Op het moment dat ik dit schrijf, zijn er al drie kerstverhalen geschreven, inclusief mijn eigen verhaal. Dit jaar met een paar oude thema’s maar ook met nieuwe. En er is weer enthousiast geschreven.
Hier zijn alle kerstverhalen in volgorde van verschijnen.
Mevrouw de Kerstman, van Martha Pelkman. Oma heeft een geheim. Maar wat wordt pas duidelijk als ze er niet meer is.
De schrijfkabouters – een kerstsprookje – #blogkerstmis, van Hendrik Jan de Wit. De schrijfkabouter en zijn halfzus Lisa doen beiden mee aan een verhalenwedstrijd. Ze willen wel op een schrijfretraite van vier maanden in Zuid-Afrika.
Een kerstverhaal, mijn eigen verhaal over Vincent en Julia, broer en zus die beiden een kerstverhaal willen schrijven, maar Julia heeft iets nodig van Vincent om haar verhaal te schrijven.
Veel variatie dit jaar met heel verschillende ideeën bij hetzelfde thema. Veel leesplezier met deze verhalen.
Ja, het is weer zover! Je mag een kerstverhaal schrijven!
Begin december heb ik geïnformeerd of er mensen zijn die een kerstverhaal willen schrijven. Daar kwamen enthousiaste reacties op. Vorig jaar heb ik thema’s verzonnen en daar zijn drie verhalen uitgekomen. Dit jaar heb ik thema’s waarvan er een paar van vorig jaar zijn en ik heb een paar nieuwe thema’s.
Hoe gaan we het doen?
Schrijf je verhaal en publiceer het op eerste kerstdag. Doe dat tussen 10 en 18 uur. Hou mij op de hoogte en geef de link aan mij door onder dit bericht, dan verzamel ik het in een speciaal verzamelblog. Ik ben reuze benieuwd naar jullie verhalen!
Een paar zijn er van vorig jaar overgebleven, en ik heb nieuwe thema’s verzonnen.
Broer en zus zijn allebei niet onverdienstelijke schrijvers en hebben besloten mee te doen met de kerstverhalenwedstrijd van een tijdschrift. Maar dat levert complicaties op.
Jij en je partner zijn net samen en jullie hebben afgesproken dat jullie met de kerst naar een feest gaan bij familie van je partner. Iedereen op zijn kerstbest. Je partner zal eerst zijn/haar ouders ophalen, en jij krijgt het adres en zal er zelf naar toe gaan. Het duurt wel even voordat hij/zij er is. Wat is er gebeurd?
Je wilt een wit voetje halen bij je baas en helpt zijn vrouw met een goed doel, je verwacht een luxe diner, maar je komt bij een diner voor daklozen terecht. Maak je er wat van of ga je er stilletjes vandoor zogauw je de kans krijgt?
Kerst? Wat is dat? Je hebt jarenlang een baan gehad waarbij je steevast met de kerst moest werken en nu heb je een andere baan. Je partner wil van de gelegenheid gebruik maken zich helemaal uit te leven.
De erfenis van je oma is de doos met kerstversiersels die soms al jaren oud zijn. Je ontdekt iets in die doos dat opschudding veroorzaakt aan de kersttafel, wat is het?
Schrijf je mee?
Dit zijn de thema’s waar je uit kunt kiezen. Het verhaal zelf mag tussen de 300 en 2000 woorden tellen. Publiceer het op eerste kerstdag op je eigen blog. Op 24 december plaats ik alvast het verzamelblog en dat werk ik op eerste en tweede kerstdag bij met de linkjes die hier binnenkomen. Ik zou het erg leuk vinden als je meedoet. Laat dat vóór 20 december weten in een reactie onder dit blog.
De varen liet luidruchtig al zijn bladeren ritselen. De planten in zijn omgeving zuchten. De varen was in twee jaar zo groot geworden dat ze moeite moesten doen voor wat ruimte. De Calathea blaatte. Hij vond dat hij aandacht nodig had, en dat was wel waar, want zijn bladeren werden wat geel. De vetplant naast de varen liet een blad vallen. Hij was zo groot geworden dat hij wel wat kon missen. “Je hebt verse aarde nodig, Calathea.” Ja, dat was de Calathea wel met hem eens.
Hier komen de stekjes vandaan
Aarde
Er was activiteit geweest met aarde. De Draecaena die op de hoek van de buffetkast stond had nieuwe aarde en was nu triomfantelijk bezig zijn bladen te spreiden. Hij had weer energie. Hij wel. Eén van de andere planten had vooral lange strengen gekregen. Dat was vermoedelijk een drakenklimop maar hij wist het zelf niet zeker. Hij was zelf wel heel tevreden over de manier waarop hij groeide. De planten hadden de twee vrouwen bezig gezien met planten en potten maar hadden begrepen dat de aarde op was. Er moest nieuwe komen. Dat was helaas te laat voor de bananenplant. Die was op de andere hoek van de buffetkast stilletjes bezig dood te gaan. De varen stuurde wat goede vibes richting bananenplant maar betwijfelde of het nog zou werken. De bananenplant had gewoon nooit een goed plekje gehad. Er waren wel meer planten gesneuveld, maar ja, geen van beide vrouwen in dit huis had echt groene vingers, dus dat was te verwachten. Maar de eigenares van het huis mocht niet klagen. Veel planten hadden het overleefd. Er waren zelfs nieuwe bijgekomen. In de vensterbank stond een Sanseveria te pronken.
Stekken
De varen keek naar de vensterbank, want daar stond een glas met stekjes. De eigenares deed zelfs haar best planten te stekken. Het kleine roze vaderplantje was uitgegroeid tot een grote wilde vaderplant en had het niet overleefd. Iets te veel uit zijn krachten gegroeid. Maar ze had stekjes geknipt en in een glas water gezet. Alle planten waren benieuwd wanneer die stekjes aarde zouden krijgen, maar dat moest natuurlijk wachten tot er nieuwe aarde zou komen. De varen zag dat er wortels aan de stekjes zaten. Hij seinde naar de olifantspoot, die plant was ook flink gegroeid de afgelopen jaren. “Psst?” De olifantspoot seinde lui terug. “Die stekjes? Wat denk je, gaat het wat worden?” “Geef haar een kans, ik heb haar alleen met die erwtjes een stekje zien maken en dat plantje heeft best wel moeite, maar gaat nu toch ook groeien. Oh! Stil, daar is ze.”
Alle planten keken stil naar de vrouw die naar de vensterbank liep. Er ging een fluistering langs alle planten toen ze het glas met de stekjes oppakte. Verbaasd keek ze om zich heen en liep met het glas naar de keuken. Even later kwam ze terug met een potje met geplante stekjes en liep terug naar de keuken. Dat was maar goed ook. Ze had raar opgekeken van het gejuich van alle planten. Hun bladeren ruisten erop los.
Dit is het vervolg op het verhaal over de varen en zijn huisgenoten. En het is natuurlijk een #WOT, die deze week over stekken gaat.
#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Karin een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Dit woord kun je hier vinden.
Het is een traditie voor me: het schrijven van een kerstverhaal. De laatste jaren met een onderwerp dat door Martha werd aangeleverd, maar dit jaar stopte ze ermee. Ik heb het overgenomen en ben begonnen met thema’s te verzinnen. Hieronder vind je de kerstverhalen met een korte omschrijving en een link naar het verhaal.
Het elfje dat van kou houdt. Een verhaal van Cindy. Haar verhaal gaat over het elfje Gibby dat bij de kerstman op de Noordpool gaat werken. Maar haar eerste ervaringen in de werkplaats zijn niet geweldig.
Mars kerst. Mijn eigen verhaal over Pippa die met haar familie in 2221 naar Mars vertrekt, ze gaan de planeet koloniseren. Pippa wil blijven slapen tot ze op Mars aankomen, maar dat gaat niet door, want haar moeder wil kerst vieren met zijn allen.
Het zijn dit jaar drie kerstverhalen geworden, twee schrijvers hebben hetzelfde thema gekozen, maar zijn op heel verschillende verhalen uitgekomen. Dat is natuurlijk erg leuk. Veel leesplezier met deze verhalen.
Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.
December. Het wordt weer tijd om na te denken over een kerstverhaal. Vorige jaren heeft Martha een thema verzonnen en heb ik me uitgeleefd in kerstverhalen. Dit jaar heeft Martha het themastokje aan mij overgedragen.
Hoe gaan we het doen?
Schrijf een kerstverhaal en publiceer het op eerste kerstdag. Doe dat tussen 10 en 18 uur. Op die manier is er wat spreiding, want ik ga het niet voorschrijven. Geef de link aan mij door onder dit bericht, dan verzamel ik het in een speciaal verzamelblog. Heb wel even wat geduld, want net als iedereen heb ik plannen voor die eerste kerstdag.
Jij en je partner zijn net samen en jullie hebben afgesproken dat jullie met de kerst naar een feest gaan bij familie van je partner. Iedereen op zijn kerstbest. Je hebt eigenlijk een hekel aan het opgeprikte karakter van het feest, maar vooruit. Je partner zal eerst zijn/haar ouders ophalen, en jij krijgt het adres en zal er zelf naar toe gaan. Het duurt wel even voordat hij/zij er is. Wat is er gebeurd?
Je moeder wil het mooiste kerstfeest ooit organiseren, en dwingt de hele familie zich mooi aan te kleden en hun uiterste best te doen om er wat moois van te maken. Complicatie: het is het jaar 2221 en jullie zijn in een enorm ruimteschip onderweg naar Mars om deze planeet te koloniseren.
Kerst? Wat is dat? Je hebt jarenlang een baan gehad waarbij je steevast met de kerst moest werken en nu heb je een andere baan. Je partner wil van de gelegenheid gebruik maken zich helemaal uit te leven.
Jij bent een van de kerstelfjes van de Kerstman. Wat doet een elf eigenlijk tijdens de kerstdagen?
De erfenis van je oma is de doos met kerstversiersels die soms al jaren oud zijn. Je ontdekt iets in die doos dat opschudding veroorzaakt aan de kersttafel, wat is het?
Schrijf je mee?
Dit zijn de thema’s waar je uit kunt kiezen. Het verhaal zelf mag tussen de 300 en 2000 woorden tellen. Publiceer het op eerste Kerstdag op je eigen blog. Op 24 december plaats ik alvast het verzamelblog en dat werk ik op eerste en tweede kerstdag bij met de linkjes die hier binnenkomen. Ik zou het erg leuk vinden als je meedoet. Laat dat vóór 20 december weten in een reactie onder dit blog.
Het is eigenlijk een verhaal, elke week weer. Dat #WOT woord kan op verschillende manieren ingevuld worden. Toen ik het woord nog niet verzon, heb ik zelfs wel met korte verhalen geantwoord. Ik heb bijvoorbeeld met veel plezier over president Trump en zijn covfefe geschreven. Niets leukers dan je fantasie los laten gaan.
Van een verhaal is het een kleine stap naar een boek, zou je zeggen. Dat dacht ik vorig jaar november ook met #NaNoWriMo, de National Novel Writing Month. De waarheid? Ik liep vast. Ik wil weer op gang komen, maar helaas gaat dat niet zomaar. Hoe je trek je een verhaal los, waar je geen idee meer bij hebt? Dat is dus de vraag. En meer ook, hoe zet je er weer energie in voor jezelf? Want dat is ook een beetje het eieren eten. Ik ben zo druk bezig met werk, blog, haken, lezen en wat ik maar voor afleiding kan verzinnen, dat het schrijven er bij in schiet. Hoe zorg je ervoor dat je boek niet afkomt? Leid jezelf af. En dat terwijl ik er toch echt wel plezier in had. Een boek over Dineke en Joris in coronatijd. Het tweetal waar ik al meerdere verhalen over heb geschreven. Wie heeft de ultieme tip om dit verhaal tot een einde te brengen?
Schrijf je mee?
En jij? Heb je je eigen verhaal? Ga je hier een heel ander verhaal van maken? Laat me horen wat je ervan vindt en laat een reactie achter.
#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Karin een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. Dit woord kun je hier vinden.
Ik had deze week een schrijfworkshop van Eveline Broekhuizen. Twee uur aan de hand van opdrachten lekker schrijven. Ik vond het heerlijk, ik kom er eigenlijk gewoon niet aan toe, en dit was een mooie stok achter de deur. Eén opdracht waar ik me echt mee heb geamuseerd is een dialoog schrijven. Neem een zin die je in je omgeving (lees bureau) kan lezen en schrijf daar iets over. Mijn zin stond op een kaartje waarop een spinnetje was geplakt: ‘In de theaterwereld geven acteurs elkaar vaak een toi toi-tje in de vorm van een voorwerpje gerelateerd aan het stuk.’ In 2015 gekregen van Theatergroep ’t Kofschip, bij het bezoek van de voorstelling ‘Amateurs’ van Wannie de Wijn.
Dialoog
Hij: “Een spin als toi toi toi? Waarom een spin?” Zij: “Omdat er een spin in het stuk voorkomt.” Hij: “Welnee, wat een onzin! Waar is die spin dan?” Zij: (zuchtend) “Er wordt een spinnetje doodgetrapt ergens in het tweede bedrijf.” Hij: “Ik ben die spin nog nergens tegengekomen.” Zij: “Dat komt omdat jij het tekstboek nog nauwelijks open hebt gehad.” Hij: “Hoezo heb ik het boek niet opengehad? Ik ken het grootste gedeelte van mijn tekst al en ik ben nergens een spin tegengekomen.” Zij: “Ik moet je driekwart van de tijd souffleren. En die spin zit in het tweede bedrijf en daar zou je toch van moeten weten.” Hij: “Oh, maar dan hebben het over de mise-en-scène en daar is Frans nog steeds niet aan toegekomen. Ik vind die spin onzin.” Zij: “Het is geen onzin.” Hij: “Het is wel onzin. Ik ken mijn tekst! Er komt geen spin in voor!” Zij: “Kijk, en dan loop ik voor op jou. Want omdat ik van jou zonodig moest gaan souffleren heb ik het hele stuk al tien keer gelezen en heb ik die spin al tien keer voorbij zien komen. En dat is tien keer meer dan jij, want jij bent nog niet eens door het eerste bedrijf heen.” Hij: “Dat is ook onzin! Ik heb één zin in het eerste bedrijf!” Zij: “Dat bedoel ik!” Hij: “Wat bedoel je?” Zij: “Dat ik me als een idioot uitsloof om dit stuk tot een goed einde te brengen en dat meneer de toneelspeler nog steeds in de flow moet komen! Over zes weken is de voorstelling!” Hij: “Ik ken mijn tekst! Frans moet de mise-en-scène gaan zetten!” Zij: “Begin niet over Frans en de mise-en-scène die hij allang heeft gezet en jij weer bent vergeten omdat je niets opschrijft! Je moet je tekst gaan leren! We staan volledig voor paal als je niet wat meer je best gaat doen.” Hij: “We hebben nog nooit voor paal gestaan en dat gaat nu ook niet gebeuren! Ik doe dit langer dan jij hoor!” Zij: “Ja, en dit is de laatste keer dat ik dit doe, want ik word er helemaal gek van. Laat mij maar lekker series bingen op jouw repetitieavond in plaats van ‘gezellig samen iets doen’.” Hij: “Het is toch leuk om iets samen te doen. Dat doen we veel te weinig!” Zij: “Ja, gezellig iets samen doen, net zoals de afwas elke avond? Dat jij ineens dringend moet bellen of naar de buurman moet? Het heeft een week geduurd voordat jij doorhad dat er een afwasmachine was geïnstalleerd.” Hij: “Nou beginnen we over de afwas?” Zij: “Ja, we beginnen over de afwas, omdat jij zonodig iets gezellig samen wilt doen en ik geen Siamese tweeling met je wil zijn. Ga alsjeblieft de toneelspeler uithangen zonder mij. Ik vind dat souffleren toch helemaal niets. Dat gezeik elke keer van iedereen, dat ik te snel ben met souffleren. Iedereen is te langzaam met tekst leren. Ga vanavond maar alleen. Ik heb er even geen zin in.” Hij: “Ja maar lieve schat, wat moeten we zonder jou?” Zij: (kijkt alleen maar) Hij: (trekt een pruillip) Zij: (vloekt en draait zich om) Hij: (doet zijn armen om haar heen en kust haar in haar nek) (Heel lange pauze) Hij: Okee. Die toi toi toi. Daar moeten we nog wat mee. Waar komt die spin voor? Laat het even zien in de tekst. Ik kan wel een tekstje verzinnen voor het kaartje. Het is toch Jiddisch van oorsprong? Ik zoek wel even op internet. Zij: (overhandigt hem zwijgend een kaartje)
Hoe vind ik dit?
Ik heb tot nu toe altijd verhalen geschreven. Dit is de eerste dialoog. De eerste versie van deze dialoog schreef ik bij de workshop en ik deed er tien minuten over. De tweede versie die je hier kunt lezen duurde iets langer. Dat kwam ook omdat ik bij de workshop net niet aan het einde toe was gekomen. Daar moest ik nog iets van maken. Ik vind het wel heel leuk om te doen en voor een eerste dialoog vind ik hem heel grappig.
Op 1 april begon ik met dagelijks bloggen, puur voor de lol en mijn eigen concentratie. Ik begon ook met een #twentydaystory net als in 2019. Alleen maakte ik een klein foutje. Ik vond het namelijk niet nodig op twintig achtereenvolgende dagen afleveringen te publiceren en daarmee heb ik mijn hoofdpersoon Maaike lang laten bungelen. Op 12 en 13 april publiceerde ik twee afleveringen, vervolgens haalde ik het uit mijn eigen dagelijkse cyclus van bloggen en kwam er niets meer van. Arme Maaike moest tot 19 september wachten tot ik eindelijk weer wat verzon voor haar. Dat moet beter worden.
Wordingsproces
Vorig jaar gedaan, en dit jaar wilde ik dat ook weer doen. Een blog over het wordingsproces van het verhaal waarmee ik eigenlijk vooral lessen voor mezelf wilde formuleren. Als je twintig dagen met een verhaal bezig bent, leer je wel wat goed of fout is. De eerste fout is al genoteerd. Beterschap is beloofd. Ik ga mijn best doen, ook met dit stuk. Eén van de fouten van vorig jaar hoop ik te voorkomen met de verhaallijn die ik al deels heb.
Goede voornemens
Het zou zo mooi kunnen zijn als je voornemens ook uitvoerde. Het verhaal van Maaike in twintig afleveringen had al afgerond kunnen zijn als ik tenminste in september had doorgezet. Maar nee. Ik heb zojuist (8 oktober) een nieuwe aflevering gepubliceerd en heb me ernstig voorgenomen het nu door te zetten en elke dag een aflevering te publiceren. Tot morgen dus.
Nog meer goede voornemens
Tot morgen was leuk, maar is niet gelukt. Nou wilde ik heel graag dit verhaal af krijgen voor het eind van oktober, maar dat wordt zeker anderhalve week in november nog doorploeteren en dubbelen. Vanaf 1 november ga ik meedoen aan #nanowrimo, National Novel Writing Month. Daar zou een boek uit moeten komen, tenminste, dat ga ik proberen. Ik heb me heel oktober al voorbereid. Het wordt leuk, want dat wordt dus de #twentydaystory, dagelijks bloggen en het boek.
#tendaystory
Het is eind december, ik heb net mijn kerstverhaal gepubliceerd en ik zit nadenkend naar mijn #twentydaystory te kijken. Ik wilde dat verhaal afhebben voor het eind van december en dat gaat dus gewoon niet lukken als ik op 26 december 9 afleveringen heb gepubliceerd. Ik heb dus een beslissing gemaakt, het wordt een #tendaystory. Met een beetje geluk heb ik morgen genoeg inspiratie voor het laatste deel.
De moraal van het verhaal
Bezint eer ge begint. Het was misschien niet zo handig dit te beginnen in een periode dat ik druk was met dagelijks bloggen, thuis werken, jongleren met buiten sporten, een beetje op mezelf letten en van alles en nog wat. Volgende keer – als die er komt – ga ik gewoon weer mee op een opdracht, in mijn eentje was het blijkbaar teveel. Het is uiteindelijk een aaneenschakeling van goede voornemens en te weinig discipline geworden, waardoor het verhaal uiteindelijk op 30 december is afgerond. Maaike blijft in portefeuille, dat heb ik haar beloofd.
Waar vind je alles?
Hier vind je mijn 2020 editie van de #tendaystory. Mijn eerdere #twentydaystory vind je hier. De bijlage over het schrijven van dat verhaal vind je hier. Wil je meer verhalen lezen? Dat kan hoor want elk verhaal heeft de tag ‘eigen verhalen’ gekregen. Veel leesplezier.
Dineke tikte tegen de thermostaat, 29,5 graden, dat kon niet kloppen. De gordijnen waren dicht geweest, de ventilator stond constant te draaien, waar kwam dat vandaan? ‘Dat is warm’, zei Joris achter haar. Hij wilde haar omhelzen, maar kwam ervan terug toen hij aan haar bleef plakken. Ze keek pijnlijk, haar armen waren verbrand en voelden in het geheel niet lekker aan. ‘Zal ik nog maar een keer smeren?’ zei Joris. ‘Het moet vet blijven, dat is beter voor je huid.’ ‘Ja, doe maar’, zei ze. Ze had ’s nachts nauwelijks geslapen vanwege die verbrande huid. En nu moest ze nog werken, wat ook niet alles was. Maar er waren een paar dingen die af moesten en tien minuten zat ze, ingesmeerd en wel achter haar laptop. Joris ging weg, zijn baas had vanmiddag uitgekozen voor een afspraak op het kantoor met airconditioning. Timing noemden ze dat. Ze legde de handdoek op het bureaublad en begon met haar werk.
Avond
Tegen half zes was Joris weer terug en was zij net klaar. Hij stond bij de thermostaat met ongeloof op zijn gezicht, 31 graden was het inmiddels. Het zweet stond op haar rug, en ze kroop tegen hem aan in de hoop nog wat airconditioned lijf mee te kunnen pikken. Helaas, hij was al weer opgewarmd. Ze keken elkaar aan. ‘Wat doen we?, zei Joris, ‘naar het strand in de hoop dat het daar te harden is? Of blijven we hier en hopen we door heel stil te zitten, het te kunnen negeren?’ Ze geeuwde. ‘Gewoon hier blijven en iets koels te eten klaarmaken. We hebben nog watermeloen, iets van een salade is prima.’ Na het eten zaten ze met zijn tweeën op het balkon. Het werd wat koeler, er kwam een windje bij. Hij zat naar de vogels in de grote boom te kijken, zij zat met een boek op haar schoot. Ze gooide het met een klap op het krukje naast haar. ‘Boeit niet?, vroeg Joris. ‘Nee, boeit niet, gaat over een gezapig huisgezin en dat zie ik hier al, dus daar hoef ik niet over te lezen.’ Hij grinnikte. ‘Het is snel gegaan. Drie maanden samenwonen en we zijn al gezapig.’ ‘Wil je dat?’ Hij grinnikte weer. ‘Vraag me dat morgen nog eens als het wat koeler is. Dan krijg ik wel energie om minder gezapig te zijn. Ze keek om zich heen, zoekend naar iets dat ze kon gooien. Joris was haar voor, hij had de wasmand naast zich en gooide een handdoek naar haar. ‘Opvouwen mens, gewoon doen wat een gezapig paar samen doet ter verstrooiing.’ Ze hoorden de buurman beneden lachen. Hij kwam onder het balkon vandaan. ‘Ik heb ook nog een was staan hoor, die kan je ook opvouwen.’ Dineke trok een gezicht, ‘zullen we dat maar niet doen?’ En ze stak haar tong naar hem uit. Hij lachte weer en ging zitten. Dineke keek Joris aan. ‘Kom maar op met die was, saaie man.’ Dollend vouwden ze de wasmand leeg. De gezapigheid trok de volgende dag weg, samen met het mooie weer.
Wil je nog meer verhalen lezen? Al mijn verhalen hebben de tag Eigen verhalen gekregen.
Dineke geeuwde. ‘Nee Dineke, je hebt niet de aandacht erbij. Zorg ervoor dat je aandacht op je innerlijk gericht is. Nu denk je aan andere dingen, daarom geeuw je.’ De stem van de mindfulness instructrice was wat nasaal, en Dineke kon er niet tegen. Ze kon ook niet tegen deze mindful sessies, maar helaas waren ze verplicht. Haar baas had bedacht dat in deze coronatijd ze wel wat extra aandacht voor het innerlijk verdienden. Het enige wat ze op het ogenblik deed was nadenken of mindful nou met één of twee l-len was. Dat moest ze later maar opzoeken. Nu dacht ze aan het gras dat kriebelde, want ze was natuurlijk vergeten haar yogamat of een badhanddoek mee te nemen zoals de instructrice had gevraagd. Ze keek voorzichtig door een kiertje van haar ogen naar de anderen. Die zaten allemaal keurig op anderhalve meter afstand in meditatiehouding. Haar rug deed pijn, als ze ergens niet tegen kon, was het wel een tijd rechtop zitten. Ze zakte in. Er stond een schaduw naast haar. De instructrice. ‘Dineke, het moet geen martelpartij worden hoor. Als je last van je rug hebt, ga dan liggen. Het gaat echt om je mindfulness. Dus als je het niet erg vindt om in het gras te liggen, doe dat vooral.’
In het gras
Met een zucht zakte Dineke onderuit. Dat was beter. Ze rekte zich even helemaal uit. ‘Handen naast je lichaam, Dineke’, hoorde ze de instructrice zeggen. Zij liep door naar een collega. Dineke deed haar ogen dicht. Ze voelde het gras kriebelen. Het rook fijn, vers gemaaid gras. Het zag even groen voor haar ogen. Ze was moe, het was de afgelopen weken best wel druk geweest en ze had veel werk verzet. Daar kwam bij dat ze heel erg moest wennen aan het thuis werken, en aan het gezelschap. Joris zat voor de quarantaine al vaak bij haar en ze hadden meteen besloten samen te gaan wonen, anders zouden ze elkaar nooit zien. Ze hoorde de instructrice aanwijzingen geven, ergens luisterde ze nog wel. Ze geeuwde weer. Boven haar hoofd vloog een hommel, ze bewoog vaag. Verder wist ze het niet meer. Ze werd pas wakker toen iemand naast haar ging liggen. ‘Wij vormen een huishouden’, hoorde ze Joris zeggen. Ze zag iets blauws naast zich. ‘Het gras is blauw. En hoog!’ Ze klonk verbaasd. Ze was ook verbaasd. Gras? Blauw? ‘Nee, gekkie, het gras is groen, jij bent een beetje blauw, was je zo moe, dat je bij zo’n interessante les mindfulness in slaap bent gevallen?’ Hij glimlachte naar haar. Ze had haar ogen nu helemaal open en zag het nu, dat blauwe was zijn shirt en er zaten strepen op, daarom dacht ze dat het gras was. Ze ging overeind zitten. ‘Gaat het Dineke?’ De instructrice stond voor haar. ‘Ja hoor, sorry, ik ben echt in slaap gevallen’, ze lachte en beet op haar lip. ‘Geeft niet hoor, dat is ook ontspannen. Ik hoop dat je er wat aan hebt.’ De instructrice liep weg. Joris zat grinnikend naast haar. ‘Was jij nieuwsgierig? vroeg ze. ‘Ja, inderdaad. Op mijn werk schijnen ze te denken dat we er gewoon doorheen rollen, dus ik wilde eigenlijk wel weten wat je deed. Het zag er… interessant uit.’ Hij lachte nu ronduit. Ze probeerde op te staan, maar was een beetje duizelig. Joris sprong op en trok haar overeind aan haar handen. Ze duizelde nu helemaal en hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar naar een bankje. ‘Zo, zitten, ik heb water bij me en die kleine eierkoeken die je zo lekker vindt. Picknick!’ Toen ze eenmaal wat had gedronken ging het weer beter. ‘Het is raar, weet je’, zei ze tegen Joris, ‘ik lag daar en alles was groen. Ik deed mijn ogen dicht, groen. En toen dacht ik dat ik mijn ogen open deed en… groen. Nog steeds. Het was alsmaar groen. Tijdens die hele mindfulness. Het gras kriebelde, ik wilde dat woord opzoeken om te kijken hoeveel l-len erin zitten, het was allemaal gewoon groen en het gras groeide ook alsmaar door en werd steeds hoger.’ Joris keek haar peinzend aan en nam een grote hap van zijn eierkoek. ‘En toen zag ik jou en dacht ik echt dat het gras blauw was geworden.’ Hij nam nog een hap. ‘Mindfulness is niets voor jou, hé?’ Ze keek hem een beetje suf aan. ‘Nee, ik geloof het niet, yoga vind ik lekker, maar dit? En dan ook mediteren. Ik kreeg last van mijn rug, daar kon ik alleen maar aan denken. En dat gras dat alsmaar groeide, ik kreeg echt de indruk dat ik helemaal in het gras verdwenen was.’ ‘Open’, zei hij. Ze opende gehoorzaam haar mond en hij duwde de eierkoek erin. ‘Zo, niet groen, en vanavond krijg je geen groene groente, want je hebt teveel groen gehad vandaag.’ Ze giechelde en hij kuste haar op haar voorhoofd en maakte van de gelegenheid gebruik een hap uit haar eierkoek te nemen. Ze duwde hem weg, ‘Nee, blijf er af, die is van mij, neem er zelf maar één!’ Hij hield het lege zakje omhoog. Ze keken er allebei naar en begonnen te lachen. ‘Op het boodschappenlijstje!’ Hij grijnsde, ‘deze? Of wil je groene?’ Ze stond op en liep naar haar fiets, die van Joris stond er naast. Ze keek om. ‘Groene. Gekkie. Gras is groen, eierkoeken niet.’
Wil je nog meer verhalen lezen? Al mijn verhalen hebben de tag Eigen verhalen gekregen.
