Bingen: #WOT deel 30, 2020

Ik binge. Ik beken het. En niet alleen met tv series – Netflix! – maar ook met boekenseries. Leve de series die je in je schoot geworpen krijgt als ze klaar zijn. Bingen met series die nog geschreven worden terwijl je de boeken aan het lezen bent – hallo David Eddings! – zijn martelwerktuigen. Er zou een wet tegen moeten wezen.

Het #WOT woord van deze week is:

Bingen = 1) een tv-serie per twee tot zes afleveringen achter elkaar kijken 2) een serie boeken achter elkaar lezen.

Bingewatching

Bingen, oftewel binsjen lijkt een werkwoord dat uitgevonden is met tv streaming diensten als Netflix, maar ik bingde al met dvd-series. Buffy the Vampire Slayer heb ik eerst gekeken op tv, heb de dvd-boxen gekocht toen ze uitkwamen en heb ze verschillende keren gebinged. Daaruit kwam Angel voort, op tv gekeken en vervolgens de boxen gekocht en gebinged. Toen Lost, hoewel je dat eigenlijk niet bingen kon noemen, want ik keek elke week op tv en vervolgens hing ik een uur met een vriend aan de telefoon om de aflevering te bespreken.

Buffy

Bingelezen

Dat bestaat. Als je een hele serie boeken in je handen hebt en blijft lezen, ook als je beter kunt slapen, tot het laatste deel uit is. Ik ben nu in deel 11 van de Nina Wilde and Eddie Chase serie van Andy McDermott en ik kan er niet vanaf blijven. Sowieso kan ik beter niet in een serie beginnen, want die wil ik vanaf deel 1 tot het laatste deel uitlezen. En dat is op het moment niet best voor mijn zomerleeslijst.

Schrijf je mee?

En? Doe jij aan bingen? TV series, romanseries, andere series? Schrijf mee over jouw binge dilemma’s. Dat zou ik ontzettend leuk vinden.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzin ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen.

Sabotage in drie delen (boekbespreking)

Ik ben dol op science fiction en toen ik in de little free library bij mij in de buurt drie boeken van Murray Leinster tegenkwam, nam ik ze meteen mee. Het was namelijk een complete trilogie, Sabotage 1: ruimteplatform, Sabotage 2: pendeldienst en Sabotage 3, ruimtestation.

Murray Leinster

Murray Leinster was een pseudoniem van William Fitzgerald Jenkins, een Amerikaanse schrijver van science fiction en alternatieve geschiedenis. Hij schreef meer dan 1500 korte verhalen en artikelen, veertien filmscripts en honderden radio- en televisiescripts. In 1956 won hij een Hugo award voor zijn novelle Exploration Team. Deze trilogie stamt uit de jaren vijftig. Deel 1 en deel 2 zijn in 1953 gepubliceerd, deel 3 in 1957. Deze Nederlandse vertaling is in de jaren zeventig gepubliceerd.

Drie keer sabotage

ruimteplatform De Nederlandse uitgever heeft er voor gekozen om Sabotage in de titel op te nemen en daar draait het ook wel om. Deel 1 start met de vliegreis van Joe Kenmore, een ingenieur die gyroscopen heeft gemaakt voor “het belangrijkste voorwerp dat er op aarde werd gebouwd”. Dat voorwerp blijkt een ruimtestation te wezen, maar voordat het station in de ruimte hangt zijn we wel een paar sabotagepogingen verder. En daarmee is het niet afgelopen. In deel 2 redt Joe met zijn vrienden het ruimtestation als het in de lucht hangt. In deel 3 is er een station op de maan gevestigd en redt hij dat station. Hij heeft het er maar druk mee.

Jaren vijftig

pendeldienstIk was nieuwsgierig geworden omdat de boeken zo lang geleden geschreven zijn. Overleeft 65 jaar oude science fiction de huidige wetenschap? Van wetenschap weet ik te weinig om dat te beoordelen, maar van ruimtevaart weet ik wel iets dank zij een jeugdige fascinatie met de ruimte. De ruimtereizen en het omgaan met de ruimte zijn aardig authentiek, voor zover ik kan nagaan. Wat het leuk en gedateerd maakt is de inrichting van het ruimtestation, natuurlijk gedaan door een vrouw. De geliefde van Joe, Sally, heeft de hele inrichting ontworpen met een complete keuken waar de ruimtevaarders mogen koken, bedden met een ronde opblaasbare matras en ook asbakken. Tegenwoordig weten we wel anders natuurlijk. En wat het ook leuk maakt, de beschrijving van de tv-shows die vanuit het maanstation worden uitgezonden, inclusief verwende vrouwelijke presentator. Maar de sabotagepogingen bijvoorbeeld worden ongeloofwaardig op het moment dat beschreven wordt dat de koepel van het maanstation eenvoudig opengesneden kan worden met een mesje. Kom, geen ondoordringbare kunststof? Dat was nou niet bepaald spannend.

Motivatie

maanstationBij science fiction vind je die nieuwsgierigheid van de mens, wat is er achter de volgende berg? En in deze boeken, ergens in de Koude Oorlog tijd spelende, is dat hetzelfde. Het ruimtestation, ontwikkeld om verder te gaan in het onderzoek met atoomenergie dat te gevaarlijk wordt geacht om op aarde te doen. Al in die tijd is men zich ervan bewust dat de voorraden kolen en olie beperkt zijn en dat er andere bronnen van energie moeten komen. En die komen er ook in deze boeken, genoeg voor een reis naar Mars, waarvan we in 2018 weten dat het nog steeds toekomstmuziek is.

Was het wat?

Laat ik voorop stellen dat ik de boeken met best wel wat plezier gelezen heb, maar het waren absoluut geen meesterwerken. Het kan aan de vertaling liggen, maar “woedend” was de enige mogelijke emotie. De personages waren op zijn best van bordkarton. De romance tussen Joe en Sally was lief, maar in drie boeken zijn er drie kussen uitgedeeld. De eeuwige liefde zag ik niet tussen die twee. De vrienden van Joe zijn cliché’s, hoewel het dan wel weer opvallend is dat één van die vrienden een dwerg is. En wat in alle boeken volslagen onduidelijk is, wie die vijanden dan wel zijn die zoveel moeite doen om het ruimtestation en het maanstation te saboteren.

Murray Leinster, Space Platform, Space Tug, City on the Moon. – 1953-1957.
Nederlandse vertaling, Haren: Luitingh, 1972

Nieuw deel in die serie: #50books vraag 44

Series, ik hou van ze en haat ze. Heel veel verhaal over personen en een verhaallijn die ik leuk vind. Maar ook schrijvers die er lang, lang, lang over doen voor ze een volgend deel produceren. Daarom heb ik ook een beetje haat-liefde verhouding met deze vraag. Aan de ene kant moet ik er niet aan denken, aan de andere kant zou het wel erg leuk zijn met sommige series.

Vraag 44: Van welke boekenserie die gestopt is, hoop jij op een nieuw deel?

Overleden schrijvers

In eerste instantie las ik de vraag verkeerd, want Hendrik-Jan heeft het over series van overleden schrijvers. Hij heeft het over de Bommelboeken, de creatie van Marten Toonder, een serie die ik eigenlijk nooit heb gelezen. Er staan genoeg series in mijn boekenkast. Voorlopig is het alleen maar wachten op het volgende deel van schrijvers die nog leven, maar niet echt snel schrijven. Maar ik heb boeken van een schrijver die is overleden, het is alleen geen serie. Dat is Dick Francis, schrijver van boeken waarin paarden een hoofdrol spelen. Niet zo’n wonder met boeken van een voormalige jockey. Francis is tot mijn spijt in 2010 overleden. Ik heb van zijn romans genoten. Zijn zoon is doorgegaan met schrijven, maar ik heb nooit iets van Felix Francis willen lezen. Dat kleine beetje niet te omschrijven extra waardoor een roman fenomenaal wordt in plaats van alleen goed? Ik ben eigenlijk bang dat hij het niveau van zijn vader niet haalt. Daarom hou ik het dus bij Dick en zal zijn zoon helaas geen plekje vinden in mijn boekenkast.

Kliederen

Die vorige vraag, over kliederen in je boeken? Ik heb al eens geschreven over notities maken en over je boeken toetakelen en heb besloten het kliederen over te slaan.

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Hendrik Jan heeft het overgenomen in 2016. Deze vraag staat hier.

Boekomslagen: #50books, vraag 34

De 34ste vraag van #50books was er eentje waarop ik een tijdje moest kauwen. Niet alleen omdat ik chronisch achterloop met de vragen, maar ook omdat ik niet echt op omslagen let. Tenminste niet in de zin van, het moeten grandioos kunstzinnige omslagen zijn. Maar een rustige zaterdagmiddag waarop ik zowat in slaap viel, hielp echt.

Vraag 34: Welk boek in jouw kast heeft de mooiste cover?

Ruggetjes

In een boekenkast zie je alleen maar ruggen van je boeken. Iedere boekenbezitter kent het fenomeen wel dat je zoveel boeken hebt, dat je op alle mogelijke manieren moet gaan stapelen. Dan zie je de omslagen niet, wel de ruggen. En die vind ik mooi, zeker de ruggen van series. De omslagen van series lijken vaak op elkaar en dat zie je ook bij de ruggen.

P9030008De biografieën van de Nederlandse koningen, uitgekomen in 2013, met een keurig nette doos eromheen. Ik moet ze nog steeds lezen, maar voor zoiets moet je wel in de stemming zijn.

P9030006De Twilight serie, ik schaam me niet, ik heb ervan genoten. Het laatste deel is wat groter dan de broertjes. Bij deze boeken zie je ook hoe de omslag is opgezet, die wordt namelijk in het klein herhaald op de rug.

P9030003Kate Elliott, de Crown of Star series. Het eerste deel heeft een afwijkende omslag, maar die andere zes gele omslagen en ruggen vind ik altijd wel erg mooi.

P9030002

Diana Gabaldon, de Outlander series. Die eerste vijf boeken horen keurig bij elkaar, die laatste drie wijken duidelijk af. Dat is dan wel weer jammer. Ik moest haar trouwens opzoeken op Goodreads om te zien hoe de volgorde ook alweer was.

P9030001Harry Potter. Ik heb de eerste vier delen in het Nederlands en de laatste drie delen in het Engels. Dat is trouwens de Engelse uitgave, niet de Amerikaanse. Toen de boeken uitkwamen kon je kiezen welke uitgave je wilde, en die Engelse vond ik mooier.

En de vraag?

Dus ik heb de vraag niet helemaal beantwoord, maar wel een beetje. Ruggen horen tenslotte bij de omslagen van boeken. En er staan een paar mooie ruggen in mijn kast.

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Hendrik Jan heeft het overgenomen in 2016. Deze vraag staat hier.

Binge lezen: #50books vraag 29

Een lezer zal het herkennen, maar niet-lezers zoals familie, vrienden en een ex hebben het nooit begrepen. Het feit dat ik volkomen geconcentreerd kan blijven lezen zonder dat iets me opvalt. En dat uren achter elkaar.

Vraag 29: Heb jij ook weleens aan binge reading gedaan?

Ik heb het al meer gezegd. Mijn geliefde Fantasy schrijvers zijn goed in het schrijven van vooral veel boeken. Dat is vooral irritant als je op volgende delen zit te wachten. En als volgende delen dan nog lang op zich laten wachten is de verleiding groot om de hele serie te herlezen. Dat heb ik in het verleden meerdere malen gedaan. Harry Potter leent zich er uitstekend voor en dan kan je er ook nog voor kiezen de acht films te kijken. De Twilight serie is er goed voor en ook die is verfilmd. Alle boeken van Raymond Feist en die is bijna aan het honderdste deel van zijn serie begonnen. De meest recente schrijver was Eileen Wilks toen een nieuw boek in de serie uit kwam. Ik ben weer begonnen in het eerste deel en heb me door de hele serie heen gewerkt voor ik het nieuwste deel las.

Nadelen

Het heeft nadelen. Ik kan heel geconcentreerd bezig zijn in een serie en te snel willen lezen. Met als gevolg dat ik aan het eind moet afkicken. Even wat lichts lezen, de stapel tijdschriften erdoor werken of zo. Dat is vooral zo met een schrijver waar ik alles van in huis heb. Dat is me gebeurd met Fiona McIntosh, haar driedelige serie The Quickening. Daar vielen op een gegeven moment zoveel doden in dat ik de draad verloor. Die ga ik dus een keer herlezen. Cassandra Clare heb ik al een keer volledig herlezen. En dan heb ik ook nog Kate Elliott met haar Crown of Stars serie. Zeven megadikke delen waarbij het eerste deel even werken was, maar de rest vloog ik doorheen. Iets te snel dus. Daar gebeurde zoveel in dat het verwerken ervan wat lastig was.

Irritatie

Dan heb ik nog zo’n serie namelijk de Outlander serie van Diana Gabaldon. Deze schrijver heeft een aantal nadelen. Haar eerste boek is lang geleden verschenen, namelijk in 1991. De volgende delen lieten op zich wachten. gabaldonHet laatste deel Written in my Own Heart’s Blood is in 2014 verschenen. Dat is bovendien het achtste deel, terwijl ze had beloofd te stoppen bij het zesde deel. En – irritatie alom – bezondigde ze zich ook nog aan uitstapjes naar boeken met andere personages, zodat de Outlander serie nog langer op zich liet wachten. Dat is dus de reden dat het laatste deel nog steeds ongelezen in mijn kast staat. Eerst de vorige delen lezen en dan maak ik de serie af.

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Hendrik Jan heeft het overgenomen in 2016. Deze vraag staat hier.

#50books vraag 10: die series

Het derde seizoen alweer van #50books en ik heb besloten te smokkelen. In 2014 heeft @drspee prachtige vragen gesteld en van een aantal heb ik beginnetjes staan. Ik wilde ze keurig in volgorde beantwoorden. Nou, dat ga ik dus smokkelen. De reden daarvoor is de prachtige vraag die op deze geweldige zonnige zondagochtend is gesteld.

Wat zijn de problemen waar jij last van hebt als boekenwurm?

Ik lees heel veel fantasy, ik kan me helemaal verliezen in dit soort boeken. Al vanaf het begin kan ik me ergeren aan schrijvers die denken, “kom, we zullen er eens een extra deel bij stoppen”.

David Eddings, de schrijver door wie ik op fantasy ben gevallen: de Belgariad, vijf delen, eerste deel in 1983 uitgekomen, vijfde en laatste deel in 1987. Wat doet de man? Hij begint een nieuwe serie met dezelfde personages, de Malloreon, eerste deel in 1987 uitgekomen, laatste deel in 1991. Mijn ongeduld was zo groot dat die laatste er staat in een afwijkend formaat, geen kleine pocket, maar een grote pocket.

Schrijvers waarbij het volstrekt niet duidelijk is hoeveel delen het worden: in dat kader ben ik blij dat ik nooit aan Robert Jordan ben begonnen. Waar zit die man nu? Deel 12 of zo?
Eileen Wilks heb ik me wel aan gewaagd, haar Lupi-serie: deel 10 ligt in de kast en is al gelezen. En ik heb al gezien dat ik er eentje achterloop.

Schrijvers die zich niet aan hun belofte houden: in die hoek zit Diana Gabaldon, wiens Outlander reeks nu een tv-serie is geworden. Leek vijf delen te worden, deel acht ligt nu klaar om gelezen te worden, maar ja, eigenlijk moet ik de hele serie weer lezen omdat ik de helft ben vergeten. Saillant detail, de serie verhuisde bij American Book Center in Den Haag in de loop der jaren van de fictie-afdeling naar de afdeling romances.

Overigens kan het ook omgekeerd. Brent Weeks, schrijver van de Night Angel Trilogy, die zich keurig aan zijn belofte hield: drie boeken. Goedzo Brent. Alleen jammer dat ik aan het eind van het derde deel een bijzonder onvoldaan gevoel overhield vanwege alle losse eindjes die op zijn zachtst gezegd waren afgeraffeld. Daar had Brent van mij rustig nog een deel aan mogen wijden.
Genoeg ergernissen voor deze prachtige zondag. Ik ga genieten van het mooie weer.

#50books is in 2013 begonnen door @petepel, in 2014 voortgezet door @drspee en in 2015 weer overgenomen door @petepel