Mindere goden van Herman Stevens is voor het eerst in 1990 verschenen en was het debuut van Stevens. Het is een boek waarvoor hij de Anton Wachterprijs 1990 kreeg, een literaire prijs voor het beste debuut. Toen het boek aan een herdruk toe was heeft hij het herschreven. Deze herschreven roman heb ik gelezen.

Verhaal

‘Luisteren is mijn vak.’ Theo Elsenaar ziet zichzelf als een goed verstaander. Hij is tenslotte hartspecialist. Maar in de laatste dagen voor zijn huwelijk raakt dit beeld aan het wankelen. Voor de bruiloft ensceneert zijn aanstaande vrouw Lucia een toneelspel. De Midzomernachtsdroom. Niet om de dag door te komen, maar om hem te laten zien wat ze tussen hen mist. Shakespeares toverkunsten moeten daarbij helpen. Die toverkunsten beperken zich tot het verdelen van de rollen waarbij Theo de rol van Lysander krijgt, Lucia Hermia zal spelen en Erik, een vriend van Theo, de rol van Demetrius op zich neemt. Esther, een vriendin van Lucia speelt Helena. Theo moet aldoor tekst leren, maar door zijn drukke werkzaamheden komt het er niet van. Hij stuurt Erik naar Lucia om de teksten in te studeren en dat blijkt een vergissing te zijn. Lucia gaat met hem naar bed en het huwelijk wordt afgeblazen.

Conclusie

Het boek laat me enigszins in verwondering achter en maakt de verwachtingen niet waar. Zo snel als ik door het eerste gedeelte heen ging, zo langzaam ging het tweede gedeelte. Ik was nieuwsgierig naar de afloop, maar die stelde me teleur. Temeer daar ik het verloop niet begreep. Waarom zet Lucia de Midzomernachtsdroom op? Om Theo in te laten zien wat ze tussen hen mist. Na het lezen van het boek begrijp ik het helaas niet en daardoor is het toch een onbevredigend boek dat van mij hierdoor in Goodreads drie sterren kreeg.

Herman Stevens, Mindere goden.
Amsterdam: Prometheus, 2004 (2e gewijzigde druk)