Onwelgevallig: #WOT deel 24

Het #WOT woord van deze week is:

Onwelgevallig = 1) Onwelkom 2) Onvriendelijk 3) Ongevallig 4) Onaangenaam

Martha vertelt dat Kees van der Staaij, voorman van de SGP dit woord gebruikte met betrekking tot billboards die op dit moment langs de wegen staan met reclame voor webcamseks. Nu waren ze mij niet opgevallen, hetgeen vast en zeker te maken heeft met het feit dat ik geen auto heb. De billboards mogen van mij. Iemand moet zelf maar weten wat hij er mee doet. Het woord gebruik ik nooit.

Toneelteksten

In de productie van mijn toneelvereniging waar we nu mee bezig zijn, speel ik geen rol, maar mag ik souffleren. potlood Op dit moment zitten we in het stadium dat ik me ga vervelen, wat goed is, want het betekent dat iedereen zijn tekst kent. Maar zeker in het begin moet je goed opletten en moet je veel aangeven qua tekst. Toneelteksten zijn heilig. Een auteur heeft er lang over nagedacht en schrappen zou dus eigenlijk niet mogen. Maar het gebeurt wel dat een speler op het toneel staat en elke keer als een bepaald woord opduikt een vragende en/of verschrikte blik mijn kant opgooit. Hij breekt zijn tong erover. Een woord als onwelgevallig valt in die categorie. Daar wordt toch echt het rode potlood voor gehanteerd.

Iedere donderdag publiceert @drspee een woord waar je over mee kunt bloggen, vloggen, ploggen of op een andere manier kunt meedoen. WOT betekent Write on Thursday. Het woord van deze week staat hier.

Foto: Pixabay, CC0 gebruik.

Theater in romans: Fates and Furies

‘Fates and Furies’ is het verhaal van een huwelijk, namelijk dat van Lotto (Lancelot) en Mathilde. De twee trouwen als ze 22 jaar oud zijn. In deze roman is hun verhaal uit twee perspectieven verteld. Het eerste gedeelte van het verhaal wordt door Lotto verteld. Hij verliest jong zijn vader, zijn gedrag als tiener is problematisch en hij wordt naar kostschool gestuurd. Als jonge man op de universiteit is hij populair en verslindt hij vrouwen. Daar begint hij met acteren. Op de universiteit ontmoet hij Mathilde, zijn verhaal later is dat hij haar zag, en naar haar riep: “Marry me”. Zij riep volgens hem terug: “Sure”. Ze trouwen, maar zijn moeder is het niet eens met dit huwelijk en stopt zijn toelage. Hij wordt acteur maar is niet echt goed. Op een nacht schrijft hij een toneelstuk en dat wordt het begin van zijn carrière als toneelschrijver.Fates and Furies
Het tweede gedeelte, het gedeelte dat het boek nog het meest interessant maakt, wordt verteld uit het perspectief van Mathilde. Uit dat tweede deel komt een heel andere Mathilde naar voren dan we in het perspectief van Lotto hebben leren kennen. Iemand die onbewust nooit wilde kennen. Ze was iemand die weloverwogen op haar doel is afgegaan. Hij heeft een ideaalbeeld van haar, maar zij laat hem nooit toe. Haar versie van het huwelijksaanzoek: “He went down on one knee and shouted up, “Marry me!” And she didn’t know what to do; she laughed and looked down at him, and said, “No!”” Voor haar was het onschuldig, ze wilde hem gelukkig maken en dat jawoord zou toch wel komen.

Voor mij was het boek een verrassing. Nieuwsgierig geworden omdat ik ergens had gelezen dat president Obama het een goed boek vond, was ik erin begonnen. De president had gelijk, het was namelijk een fascinerend boek. Wel een wat moeizaam begin, maar het werd langzaam maar zeker interessant. Zeker het tweede gedeelte dat door Mathilde werd verteld, was geweldig en afstotend tegelijk. Het personage Mathilde nodigt niet uit tot aardig gevonden worden.

Dat Lotto acteur bleek te zijn en vervolgens toneelschrijver werd, was alleen maar meegenomen als aanvulling op mijn lijst van boeken waarin het theater een rol speelt. Sommige hoofdstukken worden als een toneelstuk geschreven, niet alleen als voorbeeld van Lotto’s toneelstukken. Maar ook een scène waarin Lotto iets wezenlijks van Mathilde te weten komt, wordt als een toneelstuk geschreven. Het lezen waardig, vier sterren in mijn Goodreads, de overige reviews bij Goodreads zijn overigens erg wisselend.

Lauren Groff, Fates and Furies. – London: Heinemann, 2015.
ISBN 9781473519305 (EPub)

Ed McBain – Het doek valt

Ed McBain is het pseudoniem van Evan Hunter, een Amerikaanse schrijver die onder beide namen een indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd. Onder de naam Ed McBain heeft hij de 87th Precinct serie geschreven, waarvan het eerste boek in 1956 verscheen. De politieseries Hill Street Blues en NYPD Blue werden aan zijn plots ontleend. Het pseudoniem Ed McBain gebruikte hij hoofdzakelijk voor misdaadromans. De 87th precinct boeken spelen zich af in Isola, een stad die heel veel lijkt op Manhattan. De hoofdpersonen, onder andere detectives Steve Carella en Meyer Meyer zijn sinds dat eerste boek niet merkbaar in leeftijd veranderd.

Ik heb heel veel boeken van McBain gelezen, het zijn politieromans op een typische manier geschreven. Het doek valt was een onbekende voor me.
Andrew Hale, een 68 jarige gepensioneerde verpleger wordt door zijn dochter dood aangetroffen in zijn appartement. Steve Carella en Meyer Meyer vermoeden dat de man opgehangen is aangetroffen en door zijn dochter op zijn bed is gelegd. De zaak lijkt niet opgelost te worden, tot Carella door een bericht in de krant de dochter in verband kan brengen met de rechten op een toneelstuk dat tot een musical zal worden bewerkt. Hetgeen haar een financieel motief voor moord oplevert. Als het stuk een succes wordt kan daar haar honderdduizenden dollars opleveren.
Toeval is altijd belangrijk in een misdaadroman. Een nieuwe moord op een oude vrouw en een toneelstuk dat in haar bezittingen wordt gevonden, brengt deze moord in verband met dochterlief, aangezien de oude vrouw de oorspronkelijke schrijfster al eerder aanklaagde voor plagiaat.

Ed McBain, Het doek valt (The last dance) (Weert: Van Buuren, 2000)

Personen, personages, door Laurens Spoor

Vier personen spelen de hoofdrol in deze roman van acteur/regisseur/auteur Laurens Spoor. De kleedster Noor verlangt nog altijd naar haar Just, een schilderijendief. De acteur Alexander verlangt naar zijn Sébastien, die terug is bij zijn ouders in Quebec. De actrice Mirjam wordt in de steek gelaten door Bob, die meldt dat hij een ander heeft. En de souffleur Roel zet zijn vriendin Linda aan de kant. Ze zijn zich allen, gewild of ongewild, aan het onthechten van een geliefde.

Laurens Spoor - Personen, personagesJe leest de avonturen van deze vier en dat is ironisch bedoeld, want er gebeurt bar weinig in deze roman. Je volgt het viertal in hun eigen kamertjes en ziet wat ze de anderen niet laten zien. Je staat met ze op, je gaat met ze naar bed, je weet of hun lakens van katoen zijn of van zijde, of ze komkommer lusten en wat ze lezen. Het is allemaal van een gigantische alledaagsheid. Precies op het moment dat je denkt: nu is het genoeg, gaat er een knopje om waardoor je door blijft lezen.

In een vijftal episoden, ‘Landen’, ‘Steden’, ‘Gebouw’, ‘Zaal’ en ‘Kamer’, van wereldwijd tot onbehaaglijk smal, een trechter als het ware, dezelfde compositie als het stuk dat ze gaan spelen, wordt het verhaal verteld. Ze komen bijeen in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag, waar ze een stuk gaan repeteren over een ontmoeting die de oude Queen Victoria in 1895 had met het toen vijftienjarige prinsesje Wilhelmina. Het drama heet Deelgenoten. Het verhaal speelt zich af op vier dagen in augustus 1995. Niet voor niets eindigt het op 31 augustus, de verjaardag van koningin Wilhelmina. In elke scène worden de personen duidelijker en vermengen zich ongemerkt met hun personages.

In de laatste scène van het boek, wordt aan de laatste scène van het stuk gewerkt. Ieders mise-en-scène kan niet strakker – en juist dan, met een prachtig gevoel voor ironie, laat Spoor op theatrale wijze de troep ontsporen. De wereld is op dit moment heel smal. Dit is het moment van inzicht.
Misschien juist door de herkenbare alledaagsheid van het bestaan van deze mensen een fascinerend boek.

Laurens Spoor, Personen, personages (Amsterdam: Van Gennep, 1996)