Ik moest er vandaag aan denken. Singin’ in the rain, een musical waar ik dol op ben. Leuke muziek, leuke dansscènes, kortom genieten. Ik heb hem op een dvd staan en heb hem zelfs kort geleden nog bekeken. De film stamt uit 1952, 12 jaar voor ik geboren werd. Verder speurend ontdek ik dat Gene Kelly, hoofdrolspeler en regisseur van de film, al in 1996 is overleden, toen was hij 83. Debbie Reynolds, zijn tegenspeelster, was nog niet eens 20 toen ze in de film speelde. Dat was meteen ook de eerste keer dat ze in een film danste. Ik ben slecht in leeftijd schatten en dat blijkt wel, want ik had haar altijd op midden 20 geschat. Zij was de moeder van Carrie Fisher, prinses Leia in de Star Wars films. Carrie overleed een dag voor haar moeder, en dat was in 2016.
De musical heeft diverse scènes waar ik dol op ben. Probeer maar eens met droge ogen te kijken naar de eerste pogingen voor een film met geluid, ik kan erom blijven lachen, dat geluid van de kralen en het nasale stemgeluid van Lina Lamont, ‘Oh Pierrre!’.
Maar één van de scènes die ik echt geweldig vind is met Donald O’Connor, ‘Make them laugh’. Dat elastieken lijf van die man, het aanstekelijke liedje, waardoor ik al van tevoren in een deuk lig en dat hoofd! Het kan drie kanten tegelijk op!

De titelsong van de film is natuurlijk het bekendste, Singin’ in the rain, met Gene die in de plassen rond stampt en danst en helemaal verliefd is. En natuurlijk die politieagent die met een niet vrolijk gezicht en een ontzettend natte regenjas hem bestraffend aankijkt. Gene gaat zich weer gedragen.

En hoe kom ik hier nu op?

Ik was vandaag op kantoor en ik had echt wel naar het weerbericht gekeken, maar dacht, het valt wel mee. Tot ik rond een uur of twee naar de keuken liep en naar buiten keek, en zag dat het goot van de regen. Was dat nou even jammer. Eén keer in de week naar het kantoor en dan meteen een bui op mijn hoofd. Zingend in de regen. Kantoorleven.