Maart is gewijd aan het lezen van boeken in het Nederlands, dankzij Sandra van ARDNAS. Ik heb besloten om geen uitgebreide aparte besprekingen te maken. Ik houd het bij korte besprekingen in deze blogpost die ik ga aanvullen deze maand.

De falende god

Het eerste boek dat ik heb gelezen is De falende god van Mike Jansen. Ik had hier best wel verwachtingen van, maar het is uiteindelijk tegengevallen. De korte inhoud: de drie huurlingen, Grim, Grijs en Thoreld zijn op de vlucht voor een eeuwenoud kwaad en in hun kielzog sneuvelen profetieën en escaleren lang sluimerende conflicten. Waarom viel het tegen? Vooral het eerste gedeelte vond ik rommelig. Na ongeveer honderd pagina’s begon het eindelijk te lopen. En toen kwam ik er ook achter waarom ik het niet zo leuk vond. Juist omdat er veel personages waren, kreeg ik geen band met ze. Aan het eind van dit 400 pagina’s tellende boek wist ik door de vele gebeurtenissen eigenlijk niet meer waar het over ging. De resterende twee delen ga ik niet lezen.

Drakenkoningin

Het tweede Nederlandse fantasyboek dat ik lees, namelijk Drakenkoningin, het debuut van de Vlaamse An Janssens. Al zevenhonderd jaar lang wordt de mensenwereld geregeerd met ijzeren hand door één persoon. De koningin kan met magie gedachten planten – zo kan ze iedereen laten denken of zien wat zij wil. Er is een gebeurtenis waarnaar elke bewoner van haar koninkrijk reikhalzend naar uitziet: de wedstrijd waarmee iedereen – jong of oud, arm of rijk – kans maakt om zich de kroon toe te eigenen. Er zijn geen regels, slechts vijf proeven en één kans om het koninkrijk te winnen. Niemand verwacht dat de koningin, die tenslotte elke keer haar tegenstanders genadeloos wist uit te schakelen, zal worden verslagen. Totdat Thala, haar dochter, zich opgeeft voor de wedstrijd. Het levert een spannend verhaal op, dat goed is opgebouwd en dat ik in één ruk heb uitgelezen. Het is het eerste deel van een trilogie. De rest van de boeken gaan op mijn te lezen lijst.

Een dag om nooit te vergeten

Op de kroningsdag in 1980 was ik op een haar na 16, het scheelde 12 dagen. Ik heb hoogstwaarschijnlijk tv zitten kijken en me zitten vergapen aan onze nieuwe koningin. Maar wat uit mijn geheugen was gezakt, was het feit dat er die dag hevige rellen in de hoofdstad waren geweest. Niet bij Annejet van der Zijl, die deze gebeurtenissen tien jaar na die dag als stagiaire bij de Haagse Post moest verslaan. Daar is dit boekje uit voortgekomen. Van der Zijl verslaat de rellen die op 30 april 1980 in de hoofdstad ontstonden. En ze gaat de humor niet uit de weg. Ik heb zitten schateren om sommige passages. Wat vooral opvalt? De chaos. In dit mobielloze tijdperk was de communicatie via radio uiterst moeilijk en letterlijk te volgen door de krakers. Ook de vele gevechten vallen op. Er wordt wat afgeknokt tussen de 6000 agenten uit het hele land en de krakers, relschoppers en toevallige passanten die wel zin hebben in een relletje.
Ik heb het met plezier zitten lezen. Een erg leuk boekje dat een duidelijk beeld geeft van de gebeurtenissen buiten de kroningszaal.

De leeuw en zijn hemd

De minibieb in mijn buurt is vaak rijk voorzien. Dit Boekenweekessay van Nelleke Noordervliet heb ik er ook uitgevist. Ze gaat uitgebreid in op onze collectieve houding ten opzichte van het verleden. De behoefte om de gouden tijden van ons land in één adem te noemen met de zwarte bladzijden heeft een geschiedenis. Waar zijn we trots op geweest en waarvoor hebben we ons geschaamd? Noordervliet gaat op reportage door het verleden. En dat maakt het een leuk essay. Nelleke als een soort embedded journalist in gesprek met personen uit de Nederlandse geschiedenis. Niet alleen notabelen als de heren XVII van de VOC, maar ook haar eigen familie. Ik wil even iets citeren uit dit essay: Wat misschien meer verbaast dan de gemoedsrust waarmee zeventiende-eeuwers (en lateren) de status quo van menselijke relaties in hun tijd aanvaarden, is het feit dat verandering mogelijk is. Dat die ergens begint. De oude gewoonten worden uitgedaagd door nieuwe denkers. Het valt Van Dam en Meester Fock niet te verwijten dat ze mannen waren van hun tijd. Het valt hun niet te verwijten dat ze niet voorop liepen als herauten van de Verlichting. Ik constateer alleen het verschil tussen toen en nu. Ons oordeel over goed en fout was het hunne niet. Dat is een kolossale gemeenplaats. Met welke maatstaf moeten we de vorige generaties meten? (p. 22) Wat mij betreft de kern van het essay.

Jas van belofte

Mijn laatste bijdrage aan #ikleesnl en dat is het boekenweekgeschenk van Jan Siebelink, Jas van belofte. Arthur Siebrandi wordt in een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij is er zeker van dat hij bezig is het leven te verlaten.
Bijna vanaf de andere zijde overziet hij wat hij achterlaat, en vraagt zich af of het genoeg is. Ik moet zeggen, ik ben er niet echt van gecharmeerd. Ik zat me tot halverwege het boek af te vragen wat ik nou eigenlijk zat te lezen en het werd me niet duidelijk. De personages hielpen ook niet echt, want ik vond Arthur een beetje vervelend pretentieus mannetje. Ik heb nooit iets van Siebelink gelezen en dat zal denk ik ook niet helpen. Nee, deze hoeft voor mij niet.

Een maand Nederlands lezen

Het heeft wel wat, een maand volgens een thema lezen. Ik lees weinig Nederlands, dat komt ook omdat ik dol ben op fantasy, en daarin ben ik al lang geleden overgestapt naar Engels. Ik heb deze maand vijf Nederlandse boeken gelezen en besproken in dit artikel. Dat beviel me eigenlijk wel. Geen grote blogs, geen enorme verhalen, gewoon even kort melden wat ik ervan vond. Volgend jaar doe ik weer mee.