“Moet het echt? Ik had me er zo op verheugd om gewoon even niets te doen.”

Ze stond te stampvoeten. Haar hondje sprong enthousiast blaffend om haar heen. Haar moeder stond te wachten tot dochterlief weer rustig werd. Dat gebeurde na een paar minuten.

“Ik heb hier zo ontzettend geen zin in. Ik hoopte zo dat dit kon wachten tot na mijn studie. Voorlopig weet ik niet eens wat ik wil studeren, dus dat had nog even kunnen duren.”

Ze jammerde gewoon door.

“Kind, je zeurt”, zei haar moeder. “Serieus, dit hebben we al verteld bij dat gesprek twee jaar geleden toen je wilde weten wat je te wachten stond. Er zijn van die dingen die nu eenmaal moeten gebeuren.”

“Papa steunt me wel! Hij had er ook helemaal geen zin in!”

Haar vader kwam ondertussen de kamer binnen lopen, nieuwsgierig geworden door het lawaai.

“Pap! Help me! Ik wil niet officieel doen! Ik krijg ook geen vergoeding omdat ik die zonodig terug moest geven, dus ik wil ook geen officiële verplichtingen!

Haar vader trok een wenkbrauw op. “Waar hebben we het over?” zei hij tegen zijn vrouw.

“Mevrouw de prinses wil niet naar de Raad van State. Stuffy, noemt ze de raad. Verspilling van tijd. En de toespraak… Ze zegt dat ze haar oma wel plagieert, dat is wel voldoende, en dan mag iemand anders – jij bijvoorbeeld – die voorlezen.” De koningin vertelde het enigszins vermaakt aan haar man.

De koning ging naast zijn dochter zitten. “Lieverd. Er zijn van die dingen waar je niet onderuit komt, en daarom mag je onbetaald naar de Raad van State. Zie het als vrijwilligerswerk. Kennismaken met de Raad waar echt wel blitse mensen werken, je eerste toespraak. Geloof me, oefenen is goed voor toespraken. Hoe meer je er doet, hoe beter het gaat.”

Ze keek met een schuin oog naar haar vader die na jaren toespraken nog steeds niet echt vlot was met zijn toespraken. En ze voelde haar opstandige bui wegzakken. Kreunend kwam ze overeind.

“Okee, heeft iemand dat ding al geschreven?”

“Iemand heeft je oma geplagieerd”, zei haar vader, “en je mag ook een grapje maken.”

Ze stak een tong uit naar het grijnzende gezicht van haar vader, wat haar een berisping van haar moeder opleverde.

“Amalia, dat heb ik je al meerdere keren gezegd, dat wil ik niet.”

Amalia trok zich er niets van aan, joelde en maakte een rondedansje met de koningin die allang blij was dat de boze bui van haar dochter was weggetrokken

Het #WOT woord van deze week is

Prinses = 1) Adellijke titel 2) Dochter van een koning 3) Dochter van een vorst 4) Koningsdochter 5) Sprookjesfiguur 6) Vorstenkind

Prinses

Onze kroonprinses Amalia is deze week 18 jaar geworden. Met die prille leeftijd is ze volgens de grondwet oud genoeg om koningin te worden. Griezels! Ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken. Toen ik achttien was, wist ik net wat ik wilde worden en ging ik naar Den Haag om daar aan de Bibliotheek- en Documentatie Academie te studeren. Ik werk nu al jaren in de bibliotheekwereld. Geloof me, stukken beter dan koningin moeten worden omdat je wieg toevallig in een paleis stond. Wat dat betreft is dat koningshuis romantisch, maar wel archaïsch.

Schrijf je mee?

En jij? Hoe is het met je innerlijke prinses? Of ben je lid van het Republikeins Genootschap? Laat het me weten en laat een reactie achter.

#WOT betekent Write on Thursday. Op donderdag verzint Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Dit woord kun je hier vinden.