Verhaal
Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Het gaat over haar moeder die overlijdt als ze negen is, over haar tweede moeder Marie, over haar vader, haar broer Alexander en haar halfzusje Anne-Sophie, maar vooral over Mona zelf. Het hele boek is geschreven vanuit Mona’s gezichtspunt en vooral het eerste deel vond ik knap geschreven. Haar leven komt naar voren als een normaal leven maar er gebeuren dingen waaruit blijkt dat het niet helemaal goed is. Het begin van het tweede deel zet me op het verkeerde been. De opsomming van irrationele hekels die Mona heeft is uitputtend lang. Ook de manier waarop ze haar huis uitloopt en stilstaat alsof het leven stilstaat is bevreemdend. Het doet me het ergste vrezen over haar geestelijke gezondheid. Ze bouwt haar leven op, privé en in haar werk als dramaturg. Het derde deel beschrijft Mona als 35-jarige, nu al jaren samenwonend met Louis waarvan ik in deel twee dacht dat het niets zou worden. Ze werkt nog steeds voor Marcus, een regisseur. Haar vader wordt ziek en belandt in het ziekenhuis. Dat zorgt voor een ommekeer.
De theaterconnectie
Mona is dramaturg, een baan waarin ze zich bezig houdt “met de tekst, en als het goed is ontwikkelen die twee [regisseur en dramaturg] samen een concept voor de productie, dat ze, in overleg met mekaar, bewaken en bijsturen om tot het beste resultaat te komen.” (p. 143-144) In het tweede deel gaat ze werken voor Marcus, een regisseur die op dat moment al een beroepsreputatie heeft, het is een eer om voor hem te mogen werken. Ze zegt zonder moeite haar oude baan op.
Prachtige taal en zinnen
Het is het Vlaamse taalgebruik met ge en U, waar je als nuchtere Nederlander wel even aan moet wennen. Er staan ook pareltjes van zinnen als deze: Het is in het beklemtonen van dat iets niet erg is, dat het ons niet bang maakt, dat we er niet triest van zijn geworden, dat we vaak net de heftigheid van de ware emotie verraden, ook al geloven we het schimmige zelfbedrog terwijl we het aan het formuleren zijn. (p. 166)
De kern
De kern van het verhaal voor mij: schuldgevoel. Het eeuwige gevoel te kort te komen en te kort te schieten. Durven, het leven aandurven. Mona zegt het zelf: Mensen die kwaad op mij zijn, ik kan daar echt niet tegen (p. 245). Dat is iets wat uit haar jeugd komt, met een moeder die haar in de kelder opsloot als ze iets fout had gedaan. Dat is ook een reden dat ze bij Louis blijft hangen, zelfs al is deze man echt niet goed voor haar. Het is ironisch dat Marcus haar een kameleon noemt in haar werk (p. 344), juist op het moment dat ze het eindelijk heeft aangedurfd commentaar op zijn manier van werken te hebben. Ze wil durven “Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja.” Mooie afsluiter van een boek dat ik op Goodreads 5 sterren heb gegeven.
Griet Op de Beeck – Kom hier dat ik u kus. Amsterdam: Prometheus, 2014
Ja, een mooi boek is dat hè? Ik heb er ook van genoten.
Pingback: Over een vrije week, het glas is half vol en lichtpuntjes - Ali