Het kan wel eens te veel zijn. Te veel te doen, te veel lijstjes. Als redelijk gestructureerd persoon ben ik – best wel fanatiek – gebruiker van to do lijstjes. Op mijn werk heb ik er één, erg handig bij het inplannen van werkzaamheden, of voor klussen die ik op wat langere baan kan schuiven. En thuis heb ik er ook één, opgezet in de tijd dat ik werkeloos thuis zat en nog al eens wat moest inplannen. Mijn lijst van te schrijven stukken voor Haghespel en mijn blog krimpt en groeit hierop. Er staan ook dingen in die ik langebaandingen heb genoemd, die staan er dus al ruim twee jaar op. De thuislijst heb ik zelfs in kleur gecodeerd.
Tussendoor vul ik geeltjes met boodschappen, schrijf ik op mijn werk op kaartjes dingen die ik thuis wil doen en vul ik aan op to do lijstjes, thuis en op het werk. Regelmatig gaan er ook mailtjes heen en weer tussen thuis en werk voor bezigheden die op diverse kalenders moeten worden ingevuld.

Kortgeleden ontdekte ik dat je in GMail herinneringen kan instellen. Vervolgens kan je elke dag een seintje krijgen tot in het oneindige. Ziet er schattig uit, het is een vingertje met een touwtje erom.
Ik word er knettergek van. Elke keer een pop up, elke keer dat vingertje. Toen ik vandaag in mijn agenda keek en tot in april herinneringen tegenkwam heb ik het weer uitgeschakeld.
Thuis kwam ik weer drie lijstjes tegen, op papier. Ik heb het zo snel mogelijk in het word-document gegooid, heb dat in één kleur gezet en heb me voorgenomen mijn manie tot inplannen wat in te dammen.

Het kan namelijk ook teveel zijn.