De veertiende november, de 95ste geboortedag van mijn vader. Hij is in 2012 overleden en was toen 86. Zonder corona had ik waarschijnlijk vanavond aan een eettafel gezeten met mijn familie, want één van mijn broers had het idee gezellig uit eten te gaan voor de verjaardag van pa. We doen het nu maar met knuffels op afstand en iets lekkers voor onszelf maken.

Mijn vader

Op zijn 62ste ging hij met pensioen, hij vond het wel genoeg geweest. Hij was in 1950 bij zijn werkgever gaan werken en was daar als kolenboer begonnen. Toen de kolenbusiness werd opgedoekt werd hij tectylateur, allebei redelijk smerige beroepen, kan je wel stellen. Voor iemand vragen stelt: tectyl was dat spul dat in je auto gespoten werd om die te beschermen tegen roest. Toen hij stopte op zijn 62ste bleef hij karweitjes doen voor zijn oude baas. Dingen waar het personeel geen tijd voor had. Gras maaien, heg maaien, dingen wegbrengen naar andere vestigingen, dingen naar het grof vuil brengen, noem maar op. Leen Molenaar deed het wel.

Het eten

Hij was als dienstplichtig soldaat van 1946 tot en met 1949 in het toenmalige Nederlands Indië geweest en had daar een voorliefde voor rijst gekregen. Mijn moeder was van de aardappelen, groente en vlees, mijn vader maakte regelmatig nasi goreng, gebakken eitje erbij, lekker! Zelf maak ik het ook regelmatig, maar heb wel variaties. Ik heb de neiging heel veel groente erin te gooien, zoals snijbonen of sperziebonen, een peentje wil zijn weg er ook wel eens in vinden. Ook maak ik het heel vaak met kip en dat deed mijn vader helemaal niet. Een uitje kwam er bij hem ook wel in. Dingen als knoflook gebruikte hij dan weer niet. Maar hij kende mijn nasi ook en vond die lekker. Nasi maken betekent voor mij ook aan mijn vader denken.