Tag archieven: Shakespeare

Jaaroverzicht voor toneel in 2018

Geplaatst op door
Beantwoorden

Begin dit jaar begon ik met te noteren wat ik in 2018 allemaal op het toneel zou gaan zien aan toneelstukken en musicals. Ik probeer mijn waarde-oordeel eruit te houden, vooral ook omdat ik nog steeds recensies schrijf, maar dat is toch niet helemaal gelukt. Voor dit jaaroverzicht heb ik stukken met regisseur en groep genoteerd en onderscheid gemaakt tussen beroeps en amateurtoneel. Een korte omschrijving staat erbij.

De lijst

  • Closer van Patrick Marber, door Theatergroep SPOT. De eerste toneelvoorstelling van een groep die tot nu toe alleen musicals heeft gemaakt, maar nu ook in het theater staat. Het viel helemaal niet tegen, was wat lastig te volgen omdat het vrij fragmentarisch was, maar ik heb geboeid zitten kijken naar vier mensen die prima konden acteren. (27 januari)
  • Was getekend Annie M.G. Schmidt, een musical met mijn geliefde Simone Kleinsma die een prachtige ontroerende rol speelde, en ook William Spaaij die de rol van de zoon van Annie met verve speelde. (2 maart)
  • Twelfth Night van de Royal Shakespeare Company, gefilmd en wel bekeken in Pathé Buitenhof die wel meer van dit soort dingen heeft. De RSC heeft het goed voor elkaar met dit soort dingen, want je krijgt niet alleen het uitstekend gespeelde toneelstuk, maar ook een toelichting, vaak een interview met de regisseur (8 maart)
  • Othello van het Nationale Toneel, in de HNT Studio’s in de Schouwburgstraat. Mooi, gestileerd en contrastrijk. Zwart en wit, letterlijk, alle spelers in het wit, alle witte spelers ook met witte pruiken op. De enige zwarte was Werner Kolf, de acteur die de rol van Othello speelde. (30 maart)
  • Augustus Oklahoma van Tracy Letts, door Toneelgroep ROOD. Op locatie gespeeld in Villa Ockenburgh. Een zinderende, krachtige, fantastische voorstelling. Geboeid zitten kijken naar het fantastische acteren van deze groep mensen die met elkaar tien jaar bezig zijn. ROOD viert dit jaar het tienjarig jubileum. (31 maart)
  • Hutkunstje III in de Kunsthut: een soort Open Podium zoals vroeger in de Poort was. Verhalen, onzindingen, zang, preview voor toneelstukken. Er zaten grappige dingen tussen, er zaten ook dingen tussen waar ik niets aan vond. (14 april)
  • Macbeth, National Theatre Live, in Pathé. Van genoten. Mooie voorstelling, geweldig acteerwerk. Dit is wel de meest depressieve Shakespeare die ik ken. Macbeth is gedoemd vanaf het moment dat hij de Weird Sisters ontmoet. (10 mei)
  • Gevaarlijke vrouwen van Durf. Mooie montagevoorstelling van een amateurgroep die ik alsmaar zie groeien. Ik vind lang niet alles leuk, kan me bijvoorbeeld God herinneren waar ik geen moer van begreep, maar dit was mooi. Gebaseerd op een boek van Beatrice de Graaf over vrouwen en terrorisme was dit het verhaal van Sara S. die in een samenleving geregeerd door extreem rechts een subversief blog schrijft en opgepakt wordt. (26 mei)
  • De Oresteia van het Nationale Theater, onder regie van Theu Boermans. “In deze oertekst van de westerse beschaving staat de machtsverhouding tussen mannen en vrouwen centraal”. Gekenmerkt door moord, wraak en bloed. Klytaimnestra die haar man Agamemnon en de Trojaanse prinses Kassandra vermoordt. Orestes die zijn moeder en haar minnaar vermoordt. Boeiend spel van geweldige acteurs. Anniek Pheifer die Klytaimnestra speelde, leek er in te moeten komen, want die vond ik echt niet goed in het begin, maar dat kwam goed. Het decor, een soort enorme golf plaat die ronddraaide, en een enorme straal bloed die in het midden terecht kwam, eerst op Klytaimnestra, later op Orestes, beide moordenaars. Beginpunt van de verankerde machtspositie van de man. Orestes komt door een idioot argument weg met de moord op zijn moeder. (31 mei)
  • Romeo and Juliet, Royal Shakespeare Company, in Pathé Buitenhof. Elke keer als ik dit stuk zie, verbaas ik me over de kinderlijke verliefdheid van de hoofdpersonen. Eén blik op elkaar laat ze smelten voor elkaar. Gedegen acteerwerk van de Engelse acteurs, gekleurd gezelschap. Romeo wordt gespeeld door een jonge acteur van Indiase afkomst. Er zijn verschillende zwarte acteurs in het gezelschap en meer mensen met een Indiase afkomst. Ook een groep heel jonge spelers, scholieren die kleine rolletjes mogen vervullen. Mooie uitvoering. (16 augustus)
  • Parade, van Spot een musical over een moeilijk onderwerp. Een Joodse man die in de jaren twintig van de negentiende eeuw verdacht wordt van moord op een meisje. En dat in het racistische en bepaald niet jodenminnende diepe zuiden van de Verenigde Staten. Hij wordt vermoord en de ware dader wordt nooit gevonden. Het was mooi, maar ik voelde de connectie niet helemaal met dit stuk. (15 september)
  • Macbeth, Royal Shakespeare Company. De tweede uitvoering en één die ik heel wat lastiger vond dan die eerste die ik heb gezien. Met Christopher Eccleston als Macbeth. Lady Macbeth was naar mijn idee wat hysterisch. De professor in de intermission had het ook nog over Lady Macbeth en “sexual incontinence”, waar ik me nou helemaal niets bij kon voorstellen. De drie Weird Sisters werden gespeeld door drie ongeveer tienjarige meisjes die vrijwel alles tegelijk zeiden hetgeen een heel grappig effect gaf. Het stuk werd gespeeld op een vloer die de indruk gaf een biljarttafel te zijn, met vilten vloer en houten randen. Er was een grote digitale klok op de achtergrond die twee uur lang aftelde tot de dood van Macbeth. Een mooie voorstelling, maar ik was niet compleet onder de indruk. Macbeth in scène 5, van de vijfde acte: “Out, out, brief candle! Life’s but a walking shadow, a poor player that struts and frets his hour upon the stage and then is heard no more. It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.” (4 oktober)
  • Neoptolemos van de Kraamkamer. Het tweede deel van de trilogie van Koos Terpstra. Ik was zwaar onder de indruk toen ik voor de eerste keer de Troje trilogie zag en volgens mij was dat toen een regie van Arne Sybren Postma. Ook ditmaal was het zijn regie, maar dit keer kwam ik er niet in. Twee acteurs waarvan ik vond dat ze niet helemaal de chemie hebben. Het was best een mooie voorstelling, maar niet optimaal. (6 oktober)
  • Doek, van Maria Goos, door Toneellab. Een stuk voor twee personen, in dit geval twee mensen die ik al heel vaak heb zien spelen, namelijk Ron Strijaards en Jeanet Schurman-Vredeveld. En wat een genot om die twee te zien spelen, de chemie spatte eraf en ook het spelplezier. Alle twee moesten ze diverse personages spelen en kwamen dan elke keer weer terug bij de basis. Ik weet nu wat een actrice is: een hoer met een goed geheugen. (13 oktober)
  • Na de regen, van Sergi Belbel, door Haag. Jaren geleden heb ik dit stuk al gezien van Hasteria en heb er toen zelfs foto’s van gemaakt. Een leuk stuk. Later heb ik het nog een keer gezien van Durf die er een heel andere versie van had gemaakt. De versie van vandaag was verrassend actueel. Alle rokers in een bedrijf gaan het dak op om te roken. Het is zo erg dat je bij de ingang wordt gecontroleerd of je sigaretten bij je hebt. Sigaretten bietsen van elkaar kan, maar die dingen zijn zo duur dat ze elkaar terug betalen. En dat is waar we met het huidige antirookbeleid van de regering naartoe gaan met zijn allen. Haag had er zijn best op gedaan, en goede zorg besteed aan kleding en alles. (21 oktober)
  • Godmother van Luuk Hoedemaekers door ’t Kofschip. Een verhaal over macht en verborgen agenda’s met twee mafia-families, met vrouwen aan het hoofd. Ik heb ongegeneerd zitten lachen om dit stuk. Het was vreselijk grappig. (28 oktober)
  • The merry wives of Windsor, van William Shakespeare, door de Royal Shakespeare Company weer in Pathé. Leuk stuk, wordt door sommigen als één van de minste van onze veelschrijver gezien. Falstaff zit aan de grond en moet ergens geld aanboren. Dat wil hij krijgen door twee dames te belagen. Die hebben hem door en houden hem vreselijk voor de gek. De dochter van één van de dames moet ook nog aan de man en daar mogen natuurlijk ook drie mannen om knokken. Veel plezier gehad, het was weer aangenaam verpozen. (1 november)
  • Apocalypso van Jibbe Willems, door ODIA. Weer zo’n filosofisch stuk waarbij je moet nadenken dat absoluut niet aan mij is besteed. Alles draait om Jesse, de hoerenzoon die na een open sollicitatie voor de vacature van verlosser tot zijn verbazing wordt aangenomen. Maar hoe verlos je de mensheid als niemand je vergiffenis lust? Ik was best wel gecharmeerd van de jongen die Jesse speelde. Kan een heel leuke acteur worden. (4 november)
  • Genesis van Sophie Kassies, door AdoDvs. Het stuk wordt gespeeld voor het 120-jarig jubileum van AdoDvs, en daarmee is het de oudste groep van Den Haag. Deze Genesis, de derde die ik heb gezien is wel een beetje uitgekleed. Deden het Nationale Toneel en Het Wilde Westen nog de complete marathon, bij deze versie was er behoorlijk geschrapt. De groep is één van de beste in Den Haag en ik vond dit mooi, maar vrienden J en G die ook mee waren, waren minder enthousiast, het was volgens hen meer verhalend dan spelend. En dat was ook wel zo, er werd meer verteld dan er gespeeld werd. (24 november)
  • Een Foyer, de laatste toneelvoorstelling van het jaar, vier spelers die fragmenten speelden uit toneelstukken. Het is een presentatie van hun lessen. Mooie stukken van spelers die er absoluut wat van kunnen. Mooie afsluiting van het jaar (23 december)

Dat was het dan

Twintig voorstellingen, elf amateur-, negen beroepsvoorstellingen, waarvan ik zes keer in de bioscoop heb gezeten. Ik heb twee musicals gezien. Ik ben zes keer naar een Shakespeare geweest, en Macbeth heb ik twee keer gezien. Het volgende jaar ga ik hopelijk weer veel toneelstukken bezoeken.

Theater in romans: Vinegar Girl

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vinegar Girl is een navertelling van een toneelstuk van William Shakespeare, namelijk The Taming of the Shrew. Het is er één van een serie en dit is de tweede die ik heb gelezen.

Het verhaal

vinegar girlKate Battista werkt als een klasse-assistent op een kleuterschool. De kinderen zijn dol op haar, de ouders minder omdat ze nogal eens raak en vooral eerlijk haar mening geeft. Ze is na een jaar van de universiteit gegaan omdat ze een meningsverschil met een professor kreeg. Sindsdien zorgt ze voor het huis, haar vader en haar veel jongere zusje. Haar vader is het prototype van een verwarde geleerde. Hij is na jaren onderzoek bijna bij een doorbraak en dan moet zijn assistent plotseling het land uit. Pyotr komt uit een niet nader genoemd Oost-Europees land en heeft een werkvisum voor drie jaar die bijna om zijn. Vader Battista heeft de oplossing, hij wil zijn dochter laten trouwen met Pyotr zodat hij een verblijfsvergunning krijgt. Kate is eerst woedend maar laat zich ompraten. En het leven verandert compleet. Het is de laatste jaren voor haar ongeveer ongemerkt voorbij gegaan en nu lijkt het of ze er ineens toe doet.

“It seemed they viewed her differently now. She had status. She mattered. All at once they were interested in what she had to say. She hadn’t fully understood that before this, she hadn’t mattered, and she felt indignant but also, against all logic, gratified. And also fraudulent. It was confusing.”

Conclusie

Leuk, pakkend, leest als een trein. Het is het eerste boek van Anne Tyler dat ik heb gelezen, dus vergelijkingsmateriaal heb ik niet, maar dit is goed. Ik heb het boek vier sterren gegeven op Goodreads. Het is luchtig, volledig in de sfeer van The Taming of the Shrew, maar Kate is niet echt een shrew. Ze is eerlijk, recht voor zijn raap, maar geen heks. Pyotr is amusant met zijn vreemde taalgebruik. Het verhaal van het huwelijk is ronduit hilarisch. En voor alle Shakespeare liefhebbers, wees gerust, want de beroemde tekst Kiss me Kate, komt ook hier in voor.

Anne Tyler – Vinegar Girl. – London: Hogarth Shakespeare, 2016.

Theater in romans: Hag-Seed

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hag-Seed is een navertelling van één van de toneelstukken van William Shakespeare, namelijk The Tempest. Het is er één van een serie en dit is de eerste die ik heb gelezen. Hogarth heeft gerenommeerde auteurs gevraagd voor deze navertellingen, onder andere Jeanette Winterson, Anne Tyler en Howard Jacobson. Voor meer kennis over het boek: de uitgever van Hag-seed heeft zelfs een readers guide met vragen over het boek voor ons onschuldige lezers.

Het verhaal

HagseedHag-Seed is het verhaal van Felix. Hij is directeur van een theaterfestival in Canada waar hij The Tempest van William Shakespeare wil opvoeren. Hij wordt op minder elegante wijze eruit gewerkt door zijn assistent. Felix heeft zijn deel van het verdriet wel gehad. Zijn vrouw is overleden bij de geboorte van hun dochtertje Miranda, het kleine meisje is op driejarige leeftijd overleden. Hij kan daar niet overheen komen, in zijn wereld leeft ze nog steeds. Felix trekt zich na zijn ontslag terug. Hij is uit op wraak. Twaalf jaar later werkt hij als begeleider in een gevangenis, waar hij met de gevangenen toneelstukken speelt. Na verschillende Shakespeares gaat hij The Tempest doen met deze gevangenen, het stuk waarmee hij bezig was toen hij eruit gewerkt werd bij het Festival. Het stuk is een obsessie voor hem, evenals wraak, net zoals voor zijn evenknie in het stuk, Prospero. En hij krijgt met dit stuk de kans wraak te nemen op zijn voormalig assistent die de politiek is ingegaan.

Conclusie

Het boek was goed, het is een perfecte navertelling van The Tempest, maar ik vond het een wat teleurstellend einde, er kwam nog een hele verhandeling met de nabespreking van het toneelstuk en de figuren die de gevangenen speelden. Die vond ik er niet meer in passen. Het had voor mij mogen eindigen bij de opvoering van het stuk, daarmee was het voor mij afgerond.

Margaret Atwood – Hag-Seed. – London: Hogarth Shakespeare, 2016.
Meer boeken waarin theater een rol speelt? Kijk op mijn boekenpagina.

Ik schrijf een boek: #50books vraag 15

Geplaatst op door
2

De meeste vragen uit de #50books serie gaan over het lezen van boeken. Maar deze gaat over het schrijven van boeken.

Welk boek uit de Wereldliteratuur zou jij graag geschreven hebben?

Mag het ook toneel zijn?

Ik ben gek op toneel, dat mag geen verrassing heten. Ik mag graag naar toneelstukken gaan. Bioscoopketen Pathé is tegenwoordig zo aardig om ook toneelstukken uit te zenden. Niet verfilmingen, maar echt het toneelstuk op de planken dat gefilmd wordt. Een paar weken geleden was ik bij The Tempest, een toneelstuk geschreven door de beroemde toneelschrijver William Shakespeare. Een stuk gespeeld door de Royal Shakespeare Company. Wat het bijzonder leuk maakte, was dat bijvoorbeeld de achtergrond over het pak van Ariel dat hij in het stuk droeg ook in beeld kwam. Het stuk zelf was ook geweldig. Engels toneelspel is goed en het was dus genieten bij dit oude Shakespeare stuk.

Dat wil ik wel schrijven

TempestDe beeldende taal, de dialogen, de verwikkelingen, de personages. Misschien zou ik er wat meer vrouwen in schrijven. Shakespeare leefde in een tijd dat vrouwen niet in toneelstukken mochten spelen, daarom waren er misschien wat weinig vrouwen in zijn stukken. Hij was wel de kunst machtig woorden in een combinatie op te schrijven die vier eeuwen later nog mensen boeien. Mag ik dat ook?

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter. Hij heeft de vragen in 2013 en 2015 gesteld. Martha stelde ze in 2014, Hendrik Jan in 2016. Dit jaar worden de vragen door Martha gesteld. Deze vraag staat hier.

Theater in romans: Mindere goden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mindere goden van Herman Stevens is voor het eerst in 1990 verschenen en was het debuut van Stevens. Het is een boek waarvoor hij de Anton Wachterprijs 1990 kreeg, een literaire prijs voor het beste debuut. Toen het boek aan een herdruk toe was heeft hij het herschreven. Deze herschreven roman heb ik gelezen.

Verhaal

Mindere goden‘Luisteren is mijn vak.’ Theo Elsenaar ziet zichzelf als een goed verstaander. Hij is tenslotte hartspecialist. Maar in de laatste dagen voor zijn huwelijk raakt dit beeld aan het wankelen. Voor de bruiloft ensceneert zijn aanstaande vrouw Lucia een toneelspel. De Midzomernachtsdroom. Niet om de dag door te komen, maar om hem te laten zien wat ze tussen hen mist. Shakespeares toverkunsten moeten daarbij helpen. Die toverkunsten beperken zich tot het verdelen van de rollen waarbij Theo de rol van Lysander krijgt, Lucia Hermia zal spelen en Erik, een vriend van Theo, de rol van Demetrius op zich neemt. Esther, een vriendin van Lucia speelt Helena. Theo moet aldoor tekst leren, maar door zijn drukke werkzaamheden komt het er niet van. Hij stuurt Erik naar Lucia om de teksten in te studeren en dat blijkt een vergissing te zijn. Lucia gaat met hem naar bed en het huwelijk wordt afgeblazen.

Conclusie

Het boek laat me enigszins in verwondering achter en maakt de verwachtingen niet waar. Zo snel als ik door het eerste gedeelte heen ging, zo langzaam ging het tweede gedeelte. Ik was nieuwsgierig naar de afloop, maar die stelde me teleur. Temeer daar ik het verloop niet begreep. Waarom zet Lucia de Midzomernachtsdroom op? Om Theo in te laten zien wat ze tussen hen mist. Na het lezen van het boek begrijp ik het helaas niet en daardoor is het toch een onbevredigend boek dat van mij hierdoor in Goodreads drie sterren kreeg.

Herman Stevens, Mindere goden.
Amsterdam: Prometheus, 2004 (2e gewijzigde druk)

Theater in romans – Mijn Hamlet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mijn Hamlet! is een roman van Jan van der Mast over het amateurtoneel, waarin de de fictieve Delftse toneelvereniging SSAV (Spelplezier Staat Altijd Voorop) centraal staat. Het gegeven is leuk; de beroepsregisseur en de ‘zuivere’ amateurvereniging, die hen een zwaar stuk als Hamlet wil laten spelen. Hij gooit zijn beroepstermen over de amateurs heen die allemaal net doen of ze hem volledig begrijpen. De spelers daarentegen, allemaal al jaren lid van de vereniging, hebben zo hun eigen voorkeuren, maar laten die niet blijken.
SSAV is een doorsnee amateurvereniging die, bij wijze van spreken, al 100 jaar lang alleen maar slechte kluchten heeft gebracht tot volle tevredenheid van het publiek. Voor het honderdjarige jubileum willen ze een serieus stuk uitvoeren onder leiding van een beroepsregisseur. Op hun advertentie in de Volkskrant heeft de Poolse regisseur Malinowsky gereageerd die met SSAV de Hamlet wil uitvoeren. Hij heeft ambitieuze plannen met het stuk, dat hij daarnaast ook een verborgen agenda heeft, komt SSAV pas achter bij de voorstelling.

Mijn HamletHet leukste van ‘Mijn Hamlet!’ is de herkenbaarheid van het gebeuren. Iedereen die in een amateurvereniging zit heeft wel iets meegemaakt van het beschrevene. Er waren regelmatig momenten in dit boek dat ik zat te schateren van het lachen.
Het verhaal wordt beschreven vanuit het gezichtspunt van één van de leden, maar in feite vanuit de vereniging en beschrijft het repetitieproces en alle complicaties eromheen. Jan van der Mast heeft een prettige schrijfstijl die het boek goed te lezen maakt. Hij wordt enigszins in zijn schrijfstijl gehandicapt door zijn behoefte erg lange zinnen te maken. Zinnen van vier tot zes regels komen vaak voor.
Overigens komen romans over amateurtoneel bij mijn weten niet voor, dus alleen wat dat betreft is het boek al lezenswaardig. Maar het is ook een bijzonder leuk boek.

Mijn Hamlet / Jan van der Mast. – F&N Eigen Beheer, 2005.
ISBN 90-7383833-9

Meer boeken waarin theater een rol speelt? Kijk op mijn boekenpagina.

Theater in romans – The Playmaker

Geplaatst op door
Beantwoorden

‘The Playmaker’ is een jeugdboek en wat dat betreft valt het een beetje buiten deze rubriek, omdat ik jeugdboeken meestal oversla, maar deze was de moeite van het lezen waard. Het jaar is 1597. De jonge Richard Malory is naar Londen gekomen om zijn vader te zoeken. Zijn moeder is kort daarvoor overleden en zij heeft hem gezegd zijn vader te zoeken. Het lukt hem niet zijn vader te vinden, en uiteindelijk komt hij terecht bij de Lord Chamberlain’s Men, een groep van acteurs waar Will Shakespeare zelf bij zit. Richard wordt acteur in een tijd waarin het theater immens populair is, het is vermaak voor het volk. Het zijn de dagen waarin een groep ongeveer per dag van stuk wisselt, waarin vrouwen geen rollen mogen spelen, zodat jonge jongens de vrouwenrollen spelen, waarin teksten razendsnel moeten worden geleerd. En het kwartje valt bij Richard, op een gegeven moment speelt hij, in plaats van alleen maar woorden uit te spreken.
Cheaney - The Playmaker
Historisch gezien is de roman interessant, maar veronderstelt wel wat historische kennis van het Elizabethaanse Engeland waarin de conflicten tussen Katholieken en Protestanten hoog oplaaiden.

Cheaney heeft nog een roman geschreven in deze serie, namelijk ‘The True Prince’.

J.B. Cheaney – The Playmaker (Random House, 2000)

Theater in romans – The Merchant of Vengeance

Geplaatst op door
Beantwoorden

Simon Hawke is schrijver van onder andere science fiction boeken, maar heeft ook ‘A Mystery of Errors’, ‘The Slaying of the Shrew’, ‘Much Ado about Murder’ en dit werk ‘The Merchant of Vengeance’ geschreven. De goede verstaander heeft maar een half woord nodig, William Shakespeare speelt de hoofdrol in deze boeken. Samen met zijn vriend Tuck Smythe lost hij in deze serie misdaden op. ‘The Merchant of Vengeance’ beschrijft het leven in Engeland in de tijd van Elizabeth I, Shakespeare schrijft niet alleen, maar is tevens acteur, ook herschrijft hij stukken van andere schrijvers. Ook andere schrijvers hebben nevenactiviteiten, zoals het schrijven van pamfletten. Pamfletten zijn in deze tijd dé manier om aan nieuws te komen. Christopher Marlowe’s ‘The Jew of Malta’ is een grote hit op het Londense toneel en Shakespeare wil de uitdaging wel aangaan om een soortgelijk stuk te schrijven, daarvoor wil hij een Jood bezoeken, puur om aan de weet te komen hoe een Jood is. Maar dat wordt lastig, want de Joden zijn 300 jaar eerder tijdens de regering van Edward I uit Engeland verbannen. Shakespeare en Smythe komen in een moordzaak terecht, Thomas Locke wordt vermoord. Thomas is een jonge kleermaker en de zoon van Charles Locke, waarvan gezegd wordt dat hij één van de leiders van het dievengilde is. Genoeg stof voor een situatie waarin de vrienden groot gevaar lopen. De afloop ga ik niet verraden, het boek zelf is een goed geschreven vertegenwoordiger van een genre waarin de grote toneelschrijver zelf een hoofdrol speelt. Jammer dat er niet meer boeken in deze zeer amusante serie zijn verschenen.

Simon Hawke – The Merchant of Vengeance (New York: Forge Books, 2003)

Robert Kaplow – Me & Orson Welles

Geplaatst op door
Beantwoorden

In het New York van de jaren dertig van de twintigste eeuw raakt Richard toevallig verzeild bij de repetities van ‘Julius Caesar’ van William Shakespeare en krijgt de rol van Lucius toebedeeld. De regisseur en producent van dit stuk? Niemand minder dan de beroemde Orson Welles, zelfs in die tijd, 22 jaar oud, al een beroemdheid met prachtige producties op zijn naam. De jonge Welles weet dat maar al te goed en is onuitstaanbaar en zwelgt in zijn roem.
Voor Richard is het een opwindende week, hij krijgt een rol in een stuk, wordt verliefd en verliest die liefde weer, verandert zijn naam – twee keer en ontmoet een toekomstige superster.
Het is zonder meer een goed te lezen boek dat vooral interessant is door de interpretatie van het beroepsleven van Orson Welles. Hij komt in dit boek over als een vreselijke man die teveel overtuigd is van zijn eigen genialiteit, maar is ook geniaal. Kaplow’s beschrijving van de première avond van ‘Julius Caesar’ is om te smullen, niet alleen vanwege de boeiende schrijfstijl, maar ook door de manier waarop Welles’ fantastische manier van spelen wordt beschreven.
Deze voorstelling van ‘Julius Caesar’ is werkelijk gespeeld in het Mercury Theatre en was inderdaad enorm succesvol.
Het boek is in 2010 verfilmd met Zac Efron in de rol van Richard, hij is vooral bekend door de Disney producties van ‘Highschool Musical’, maar deze jonge acteur is daar allang overheen gegroeid.

Robert Kaplow – Me & Orson Welles (San Francisco: MacAdam/Cage, 2003)

Peter Ackroyd – The Lambs of London

Geplaatst op door
Beantwoorden

Peter Ackroyd is een Engelse schrijver die een bijzondere belangstelling heeft voor de geschiedenis van Londen. Naast biografieën en romans heeft hij ook diverse boeken geschreven over Londen.
The Lambs of London is het verhaal van de Engelse schrijver uit de achttiende eeuw Charles Lamb. Hij woonde als volwassene samen met zijn zuster Mary, die geestelijk niet gezond was. Ze vermoordde hun moeder in 1796.
In 1795, het jaar waarin het boek speelt wonen Mary en Charles samen met hun seniele vader en niet zo vriendelijke moeder. Charles werkt in het East India kantoor en Mary is huishoudster voor de familie. Zij ontmoeten William Ireland, een jonge boekverkoper. Hij claimt papieren te hebben gevonden die van William Shakespeare zijn geweest, waaronder een onbekend toneelstuk. Maar hij is een bedrieger.

Een veelbelovend begin, boeiend geschreven, maar tenslotte toch doorgegaan naar het einde. Charles Lamb was in het echte leven een essayist die samen met zijn zuster Mary Tales From Shakespeare heeft geschreven.

Peter Ackroyd – The Lambs of London. – London: Chatto and Windus, 2004.
Meer boeken waarin theater een rol speelt? Kijk op mijn boekenpagina.