van het sportparkje. Daar gingen ze aan voorbij en verloor Maaike ze uit het oog. Ze draaide de verrekijker naar beneden en haalde diep adem. Haar hand trilde. De telefoon ging weer, ze schrok ervan. Ze pakte hem op en keek naar het schermpje. Een onbekend nummer. Ze nam niet op, maar legde de telefoon neer en nam een slok thee. De telefoon rinkelde nog even en de beller gaf het op. Ze kalmeerde weer. Alleen de gedachte al dat Eric zo dicht in de buurt kon zijn was voor haar moeilijk. Ze kroop weg in haar stoel.

verrekijker
Afbeelding van sidgarg via Pixabay

6

De volgende dag was het zondag. Wasdag voor Maaike, gelukkig was het mooi weer, want dan kon ze het buiten hangen. Maar eerst ontbijt en koffie bij het raam. De telefoon ging en zonder erbij na te denken, nam ze op. “Ja?” zei ze en verbeet zich meteen. Ze had niet gekeken wie het was.
“Eindelijk” klonk het aan de andere kant, “neem je die telefoon nooit op?”
Eric! Damn! Ze wilde ophangen, maar Eric bleef praten.
“Maaike, alsjeblieft, niet ophangen. Het enige dat ik wil is met je praten en dat lukt niet als je niet opneemt, of meteen weer ophangt.” Ze bleef stil zitten.
“Het spijt me, okee? Jij en ik, we kennen elkaar al heel lang en ik zou je beter moeten kennen, maar ik heb het echt ontzettend fout gedaan. Ik weet niet of ik het goed kan maken. Ik sprak je zus een week geleden toevallig en ze wilde eigenlijk niet met me praten, maar ik maakte wel uit haar woorden op dat je het gewoon niet makkelijk hebt op het ogenblik.”
De tranen stonden in haar ogen.
“Kunnen we elkaar een keer ontmoeten? Ik heb jouw ‘Lord of the Rings’ nog, dan krijg je die meteen terug. Neutraal terrein Maaike, een terras of zo. Als je niet wilt, kan ik dat boek wel een keer aan Nora geven, haar werk is vlakbij het mijne. Maaike?”
Ze nam een beslissing. “Het is goed, we ontmoeten elkaar wel een keer. Ik stuur je wel een bericht.” Ze hing de telefoon op en zat nu echt te huilen. Tussen de tranen door probeerde ze het nummer van haar zus te vinden.

7

Nora had een uur nodig om haar zus te kalmeren. Maaike zat te huilen aan de telefoon. “Lieverd, rustig nou.” Nora zuchtte. Ze wist wat er was gebeurd, ze wist dat Maaike het moeilijk had, maar ze had geen oplossing voor haar zus. Stilletjes was ze het met Eric eens, de twee moesten gewoon praten. Uit solidariteit met haar zus had ze weinig tegen Eric gezegd toen ze hem tegenkwam. Maar ze had wel tegen hem gezegd dat hij echt moest proberen te praten met Maaike. Maar hij had tegen haar gezegd dat het knap moeilijk was omdat Maaike de telefoon niet opnam als ze zag dat hij het was. Dat wist hij omdat hij vaak genoeg geprobeerd had te bellen op momenten dat ze thuis moest zijn.

“Lieve schat”, zei ze tegen haar zus, “je hebt het nu besloten. Je gaat met Eric praten. Als je nou gewoon meteen de knoop doorhakt en dat komende week doet. Je bent vrij dan. En zeg dan wanneer het is, want dan neem ik vrij en ga ik mee, en blijf ik in de buurt. Als er dan wat is, kan je mij erbij roepen. Is dat een idee? En doe het in het begin van de week, anders blijf je er tegen aan hikken en verpest je die vrije week. Ja? Idee?” Ze wachtte op antwoord van haar zus. Maaike was nu gekalmeerd en snufte wat na. “Maaike?”
Ze nam een slok koffie en trok een lelijk gezicht. “Koude koffie, jakkes!” Nora had wel gelijk, ze had het nu toegezegd, dan maar meteen door de zure appel heen bijten. Ze wilde in die vrije week toch leuke dingen doen. “Ik stuur hem vanavond een bericht. Dinsdagmiddag, bij de Roos en Doorn, die hebben een terras. Vind je dat wat?” Nora zei, “als jij het wat vindt, vind ik het ook wat. Laat het me weten als het lukt.”

8

Dinsdagmiddag zat Maaike ruim voor 4 uur bij de Roos en Doorn. Het was zonnig weer en ze had een schaduwplek op het terras gevonden. Ze wilde niet en ze wilde wel. Wat ze vooral wilde was dat het afgelopen jaar niet was gebeurd. Ze schrok van het meisje dat bij haar tafel bleef staan en haar vroeg wat ze wilde drinken en ze bestelde een glas witte wijn. Aan de overkant van de weg zag ze Nora haar fiets parkeren en ze was blij dat haar zus op tijd was. Nora zwaaide en bleef aan de andere kant van de weg, waar een deel van het terras was. Het meisje zette het glas wijn neer en een schaaltje met het bonnetje erin.

Ze was erop verdacht, maar ze schrok toch toen Eric in de stoel naast haar ging zitten. Hij legde een dik boek op tafel, Tolkien. “Ik heb het zelfs nog uitgelezen”, zei hij. “Hoe is het met je Maaike?”
Ze keek hem aan, drie maanden hadden ze elkaar niet gesproken en hij ging voor het grootste cliché uit de wereld. Ze stond op, gooide het glas wijn in zijn gezicht, pakte het boek op en liep weg. Eric bleef stomverbaasd zitten. Aan de overkant sprong haar zus op, liep opgewonden naar haar toe, en gaf haar een high five.

9

De twee zaten giechelend op het terras. Maaike en Nora dronken nooit veel, dus die tweede fles wijn was misschien teveel, maar het moest even gevierd worden. Nora prikte de laatste van haar gamba’s aan haar vork. Toen het ding op was schoof ze haar bord weg, ze was verzadigd. Ze keek Maaike nadenkend aan. “Wat gaat er nu komen Maaike? Is het weg? Al die gevoelens over Eric?”
Maaike veegde met haar laatste gamba het laatste restje saus van haar bord. Ze dacht zorgvuldig na voor ze iets zei.
“Weet je, ik had eigenlijk van tevoren moeten zijn dat hij een eikel was.”
Nora onderbrak haar, “dat is kennis achteraf, zo moet je niet gaan denken.”
Maaike keek haar zus aan, “maar ik had het wel kunnen weten, want Ilse, weet je wel, mijn collega, was ook niet blij met hem. En vandaag. Het was zo raar, maar op de een of andere manier was het ineens teveel. Hij stalkt me maandenlang, houdt alleen maar op omdat Peter hem hard aanspreekt en wil nu ineens weten hoe het met me is.”
Nora knikte, haar vriend Peter zat bij de politie en was een keer op bezoek geweest toen Eric haar zus lastig viel met sms-jes, appjes en bij haar langs kwam op haar werk. Eric was vervolgens gestopt, volgens Peter omdat hij inzag dat hij wel heel obsessief bezig was. Maar Peter had ook gewaarschuwd. Stalkers konden heel vasthoudend zijn, hij had dus Maaike gewaarschuwd voorzichtig te zijn. Ze deelde het restje wijn over beide glazen en keek haar zus aan. Het zou wel goedkomen, maar ze zou haar zus wel in de gaten houden.

10. Einde

“En nu?” Bestraffend keek Maaike naar de schrijfster. “Serieus, eerst moet het verhaal over twintig delen in twintig dagen. Vervolgens vergeet je me gewoon en beloof je het af te maken. Dan vergeet je me weer en uiteindelijk wordt het tiendelig? Leuk ben je.”

De schrijfster keek beschaamd, het was natuurlijk haar goed recht om te doen waar ze zin in had, maar het was wel zo dat de vorige #twentydaystory uiteindelijk twintig delen had gedeeld, in plaats van deze tien delen. Maar het was een beetje bergafwaarts gegaan. Wel dagelijks bloggen, maar niet het verhaal bijwerken. Vervolgens niet meer dagelijks bloggen, maar ook niet het verhaal bijwerken. Er waren echt wel losse eindjes in dit verhaal, wat heet, er waren losse eindjes afgeknipt.

Maaike proostte ondertussen met haar zus, en die ging nog even door met saus van haar bord halen. Maaike keek schuin naar de schrijfster. “Wat ga je nou doen? Ik zit hier in een verhaal met een stapel losse einden van heb ik jou daar. Ik eis toch wel een nieuw verhaal eigenlijk.”
Hier werd de schrijfster weer streng. “Ho even, dat bepaal ik. Ik geef volmondig toe, dit heb ik niet goed afgerond, maar nieuwe verhalen komen toch gewoon uit mijn fantasie en daar pas jij misschien niet meer in.”
Maaike keek nadenkend en dronk wat wijn. “Hou me in portefeuille dan, zo noem je dat toch? Daar kan ik wel mee leven. Als je er goed over nadenkt, kan je mij best nog wel ergens kwijt in een verhaal. Eric is voorbij, dus je moet wat verzinnen. Maar dat kan je wel, ik heb vertrouwen in je.” Ze richtte zich weer naar haar zus die ondertussen de dessertkaart had gekregen en samen besloten ze over een dessert. De schrijfster zuchtte. In portefeuille, okee, dat kon ze wel. En wellicht ook weer een #twentydaystory, maar dan moest ze toch echt een stok achter de deur hebben. Nu was het een abrupt einde, maar volgende keer kon ze naar een beter einde toe schrijven.

Het wordt voor mij een uitdaging, deze maand (april 2020), want ik heb besloten elke dag te bloggen. Voor afleiding, concentratie-oefening en gewoon voor de lol. Niet alleen op dit blog, maar ook op mijn andere blog, dat ik normaal voor sport en voeding reserveer. Dit zijn aflevering 12 en 13, hier kan je aflevering 11 vinden.
Ook dit jaar schrijf ik trouwens weer over het schrijfproces, dat blog kan je hier vinden.
Ik ben begonnen aan dit verhaal op 12 april, de tweede aflevering is geschreven op 13 april. Aflevering drie op 19 september; nummer vier op 8 oktober; de vijfde op 10 oktober; vervolgens de zesde op 28 oktober; aflevering zeven op 29 oktober en aflevering acht op 8 december. Aflevering 9 op 26 december. Het einde is geplaatst op 30 december.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *