Spin: WoW deel 20, 2024

Het begon langzaam lichter te worden. Het was koel in het pad tussen de twee blokken huizen, precies zoals de spin het lekker vond. Ze keek naar haar nachtelijke werk en was tevreden. Een prachtig web, precies tussen de twee schuttingen in, het was ook mooi breed, dat zou heel wat eten opleveren. Ze bleef hangen aan een lange draad en mijmerde. Het was altijd zaak een goede plek te kiezen, niet alleen voor het eten, maar ook om veilig te hangen. Je moest altijd oppassen voor mensen die niet echt van spinnen hielden en ze griezelig vonden. Maar hier in dit pad leek het redelijk veilig te zijn. Veel struiken, veel bomen en veel insecten, ook fijn natuurlijk.

Het was wel eens minder geweest. Voor ze in dit pad terecht was gekomen, zat ze in een boom die aan een weg stond en daar was het zo druk met auto’s dat geen insect zin had om daar in haar web te vliegen. Nee, deze verhuizing had even moeite gekost, maar was een prima beslissing. Zat ruimte, lekker rustig, weinig verstoring, heerlijk. Ze liet zich zakken aan een draad en zwaaide naar de overkant. Ze zat precies in het licht en daar was nog voldoende schaduw. Even verderop was nog een web, haar nicht, wist ze, maar ze zaten elkaar niet in de weg. Haar nicht had haar deze tip gegeven en daar was ze blij om. Loom bleef ze aan het web zitten. Het was wel één van haar mooiste creaties van de laatste weken, die boom aan de weg was niet echt inspirerend geweest. In de verte hoorde ze de stalen deur opengaan die aan het begin van het pad was, maar daar stoorde ze zich niet aan. Ze maakte een extra draad aan de onderkant van het web, het mocht nog wel wat breder.

spinneweb
Afbeelding van Mario via Pixabay

Plotseling was het mis, het web schudde aan alle kanten en scheurde aan de onderkant en toen was er ook geen verbinding meer tussen de beide schuttingen. Onder zich hoorde ze een hoop gefoeter, het gatverdegatver klonk luid door het pad. Twee handen zwaaiden om zich heen, daarmee de vernietiging van het web compleet makend. De spin keek verontwaardigd naar de mens die haar web had vernietigd, maar die liep al door, haar handen door haar haar halend, nog steeds foeterend. De spin bleef achter, een illusie armer.

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.

Jubileum: WoW deel 18, 2024

Ik mocht zelf het woord uitkiezen, vorige week al… Maar ja, het vorige woord waar ik iets over geschreven heb, past hier uitstekend bij: uitstelgedrag. Vandaar dat dit stukje over mijn jubileum even wat later komt.

Jubileum: of jubilee is een feestelijke herdenking van een gebeurtenis, zoals een huwelijk, indiensttreding bij een bedrijf of oprichting van een vereniging of bedrijf, die een bepaalde tijd geleden is.

Jubileum

Ik was op 1 mei 10 jaar bij de zaak. Ik ben in 2014 als niet meer zo jonge meid in dienst getreden als informatiespecialist bij Fugro. En dat na een dienstverband van 26 jaar bij Clingendael, het Instituut voor Internationale Betrekkingen. Daar had ik dus al een jubileum van 25 jaar doorgemaakt. Feestje! En een maandsalaris half geloof ik, ik weet het niet eens meer. Bij 12 1/2 jaar krijg je ook iets, maar dat heb ik al nagekeken voor Fugro. Ik moet nog 2 1/2 jaar wachten op taart en een bonus. Tien jaar leverde me niets op dacht ik, tot ik het ging nakijken, ik blijk een extra vrije dag te krijgen. Mooi meegenomen weer.

jubileum
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Vele, vele jaren

Fugro is sowieso een bedrijf waar mensen jaren blijven hangen. De jubilarissen vliegen je om de oren. Vroeger – en dan heb ik het over de tijd van mijn vader – was dit heel normaal. Mijn vader heeft 50 jaar bij dezelfde baas gewerkt en dat was eigenlijk heel normaal. Jobhoppen is iets voor de jonge generatie, ik zie het om me heen bij Fugro, waar mensen na twee, drie jaar al weer weggaan. Soms komen ze trouwens ook weer terug, dan zie je plotseling weer iemand rondlopen die een tijd weg was. Andere baan, nieuwe uitdagingen. Ik zie het verder wel. Op mijn leeftijd gaat het wel gebeuren dat ik de taart haal, maar het volgende jubileum wordt dan 25 jaar. Dan is ondergetekende toch echt wel met pensioen.

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Uitstelgedrag: #WoW deel 7, 2024

Het nieuwe jaar begon met een discussie over de #WOT op donderdag. Wilden we nog wel blijven schrijven? Moest het niet wat anders worden zodat het vuur van het bloggen weer terug zou keren? Ja, daar was ik het wel mee eens. En @verwondervrouw en @karinwinters zouden elkaar afwisselen met woorden, een Word of the Week of Write on Wednesday. Waarvan ik de eerste al leuk vond: nostalgie. Maar dat zou morgen of anders vrijdag wel even kunnen. En ik stond wel meer te springen bij woorden: afvinken bijvoorbeeld, ben ik dol op. Dilemma’s, ook zo eentje. Ja, maar dat kan morgen wel, of anders heb ik in het weekend wel tijd….
U begrijpt, de WoW van deze week, of eigenlijk die van vorige week kon ik niet laten lopen. Ik ben een schoolvoorbeeld van iemand met uitstelgedrag.

Uitstelgedrag: specifiek bij studeren ook wel studie-ontwijkend gedrag (‘sog’)) is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd.

Uitstelgedrag

Het is iets wat ik jaren doe, uitstellen. En dan vooral dingen die ik niet leuk vind. Op mijn werk weet ik het nog aardig te ondervangen door to do lijstjes, die kan je namelijk zo mooi afvinken. Bovendien gooi ik er ook deadlines in, dat helpt ook. Thuis kom ik er wel eens achter dat van uitstel ook wel afstel komt. Dan ben ik bezig met prachtige dilemma’s over wat het eerste zou moeten waarop beide items vervolgens afgesteld of nog erger, vergeten worden. Och heden, afvinklijstjes zouden daarbij kunnen helpen.
Dit woord mocht ik niet vergeten van mezelf, Maar dan moet ik er ook tegen kunnen dat ik een week tegen mezelf zeg dat ik nog wat wil schrijven en vervolgens pas ga schrijven als er al weer een nieuwe WoW is verschenen.

Schrijf mee!

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.

Een kerstreis

Maaike keek peinzend naar de route die Google Maps aangaf. Paul had gezegd dat het best wel lastig te vinden was en dat ze via binnenweggetjes moest, maar dit was wel een zigzagroute. Ze had het na even wennen wel leuk gevonden: een familiefeest in een dorpshuis, net voor de Kerst zodat iedereen verder een eigen kerstfeest kon organiseren. Wat ze minder leuk vond, was dat Paul eerst zijn ouders moest ophalen. Zijn vader had een gebroken been en zijn moeder had geen rijbewijs, dus moest zij alleen naar dat dorpshuis. Ze had bijna afgezegd maar haar zus Nora had geprotesteerd en had net zolang gezeurd tot ze had toegegeven. Dus nu was ze hier, in the middle of nowhere, op zoek naar een dorpshuis in een minidorpje. Leuk, zo’n vriendje die was opgegroeid in een bijna-gehucht.

Juni

Het is dat ze niet weg kon blijven bij het verlovingsfeest van Nora en Peter, maar ze wilde hard wegrennen toen ze de menigte mensen in de strandtent zag. Ze zag Nora en Peter geanimeerd praten met zijn ouders. Mooi, eerst even een drankje. Ze liep rechtstreeks naar de bar en kreeg een witte wijn. Ze draaide zich om en liep tegen iemand op die haar beide polsen pakte zodat haar glas niet over de vloer ging.
“Sorry, sorry! Dit was niet de bedoeling!”
“Paul?”
De jongen keek haar aan. “Maaike! Leuk om je weer te zien!”
Dit was Paul, een vriend van Peter, die van de sportschool. Ze had Paul ontmoet bij de verjaardag van Peter en had zelfs een tijdje met hem gepraat. Ze vond hem leuk en had dat ook tegen Nora gezegd.
“Ik bestel even een drankje, zullen we dan doorgaan waar we gebleven waren?”
Hij lachte, help, dat was die brede grijns die ze bij de verjaardag al leuk vond.
Even later zaten ze aan een tafeltje met zijn tweeën en leek het of ze nooit waren opgehouden met praten. Nora en Peter keken vanuit een andere hoek toe en gaven elkaar met een brede grijns een high five. Missie geslaagd.

November

“Een kerstfeest met de hele familie, ik moet er niet aan denken!”
Maaike was bijna in paniek, ze ging al maanden uit met Paul, maar dit was de eerste keer dat hij haar mee wilde nemen naar een familiefeest. Nora trok haar op de bank en gaf haar een glas wijn. “Kalmeer, het valt allemaal reuze mee, je hebt zijn ouders al ontmoet, als de rest van de familie ook zo is, heb je een eitje van een middag.”
“Ik noem het geen eitje, hij zei dat er iets van zestig mensen zouden komen!”
Ze nam een slok en verslikte zich in de wijn. Nora keek haar rustig aan. Ze omhelsde haar zus, want ze wist wel dat het niet zo makkelijk lag. Maaike kalmeerde. “Wat denk je, moet ik het gewoon proberen? Paul is erbij, hij zei dat we weg konden als het me teveel werd.”
Ze had een paar weken geleden de moed gehad om Paul te vertellen over haar relatie met Eric en de enigszins rampzalige afloop daarvan. Hij was een enorme steun geweest voor haar en ze had er wat meer zelfvertrouwen door gekregen.
Nora zoende haar zus, “ja, je moet het gewoon proberen. Het wordt hartstikke gezellig.”
Daar was Maaike nog niet van overtuigd.

23 December

En zo was ze dus omver gepraat en had er zelfs vrede mee gekregen. Maar nu was ze dus ergens in Nederland en moest ze dat Dorpshuis vinden. Ze deed haar telefoon weer in de houder en startte de auto. Na een kwartiertje rijden kwam ze een bord tegen: Dorpshuis. Victorie! Gevonden. En zelfs een parkeerplek! En dat met zestig familieleden. Ze liep het gebouw binnen en kwam daar twee kinderen tegen die op een bank zaten. Ze begroeten haar enthousiast.
“Hoi, wie ben jij?”
“Maaike”, zei ze, “en wie zijn jullie?”
“Mark en Lisette”, zei het meisje, “je moet daarheen”, ze wees naar een zaal aan de linkerkant van het gebouw, “daar zijn we.”
“Okee, dank je wel.”
Ze liep door en hing haar jas aan de kapstok die zo te zien berekend was op meer dan zestig mensen. Binnen liep ze tegen een jonge vrouw op die haar enthousiast begroette. “Hoi, ik ben Linda en jij bent natuurlijk één van de vriendinnen van één van mijn neven die ik nog niet heb ontmoet.”
Linda wachtte niet eens op antwoord, maar trok haar enthousiast mee naar de bar waar Maaike een witte wijn bestelde.
“En Maaike, met wie van mijn neven ben je hier?”
Ze legde uit dat ze met Paul was, maar dat Paul er nog niet was omdat hij zijn ouders eerst moest ophalen en dat zij vanuit Den Haag was gekomen. Het duurde niet lang of ze was helemaal opgenomen in de groep.

kerstengel
Afbeelding van Jason Goh via Pixabay

Feest

Linda stelde haar voor aan haar man en andere familieleden, waar ze gezellig mee zaten te praten. Paul had gezegd dat hij rond half vijf zou aankomen, maar was er nog steeds niet en het was al bijna vijf uur. Er klonk enthousiaste muziek uit de speakers. Eén van de neven sleepte haar de dansvloer op en danste enthousiast met haar, helaas wel veel op haar tenen. Hij verontschuldigde zich uitgebreid en liet haar gaan. Ze liet zich op een bank zakken en deed haar schoenen uit. Juist toen ze haar tenen aan het strekken was ging een oudere vrouw naast haar zitten.
“Ja, Vincent kan alles, maar niet dansen. Ik ben Babette. Veel van die jonge mensen hier noemen me oma, maar je mag Babette zeggen.” Ze glimlachte vriendelijk.
Maaike vertelde uitgebreid hoe ze hier terecht was gekomen en Babette lachte toen ze het over de kronkelroute had. “Het enige waar ik me over verbaas,” zei Maaike, “is dat Paul er nog niet is. Hij zou hier rond half vijf zijn.”
Babette keek verbaasd. “Ja, maar lieverd, Paul staat daar.” En ze wees naar een lange jongeman met donker haar die links van hen met een aantal andere jongemannen stond te praten.
“Dat is Paul niet”, zei Maaike verbaasd.
“Ja, dat is Paul wel”, zei Babette en riep de jongeman bij hen.
“Paul, waarom herkent jouw vriendin je niet?” Babette zei het licht bestraffend, maar ook een beetje verbaasd. Paul gaf Maaike een hand en keek al even verbaasd, “oma, Myrthe staat daar”. Hij wees naar een frêle blond meisje dat een eindje verderop met andere jonge meiden aan het praten was.
Maaike voelde haar wangen rood worden, waar was haar Paul? Ze voelde dat ze licht in paniek raakte. “Hee, rustig, niets aan de hand!” Deze Paul gaf haar een brede grijns en hield haar hand stevig vast.

Verwarring

Paul hield nu één hand vast, Babette haar andere hand, en Maaike legde uit wat zij en haar Paul hadden afgesproken. “En hij zou met zijn ouders uit Deventer komen, want zijn vader had zijn been gebroken en zijn moeder kan niet rijden, en nou weet ik niet waar hij is!” Het kwam er bijna huilend uit.
“Nou”, zei Paul, “ik weet het geloof ik wel. Vijf minuten.” En weg was hij. Even later was hij terug, met in zijn kielzog haar Paul die naast haar ging zitten en haar in zijn armen nam. De andere Paul stond er grijnzend bij. “Ik had het door toen je het over zijn vader met een gebroken been had, want ik had hem buiten geholpen met uit de auto komen. Ze zitten in de andere zaal en Paul zat zich af te vragen waar jij was. Dank zij de lieve kindjes in de gang dus in de verkeerde zaal. Maar het is allemaal familie hoor, dus het is niet erg.”
Babette lachte, “je bent per ongeluk bij de verkeerde kant van de familie terecht gekomen, kind. Niet erg, je gaat ons waarschijnlijk nog meer zien.”
Haar Paul grijnsde, “bij uw verjaardag tante Babette?”
“Tante Babette?” Verbaasd keek ze hem aan.
“Ja”, zei Babette, “zijn oma is mijn tweelingzus en die is nu in de andere zaal kerstfeest aan het vieren met haar kinderen en kleinkinderen. Het is altijd een beetje veel om in één zaal te proppen, maar we lopen af en toe wel over.”
Ze omhelsde Maaike. “Leuk kennis te maken, maar ik denk dat mijn zus dat ook wel zal vinden.”

Buiten de zaal gaf Paul haar de kans zich even op te knappen. “Gaat het weer? Dat ik nou toch niet gezegd had dat driekwart van het dorp uit familieleden van me bestaat.”
Ze liet een waterig lachje zien. “Ik voel me enigszins belachelijk.”
Hij omhelsde haar. “Nee, helemaal niet!” Ze voelde hem schudden van het lachen en gaf hem een duw. Hij kuste haar. “Het scheelt in kennis maken. De oma’s zijn in de zomer jarig en geven altijd een groot feest, daar kunnen we ook heen gaan.” Hij gaf haar zijn grijns en ze lachte terug. “Dit verhaal krijgen we te horen bij onze bruiloft.”
Bruiloft? Ho, dat ging wel heel snel en ze keek hem strak aan. Hij grijnsde weer, “ja, dat zet je aan het denken hé? Kom, dan kan je met mijn oma kennis maken”, en hij trok haar achter zich aan. In de zaal werden ze enthousiast begroet. Paul’s moeder omhelsde haar, “och, arm kind, dan zit er hier al zoveel familie en zit je bij de verkeerde helft. Maar wij zijn veel leuker hoor!” Twee minuten later zat ze naast de oma van Paul.

Ik heb eerder over Maaike geschreven, dat verhaal vind je hier.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.

Alle kerstverhalen van 2023

In dit blog verzamel ik alle kerstverhalen die dit jaar zijn geschreven. Op het moment van schrijven zijn er al drie verhalen verschenen.

kerstman

De verhalen van 2023

Hier zijn alle verhalen van 2023.

  • Even over die kerstgeest. Irene transformeert van een oud, verdord kerstengeltje naar engeltje met nieuwe engelenmoed.
  • X – een kerstverhaal. Hendrik-Jan schrijft over Elon met zijn witte elektrische auto.
  • Een kerstreis. Mijn eigen verhaal. Maaike heeft met haar vriend Paul afgesproken dat zij alleen naar het kerstfeest van de familie gaat, maar is ze wel op het goede adres?
  • Filosoferen over Kerst. Martha filosofeert over de kerstgedachte.
  • Van de regen in De Drup. Kimberly komt voor de Kerst in De Drup terecht in een situatie die ze niet verwacht had. Mooi verhaal van Cindy.

Veel variatie waarbij Irene en Hendrik-Jan een eigen thema hebben gebruikt. Het verhaal van Hendrik-Jan is hergebruikt, het was ingezonden voor een verhalenwedstrijd. Mijn eigen verhaal gaat over Maaike, een personage die ik al eerder had gebruikt. Ook Martha heeft de thema’s losgelaten en filosofeert over de kerstgedachte. Cindy heeft hetzelfde thema gebruikt als ik, en het is mooi te zien dat we zulke verschillende kerstverhalen hebben geschreven.

Alle schrijvers: dank je wel!

Kerstverhaal 2023: schrijf je mee?

Het is weer zover! De tijd dat je je fantasie mag laten stromen en een kerstverhaal mag schrijven. Ik schrijf al vanaf 2018 kerstverhalen en heb er groot plezier in. Ik heb een aantal thema’s voor jullie die je kan gebruiken. Een paar zijn overgebleven van vorig jaar en er zitten een paar nieuwe tussen.

kerstmarkt
Afbeelding van G.C. via Pixabay

Hoe gaan we het doen?

Schrijf je verhaal en publiceer het op eerste kerstdag. Doe dat tussen 10 en 18 uur. Hou mij op de hoogte en geef de link aan mij door onder dit bericht, dan verzamel ik het in een speciaal verzamelblog. Ik ben reuze benieuwd naar jullie verhalen! Hier zijn de thema’s.

  • Kerst? Wat is dat? Je hebt jarenlang een baan gehad waarbij je steevast met de kerst moest werken en nu heb je een andere baan. Je partner wil van de gelegenheid gebruik maken zich helemaal uit te leven.
  • Jij en je partner zijn net samen en jullie hebben afgesproken dat jullie met de kerst naar een feest gaan bij familie van je partner. Iedereen op zijn kerstbest. Je partner zal eerst zijn/haar ouders ophalen, en jij krijgt het adres en zal er zelf naar toe gaan. Het duurt wel even voordat hij/zij er is. Wat is er gebeurd?
  • Je hebt een collega waar je een oogje op hebt, die vraagt al weken of je meegaat naar zijn/haar familie met de Kerst, maar je durft niet en vertelt hem/haar dat je naar je zus gaat. Dan komt hij/zij erachter dat het verhaal niet klopt en ontkom je er niet meer aan.
  • Je wilt een wit voetje halen bij je baas en helpt zijn vrouw met een goed doel, je verwacht een luxe diner, maar je komt bij een diner voor daklozen terecht. Maak je er wat van of ga je er stilletjes vandoor zogauw je de kans krijgt?
  • Je hebt jarenlang in het buitenland gewoond en je komt een paar dagen voor Kerst weer in Nederland wonen. Hoe krijg je kerstsfeer in je huis?

Schrijf je mee?

Dit zijn de thema’s waar je uit kunt kiezen. Het kerstverhaal zelf mag tussen de 300 en 2000 woorden tellen. Publiceer het op eerste kerstdag op je eigen blog. Op 24 december plaats ik alvast het verzamelblog en dat werk ik op eerste kerstdag bij met de linkjes die hier binnenkomen. Ik zou het erg leuk vinden als je meedoet. Laat dat vóór 20 december weten in een reactie onder dit blog.

Wil je mijn eerdere kerstverhalen lezen? Ze hebben allemaal als tag ‘kerstverhaal‘.

Bingewatchen: #WOT deel 44, 2023

Lang, lang geleden keken we met zijn allen tv en bestond er niet zoiets als bingewatchen. Hoogstens serie volgen. Met een beetje pech had je geen videorecorder en kon je delen van je geliefde serie missen.

Nog niet zo lang geleden keek ik samen met een vriend de serie Lost, we hielden elkaar op de hoogte of we echt op de avond zelf het konden zien, of dat er later gekeken werd. En dan gingen we bellen en er over praten. Lost was best wel mysterieus dus we hadden wel wat te bespreken. Maar dat was nog geen bingewatchen.

Het #WOT woord is:

Bingewatchen: is een term die wordt gebruikt om het gedrag te beschrijven waarbij iemand meerdere afleveringen van een televisieserie of een reeks films in een kort tijdsbestek bekijkt, meestal achter elkaar en zonder langdurige onderbrekingen. Dit fenomeen is populair geworden met de opkomst van streamingdiensten, zoals o.a. Netflix.

Bingewatchen

Het ware bingen is natuurlijk op zondagmiddag beginnen met een achtdelige serie op Netflix en niet meer kunnen stoppen tot alle acht delen er door zijn gejaagd zondagavond laat. Het overkwam me een tijdje terug met de serie The Stranger op Netflix. Nu helpt het natuurlijk wel als snoepje van de week Richard Armitage meespeelt. Die was ik namelijk ooit al eens tegengekomen in de serie Spooks die ik ouderwets had gebinget, namelijk op dvd. En natuurlijk kom je hem tegen in de filmserie The hobbit, ook niet te versmaden.

Disney+ heb ik ook ontdekt, of liever alle Star Wars films en daaraan gerelateerde films en series. Daar ben ik mee begonnen toen ik Disney+ kreeg. Ghost Whisperer binge ik niet, maar kijk ik af en toe een aflevering van. Dan hoef je eigenlijk alleen maar op te letten dat zo’n serie niet van je streamingsdienst verdwijnt. Ja, tv kijken is wel veranderd.

Ik heb er trouwens eerder over geschreven, namelijk hier.

#WOT betekent Write on Thursday. Op donderdag verzint Irene een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Dit woord kun je hier vinden.

Feist – Krondor’s sons

Krondor – twintig jaar na de gebeurtenissen in Sethanon hebben Arutha en Anita vier kinderen, de tweeling Borric en Erland, dochter Elena en zoon Nicholas. Nicholas is geboren met een klompvoet. Waarschuwing vooraf: spoilers in aantocht. Als je de boeken nog niet gelezen hebt: nu stoppen met lezen.

Prince of the Blood

Waar het om draait in dit vijfde boek van Raymond Feist: opvolging. In het koninkrijk is dat via de mannelijke lijn, dus als prins Randolph, de enige zoon van koning Lyam verdrinkt, wordt Arutha, prins van Krondor, de troonopvolger. Arutha besluit de opvolging aan zijn oudste zoon Borric over te dragen. Die opvolging draagt verplichtingen met zich mee, Borric en zijn tweelingbroer Erland zijn ‘sons to the Kingdom’.

Prince of the Blood van Raymond Feist

De tweelingbroers zijn verwend en hebben jarenlang alles kunnen doen waar ze zelf zin in hebben. Ze hebben nooit enige tegenslag gekend. Voor hun opvoeding worden ze in het gezelfschap van James en Locklear op diplomatieke missie gestuurd naar het keizerrijk Kesh. De reis naar Kesh gaat via het tovenaarseiland Stardock waar James Gamina ontmoet, de gedachten lezende dochter van Pug. Hun ontmoeting is stormachtig. De twee trouwen op het eiland en Gamina gaat mee op reis. Feist schrijft geen romantische boeken, maar de scène waarin de twee elkaar ontmoeten is wel romantisch, ze zijn voorbestemd: “Then she leaned forward en softly kissed his lips. “I am who you have been seeking, and you are who I have sought.””

Het verhaal

De reis verloopt niet voorspoedig, Borric wordt gevangen genomen en verdwijnt, ook voor de gaves van Gamina. Erland moet verder in het besef dat zijn broer waarschijnlijk dood is. Kesh is een land met scherp gemarkeerde rangen en standen. Ben je geen trueblood, dus van de keizerlijke lijn, dan ben je minderwaardig. Een groep machtige edelen probeert de keizerin van Kesh omver te werpen, haar bloedlijn te beëindigen en het hof bitter te verdelen. Het boek wordt verder verdeeld over de diplomatieke missie in het paleis van de keizerin en de avonturen van Borric die weet te ontsnappen. Daarbij ontmoet hij Ghuda, een huurling en de Isalani Nakor die magiër lijkt, maar volgens eigen zeggen truukjes kent.

De diplomatieke missie in het paleis heeft zijn eigen zorgen, onder andere de ingewikkelde politieke situatie levert problemen op. Locklear heeft het nodige succes met de vrouwen. Pas laat komen beide groepen weer samen en kunnen ze de plannen verijdelen en oorlog tussen beide landen voorkomen. In dat paleis gebeurt wel wat ik Feist nog altijd kwalijk neem: Locklear wordt vermoord. Hij wordt slachtoffer van de paleisintriges. De broers keren terug naar hun land met een stuk opvoeding dat ze nog misten en ze klaar maakt voor het verdere leven. Voor Borric betekent dat het koningschap.

The King’s Buccaneer

Nicholas, de derde zoon van prins Arutha van Krondor, is een slimme en begaafde jongen, maar beschermd door het beperkende leven van zijn vaders hofhouding. Nicholas heeft zich altijd een buitenbeentje gevoeld door zijn mismaakte voet. Voor zijn opvoeding worden Nicholas en zijn schildknaap Harry naar Crydee gestuurd, het hertogdom van zijn oom Martin. Nakor en Ghuda gaan met hem mee, want zoals Nakor aan Arutha vertelt “He moves toward danger.” Daarmee wordt Nicholas bedoeld.

“Arutha’s sigh echoed Nakor’s. “I’ve seen dead men rise and kill, and I’ve seen alien magic; I have known men born on other worlds. I’ve spoken to dragons and seen impossible visions become flesh.”
Nakor said, “Then trust me. You’ve made a choice. Abide by it. But let me and Ghuda go with your son.””

Nakor is een merkwaardige man wiens afkomst onduidelijk is en blijft. Nakor tegen Pug: ““Once you told a man named James that should he meet someone like me, he should say, ‘There is no magic.’ ” Pug nodded. “So when he said this thing to me, I went to Stardock, to find you. You were gone, but I stayed there awhile. I found many serious men who did not understand that magic is only tricks.””

Nakor weet meer dan hij eigenlijk zou moeten weten. “Nakor bit his lower lip as he thought. “I think the boy is a nexus.” Waving his hand in a vague circle, he said, “Dark forces move and they will be drawn to him. Nothing we do can change this; we must be ready to aid him.” Pug was silent for a long time. At last he said, “Nearly thirty years ago, Nicholas’s father was such a nexus, for his death would have been a victory for dark forces.””

Het verhaal

Kort na hun aankomst wordt Crydee op brute wijze aangevallen door onbekende troepen. Het kasteel en het dorp worden gereduceerd tot een ruïne, de stedelingen afgeslacht en een deel van de bevolking wordt ontvoerd. Ook Margaret, dochter van Martin en haar vriendin Abigail worden meegenomen. Brianna, de vrouw van Martin, komt om het leven.

King's Buccaneer van Raymond Feist

Al snel ontdekken de jonge prins en zijn metgezellen dat de verrassingsaanval geen op zichzelf staand incident was. De indringers zijn afkomstig van de Sunset eilanden, de thuisbasis van moordenaars en piraten, en hebben zich verzameld om oorlog te voeren tegen het koninkrijk. Nicholas besluit met zijn neef Marcus, zijn schildknaap Harry en Calis, zoon van Tomas, de ontvoerders te achtervolgen en komen in Novindus terecht. Martin is uitgeschakeld door een val. Nicholas’ mismaakte voet zit hem in de weg en op magische wijze, maar eigenlijk meest door zijn eigen wilskracht, geneest die voet.

Dit boek is niet alleen een avonturenroman, en het soort epic fantasy waar ik van houd, maar vooral ook een verhaal van opgroeien van Nicholas, de zoon van Arutha die zich altijd minder voelde dan zijn broers en zus. Voor zijn vertrek op een gevaarlijke reis praat hij met Pug.

“Nicholas was silent for a while, then let out a long breath as his anger faded. After another silent minute, Pug said, “How do you feel?” Nicholas said, “The truth?” Pug nodded. Nicholas looked away at the distant harbor, where little remained that resembled the lovely town he had seen his first evening in Crydee. “I’m scared.” “Of what?” asked Pug. “Of failure. Of coming along and causing better men than me to fail. Of getting the girls killed. Of … many things.” Pug nodded. “What do you fear the most?” Nicholas thought a long moment. “Of not being as good as I should be.” Pug said, “Then you stand a chance, Nicholas.””

Achtergrond van het verhaal

Afgezien van de moeizame reis per schip, de schipbreuk en de reis door de woestijn van Novindus, gaat het om de bedoeling van de ontvoering. Want, blijkt in het verre land, de meisjes en de ontvoerde dorpelingen krijgen dubbelgangers die opgroeien, misschien is dat nog de beste uitdrukking. Die dubbelgangers moeten naar het Koninkrijk terug met een ziekte in hun lijf, waarmee ze de complete bevolking kunnen besmetten en uitroeien. De twee adellijke meisjes kunnen de top van het koninkrijk besmetten. Maar dat wordt dus voorkomen door Nicholas, hij vormt de kern van het verhaal. Het is voor hem een coming of age, een opgroeien zonder de belasting van de mismaakte voet.

Voor Feist is dit boek een opzet naar de volgende boeken, want die donkere dreiging blijft heel lang hangen. Het kwaad groeit.

Deel 1 van mijn besprekingen vind je hier. Deel 2 vind je hier.

Verandering

Ik moest aan Viggo denken bij het lezen van de opdracht van #blogzomerdoor: wat was een epifanisch moment waarbij je dacht, ik ga iets veranderen. Epifanie is trouwens best wel een mooi woord dat zelfs een Christelijk feest blijkt te zijn. Viggo Mortensen schijnt ook zo’n epifanie te hebben gehad, want de goede man was blijkbaar de tweede keus voor de rol van Aragorn in Lord of the Rings. Viggo! Tweede keus! De trilogie is één van mijn filmfavorieten. Viggo is het soort acteur waar ik best wel een beschuitje mee wil eten.

In ieder geval waren ze in Nieuw Zeeland blijkbaar al begonnen met filmen en was de eerste keus toch niet goed genoeg waarop Viggo de rol kreeg aangeboden en er over twijfelde. De epifanie kwam eigenlijk van zijn zoon die de boeken had gelezen en zijn vader aanspoorde de rol aan te nemen. The rest is history.

Ga ik veranderen?

Mijn grenzeloze optimisme bij inschrijving voor #blogzomerdoor zorgde ervoor dat ik eigenlijk op de eerste dag al iets had willen schrijven. Dat liep mis en dat kwam omdat ik geen idee had. Ik zat in de richting van grote veranderingen te denken en hoeveel krijg je er daar nou van voor je kiezen in je leven? Een kleine verandering dan?

verandering

Sport

Ik ben nooit echt fanatiek geweest met sporten. Ik werd in 2008 lid van een sportschool voornamelijk omdat twee vriendinnen al lid waren en ik ze wilde steunen. Zij vielen af na verloop van tijd en ik heb een tijd gehad dat ik de sportschool sponsorde. Pas in 2014 kwam de omslag. Oh, en wacht, daar is toch het epifanisch moment.

Hier komt dus ook het moment dat ik even meld dat ik mijn eigen blogs schaamteloos plug, want hier is het linkje naar die eerste verkennende fietstocht naar mijn nieuwe baan.

In 2013 was ik werkeloos geworden, bibliotheek wegbezuinigd, ik als hoofd van de bibliotheek dus ook. Maar in 2014 kreeg ik nieuw werk. Nieuwe baan, nieuwe kansen. Ik had nou niet bepaald de deur platgelopen bij de sportschool in die werkeloze tijd en mijn gewicht was de pan uit gevlogen. Er moest wat aan gebeuren en wel met een personal trainer. Pedro is een aardige jongen die uitstekend de kunst beheerst me af te beulen op een aardige manier en ervoor zorgt dat ik het nog leuk vind ook.

Gewicht

Toen we al een tijdje met zijn tweeën bezig waren en ik afviel, maar niet al te fanatiek, vond hij het nodig me te wijzen op een dieet dat hij gebruikte bij zijn klanten. Daar begon ik in juni 2015 aan en toen begon ik ook met dagelijks bloggen. Het werkte. Met het bloggen en met mijn gewicht. In twee jaar tijd viel ik uiteindelijk zo’n 25 kg af. Sindsdien schommel ik rond dat gewicht waar ik dik (of dun) tevreden mee ben. Bloggen ging eigenlijk ook wel prima, ik heb het een paar weken dagelijks volgehouden, ben toen over gegaan naar een paar keer per week en heb het vervolgens een paar jaar wekelijks vol gehouden. In 2020 heb ik op mijn beide blogs dagelijks geblogd.

Einde

Ik heb niet alleen moeite met titels verzinnen, maar ook met eindes breien aan een verhaal. Ik ben aan #blogzomerdoor begonnen om meer te gaan bloggen, dat lukt wel. Nu nog dat einde en dan moeten jullie het hier fijn mee doen.

#blogzomerdoor is een initiatief van Karin Ramaker.

Feist – The Riftwar saga (3-4)

Silverthorn

Silverthorn is mijn lievelingsboek van de hele Riftwar Saga, mede omdat Arutha en Jimmy hier een grote rol in spelen.

Dit boek speelt een jaar na ‘Magician’. Lyam is koning en keert na een rondreis door het rijk samen met zijn halfbroer Martin en zijn broer Arutha terug naar Rillanon, waar de koning zijn paleis heeft. Daar is ook Anita, en Arutha laat er geen gras over groeien en vraagt haar ten huwelijk. Arutha is de prins van Krondor en volgens traditie moet hij in Krondor trouwen. Daar krijgen we een nieuwe kennismaking met Jimmy die nu ongeveer vijftien is en door de Mockers als volwaardig dief wordt beschouwd, “the most astonishing fact of Jimmy’s rapod rise was that he was nearly as good as he thought he was”. Jimmy ontdekt een complot tegen prins Arutha en laat hem dat weten. Daarmee pleegt hij in feite verraad bij de Mockers en moet weg. De aanslag op Arutha’s leven komt tijdens de bruiloft, Jimmy probeert het te verhinderen, maar Anita wordt het slachtoffer van een pijl met gif.

silverthorn omslag

Er bestaat een profetie: The prophecy is ancient, perhaps from the time of the Chaos wars. It says, ‘When the Cross of Fire lights the night and the Lord of the West dead is, shall then return the Power.’ Arutha is als prins van Krondor de Lord of the West. De profetie is gecreërd door de Panthatian serpent people, agents of evil working towards ends they only understand.

Anita wordt in een toestand gebracht waarin de tijd als het ware stil staat en Arutha moet Silverthorn vinden, een kruid dat haar leven kan redden. Hij gaat op zoek samen met Martin, Laurie de minstreel, Jimmy, Baru, een Hadati en Roald, een huurling. Baru verslaat Murad, een leider van de Moredhel in een gevecht om eerwraak. De Moredhel hebben zijn dorp uitgemoord. De dood van Murad zorgt er indirect voor dat de eerste donkere aanval wordt teruggedrongen.

Extra informatie

Wordt er veel gevochten, natuurlijk, te veel om op te noemen. Ondertussen krijg je ook veel informatie over je heen, niet alleen over de Panthatians maar ook over de elven. Na de serie een aantal keer te hebben gelezen, weet ik het al, dit is ook belangrijk in de volgende boeken. Er wordt onderscheid gemaakt tussen eledhel, moredhel en glamredhel. Het zijn allemaal elven waarvan simpelweg sommigen een donkere manier van leven hebben gekozen, dat zijn de moredhel. Deze hebben de glamredhel uitgemoord. Uit de moredhel kwamen de Black Slayers, moredhel warriors – soldaten, krijgers die hun sterfelijkheid hadden ingewisself om monsters te worden. Ze hadden maar één doel: doden voor hun meester. Zij zijn de magische dode krijgers die opstaan uit de dood en door blijven vechten. Zij staan onder leiding van Murmandamus, een leider van de dark brotherhood. Pug, die naar Tsuranuanni is gegaan, vindt daar ook elven en zal daar een jaar verblijven.

Hoe eindigt Silverthorn?

Dus niet verder lezen, als je het niet wilt weten, hoewel je het eigenlijk wel kan raden. Anita wordt gered door het magische plantje, want dat wordt natuurlijk gevonden. Arutha en Anita trouwen. Carline zorgt ervoor dat Laurie niet meer kan verdwijnen, want zij trouwen ook. Lyam maakt hem hertog van Salador. Jimmy wordt senior squire. In dit boek maken we heel kort kennis met Locklear.

A Darkness at Sethanon

Het laatste boek in The Riftwar Saga. Het beschrijft hoe Murmandamus de strijdkrachten van de Moredhel verzamelt en het koninkrijk binnenvalt, met de bedoeling de Lifestone te vinden, een krachtig relikwie waarmee hij elk levend wezen in de wereld kan vernietigen. om de Valheru Lords van weleer te doen herleven. Alleen Pug en Tomas kunnen dit nieuwe kwaad stoppen en daarmee een einde maken aan de Riftwar.

Het verhaal

Het is een jaar later, Arutha en Anita hebben een tweeling gekregen, twee jongens, Borric en Erland. Jimmy is squire in het paleis in Krondor en heeft een goede vriend aan Locklear. Arutha gebruikt een aanslag op zijn leven om zijn eigen dood te faken. Hij gaat naar het noorden om Murmandamus tegen te houden. Zijn gezelschap: Martin, Laurie, Roald en natuurlijk Jimmy en Locklear, want Jimmy kreeg door dat Arutha niet echt dood was. Tijdens zijn reizen naar de Northlands vindt Arutha de voormalige vijand van zijn vader, Guy du Bas-Tyra, als de beschermer van de stad Armengar. Hier ontmoet Martin zijn grote liefde Brianna. De stad wordt aangevallen door Murmandamus. In een poging een meerderheid van de bevolking te redden, beveelt Guy de evacuatie van de stad en ontsteekt hij de naftamijnen onder de stad. Murmandamus ontsnapt ongedeerd en het leger marcheert naar de grens van het Kingdom of the Isles. De volgende stad die valt is Highcastle en Murmandamus trekt op naar Sethanon.

De Valheru

Ashen-Shugar was een Valheru die door het verslaan van andere Valheru grote krachten kreeg. Zijn krachten zijn overgegaan naar Tomas. Hij kreeg twee kinderen, namelijk Alma-Lodaka en Draken-Korin. Draken-Korin was degene die de Lifestone creëerde, die onder Sethanon ligt, de stad die is gebouwd op de ruïnes van de stad die Draken-Korin bouwde.

Pug en Tomas zoeken ondertussen naar Macros en na veel avonturen vinden ze hem. Macros vertelt hen over de Lifestone. Deze steen kan de Valheru terugbrengen, maar vernietigt dan al het leven in de wereld. Murmandamus zoekt de Lifestone in Sethanon. Hij belegert Sethanon en gebruikt via necromantie de massale dood van zijn mensen om krachtiger te worden. Uiteindelijk komt hij onder Sethanon terecht waar Arutha met hem duelleert, hem verslaat en Murmandamus een Pantathian blijkt te zijn. De Pantathians zijn volgelingen van Alma-Lodaka, en denken het te overleven als zij terugkomt. Maar dat gebeurt niet, want de geesten van de Valheru worden in de Lifestone getrokken en daarin opgesloten door het zwaard van Tomas. En daarmee is het gevaar geweken.

Wat vond ik ervan?

Ik blijf deze eerste boeken van Feist toch het beste vinden. De hele oorsprong van het verhaal vind je terug in de Riftwar Sage en bovendien spelen mijn lievelingspersonages een grote rol in de boeken. Het mag geen verrassing dat Jimmy en Arutha beiden daartoe horen. Ook Locklear hoort erbij, maar dat is blijkbaar nooit een favoriet geweest van Feist, want de arme jongen heeft zelfs geen voornaam.

Het is wel opletten geblazen, want heel veel elementen van deze verhalen, bijvoorbeeld de Valheru, vind je terug in de volgende boeken.

Deel 1 van mijn besprekingen vind je hier.