Alles is ritme

Het was wel even geleden zag ik aan mijn dashboard van WordPress. Oeh, die ene lange toren, dat was vier bezichtigingen. Okee, eerst koffie halen. En nadenken. Want koffie lost niet alles op. Het was al een paar weken geleden dat ik tegen Pedro had gezegd dat ik eigenlijk te weinig beweeg. Eén keer in de week zwemmen en een training op vrijdag met Pedro doet het eigenlijk niet. Het ritme was volledig weg, en dat was niet de eerste keer dat we het erover hadden. Na een serieus gesprek was het eigenlijk weer op de achtergrond geraakt.

Bewegen

Okee, even in Twitter verdwaald geraakt. Een blog, dat was ik van plan, gedachten op een rijtje zetten. Kijken wat ik nu eigenlijk wil en wat ook een beetje moet. Want dat moeten mag eigenlijk niet meer van mezelf, maar af en toe moet het wel. Voor het onderhoud van mijn knieën bijvoorbeeld, het is wel beter als ik meer beweeg. Meer dan zwemmen en één training. Zucht. Nog meer koffie.

Yoga! Makkelijk te doen, want op zondag. Geen zin moet dan maar eens de deur uitgegooid worden. Enthousiast schrijf ik me in, morgen ben ik misschien wat minder enthousiast, maar dat zien we dan wel weer. Biocircuit! Ja, maar wanneer dan? Nadeel van thuiswerken: het ritme van doorfietsen naar de sportschool na het werk ben ik volledig kwijt geraakt. Naar de sportschool fietsen na het werk is dan vaak weer een kwestie van… geen zin.

Sorry, afleiding, super hard level van Farm Heroes Saga uitgespeeld.

Het aloude idee van die plank van twee minuten. Luilak die ik ben is één keer per dag dat matje uitspreiden en even planken al teveel gevraagd, ik heb op mijn lijstje vanaf begin april tien scores staan, de hoogste is 1 minuut 17 seconden.

Afbeelding van Hans Braxmeier via Pixabay

Plankpauze… door mijn losse haardos het klokje niet kunnen zien. Eindigen op 1:16.75. Niet slecht. Ga zo door.

Vaag bedenk ik dat ik ook nog oefeningen van Pedro had gekregen om mijn knieën te trainen en die had ik opgeslagen in mijn telefoon. Mooie oefeningen om de dag mee te beginnen en die plank mee te nemen. Al lukt het maar een paar keer in de week.

Eten

Heb ik hier nu zin in? Ik eet op het moment gewoon wat ik lekker vind en als daar een zak chips bij zit, gaat ie op. Als ik pizza wil bestellen doe ik dat ook. Dus super gezond ben ik niet bezig. Dankzij de medicijnen voor mijn hart drink ik op het moment geen alcohol en eigenlijk vind ik dat wel prima.

Maar ook hier geldt: geen ritme. Ook geen fantasie. Menu’s voor de week zijn goed om van af te wijken, bovendien stel ik die de helft van de tijd niet samen. Eten komt dus in een volgend blog. Goed voor het ritme van het schrijven.

Mijn gezondheid en erover bloggen

Het heeft even geduurd voordat ik de behoefte kreeg erover te bloggen. En waarover dan Ali? Nou, over mijn gezondheid, dat ik dus eind januari me niet zo lekker voelde en begin februari zowaar gordelroos kreeg. Er bovenop kwam het feit dat het aantal bloedplaatjes in mijn bloed veel te laag was. Dat zorgde voor twee dagen ziekenhuis. En dat ging op zich goed, alleen kwam er nog iets bij. Het boezemfibrilleren dat ik bij de eerste opname in het ziekenhuis voor darmkanker had gekregen, kwam weer terug. Bijna vier jaar weinig last van gehad, nu was het er weer. Daar mag de cardioloog naar kijken en ben ik dus nu mee bezig. Want een procedure als een cardioversie, waarbij mijn hart een elektrische schok krijgt om de boel te resetten, werkt bij mij dus niet. We gaan door voor verder onderzoek door middel van de MRI – twee maanden wachtlijst. Dus dat duurt even.

Blogstilte

Ik schrijf heel weinig op het moment, of ik heb er geen zin in, of op het moment dat ik er zin in heb, ben ik ergens anders mee bezig. Vandaar dus dat dit bericht het tweede dit jaar is. Tel daarbij dat vorig jaar ook niet echt vruchtbaar was qua berichten en het is wel compleet. Ga ik me er iets van aantrekken? Nou nee. Ik ben altijd vrij wisselvallig geweest met het aantal berichten dat ik produceer. Ik heb zelfs wel eens een jaar overgeslagen.

Het helpt niet dat ik op het moment gewoon moe, moe, moe ben. Het is een bijverschijnsel van de medicijnen voor mijn hart en er valt dus even weinig aan te doen. Ik ben blij als ik aan zwemmen toekom en training met Pedro, 1 keer in de week. Verder is mijn eerste prioriteit mijn gezondheid en zie ik dus wel wat ik doe.

Een jubileum en een feestje

Het lijkt gisteren, maar het is alweer drie jaar geleden dat ik werd geopereerd voor darmkanker. Ik moest er vandaag even aan terugdenken. Want ik werd namelijk gebeld door een arts van Antoniushove met de uitslag van de echo en de foto die ik gisteren had gehad. En raad eens: alles was goed! Feestje!

zon

Drie jaar geleden

Drie jaar geleden kwam ik medio mei in een medisch traject terecht en geloof me, dat is vermoeiend. Terugkijkend in mijn agenda zie ik weken staan met drie afspraken in het ziekenhuis, met als topweek die net voor de operatie: elke dag naar het ziekenhuis. Plus dat ik me best wel zorgen maakte over al dit gedoe. Het is nogal niet wat, darmkanker. Ondanks een arts die me vertelde dat er waarschijnlijk geen uitzaaiingen waren, kon dat wel natuurlijk. Op vrijdag 29 juni lag er dus geen gerust mens in dat operatiebed. Ik was een stuk geruster toen ik na de operatie hoorde dat er geen uitzaaiingen waren.

Herstel

En toen begon het grote herstellen. Laat ik het zo zeggen, ik heb nog nooit zoveel dagtv gezien als in die tijd. Ik was lichtelijk verslaafd aan een programma over een Amerikaans echtpaar die huizen opkocht, opknapte en weer verkocht. Erg leuk om naar te kijken als je aan het herstellen bent. Voor de rest mocht ik weinig, geen sport, geen werk. Ik heb veel gefietst in die tijd.

Controles

Halfjaarlijkse controles kreeg ik. Echo, foto’s, bloedonderzoek, van die heerlijke darmonderzoeken waarbij je darmen leeg moeten zijn. Het onderzoek zelf stelt weinig voor, de voorbereiding is veel erger, stel je maar een dag op de wc voor. Door corona veranderden die onderzoeken ook nog eens. De laatste keer was het alleen bloedonderzoek, deze keer was het een echo en een foto. Vorig jaar werd ik nog verrast door die foto omdat die een vlekje op mijn long liet zien, dit keer was het schoon. Fijn. Op naar de volgende controle.

Afbeelding van Adina Voicu via Pixabay

Over stug doorgaan

Vier dagen van rommelen met mijn gezondheid, pijnlijke buik, darmen die niet mee wilden werken en medicijnen waar ik blijkbaar verkeerd op reageerde. Voor de eerste keer in de coronaperiode heb ik me op donderdag ziek gemeld. Jawel, echt ziek gemeld. Ik voelde me beroerd, het was de hele week al niet goed gegaan, het mocht van mezelf. Vandaag ben ik weer enigszins in orde, maar sport heb ik toch maar overgeslagen. Ik ben zelfs naar buiten geweest, naar de bibliotheek, want die vroeg boeken terug. Daar aangekomen bleek dat ik zelf mocht inleveren, in plaats van de boeken in een grote bak gooien en dat vrijwel alles weer kon. De studieruimte was open, de toiletten waren open. We moesten ons alleen nog om die anderhalve meter bekommeren. Het weer was niet zo vochtig, dus het fietsritje was eigenlijk heel lekker.

Plannen

De plannen voor volgende week:

  • Een dag naar kantoor in Nootdorp, dat was ik namelijk op donderdag al van plan, maar dat ging natuurlijk niet.
  • Sport, kijken of ik bijvoorbeeld zondag fit genoeg ben om een les Body Balance te volgen.
  • #WOT, mijn droom is een voorraad aan #WOT berichten te schrijven, zou mooi zijn, ik heb deze week de joker moeten inzetten. Ik had niet de energie een fatsoenlijke te schrijven.
  • Voorraad aan minibiebfoto’s, een tweede droom: een voorraad aan minibieb berichten te maken.

Ik zit de lijst te schrijven en denk, nou, dat wordt ook wel een lijst voor de week daarop. Er moet nog gewerkt worden ook. En het wordt zomer, mogen we dromen over een redelijk normale zomer? Hoofd in de zon, ogen dicht en gewoon genieten? Het stugge doorgaan kan dan weer even, maar wat ik vooral heb gemist is het genieten. Ronduit genieten van mooi weer, een mooie omgeving, leuke dingen, al was het maar een leuk fietstochtje. Wat vinden jullie ervan? Genieten deze zomer? Ik doe mee!

Handdoek deel twee

Een derde nacht van niet goed slapen, ietsje beter weliswaar, maar niet goed. Dat, in combinatie met een lijf dat denkt dat het maar even wat minder moet gaan, zorgt ervoor dat ik dit soort korte handzame blogberichten schrijf. Ik ga er niet al te veel over uitweiden, maar het heeft te maken met mijn darmen en medicijnen die ik op dit moment voor een mogelijke ontsteking en mijn sarcoïdose slik. Dat alles zorgt ervoor dat ik me belabberd voel en mijn werk vandaag heel vroeg heb afgesloten.

Sidebar

Dat deed me er ook aan denken, hoeveel mensen zullen in deze thuiswerkperiode gewoon de boel wat vroeger afsluiten in plaats van zich ziek te melden? Of mensen zoals ik, die bar slecht of te weinig slapen, de wekker uit meppen en om 10 uur aan de slag gaan in plaats van om 7 uur? Mooie voor een wat een uitgebreidere post op mijn andere blog, past bij mijn serie over thuiswerken.

De driehonderdste

Die handdoek gaat dus voor de tweede keer de ring in. Dit is gewoon weer een korte en eigenlijk is dat wel jammer, want dit is het driehonderdste bericht op dit blog. Het wordt groots gevierd zo gauw ik me wat beter voel.

Handdoek in de ring

Ik heb het er vandaag even bij laten zitten. Zondag op maandag ben ik rond 4 uur ’s nachts in slaap gevallen, na uren woelen, naar de wc gaan, water drinken en naar de saaie wereld buiten kijken. Uiteindelijk heb ik de wekker uitgezet. Dat zou niets meer worden na drie uurtjes slaap. Vannacht viel ik om half 3 in slaap, na uren woelen, beetje water drinken, paar bessen eten, naar buiten naar de saaie wereld kijken. Toen heb ik de wekker maar verzet. Uiteindelijk heb ik me vanochtend zelfs naar buiten gesleept en heb ik het Zuiderpark mijn sportroutines gedaan. Het was zelfs lekker, helemaal niet warm, prima weer voor sport. Vanmiddag heb ik een powernapje van een half uur gedaan omdat ik niet meer uit mijn ogen kon kijken van moeheid. En ik heb de handdoek in de ring gegooid en vier uur vrij geboekt. Het lukte gewoon niet meer, ik kon me niet concentreren, ik had er geen zin in en ik dacht, morgen beter. Dus hier zit ik, om vier uur ’s middags en ik schrijf mijn blog. Een heel korte dit keer. Met een handdoek.

handdoek
Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay

Een vreemde dag

Het begon al niet zo goed vannacht. Het was moeilijk in slaap te komen, en toen die wekker om half 8 ging, was ik niet blij. Het fietstochtje naar De Lier was wel lekker. Fris windje, nog niet zo warm, heerlijk. De sport bij Pedro was ook lekker, hard werken, en heerlijk mijn best doen. Nat van het zweet weer weggaan en het stuk naar Den Haag terug fietsen. Dan is die douche daarna serieus ontzettend lekker.
Vanmiddag was het andere koek, want mijn halfjaarlijkse controle was weer aan de beurt, dit maal in het Westeinde ziekenhuis. En daar was het vol met controles. Desinfectie aan het begin, temperatuur meten die sowieso laag was omdat ik er heen was gefietst en vervolgens wachten. Eerst bij de CT scan waar twee mensen voorgingen, vervolgens bij het bloedprikken waar heel veel mensen voorgingen en ik uiteindelijk bijna een half uur zat te wachten.

En nu?

De dag vooral rustig afsluiten, boek erbij, iets lekkers te drinken en rust. Want door die weinige slaap van vannacht ben ik eigenlijk gewoon moe en wordt het vandaag een korte blog.

Rommelen in de marge

Het is volop zomer, en ongemerkt gaat de ene week in de ander over. Zo ongemerkt dat ik afgelopen week een jubileum voorbij heb laten gaan. Het is een jaar geleden dat ik ben geopereerd.

Sport

Ik ben aan het rommelen in de marge. Ik ga wel sporten, maar heb de laatste tijd aan de lopende band dingen waardoor ik niet ga. Afgelopen week was dat een pijnlijke schouder, gevolg, ik sport de hele week niet. De week daarvoor was het een spier in mijn bil die opspeelde waardoor ik niet eens goed kon lopen. Met squatten is nog duidelijk te merken dat die bilspier er is. Maar het zorgt er wel voor dat ik nauwelijks een routine opbouw. De trainingen met Pedro houd ik wel aan, maar het is toch wel vaak de enige training in die week. Ik ga graag naar yoga op dinsdagavond, zorgt ervoor dat mijn lichaam weer in werkbare kreukeltjes komt. En dat lukt helaas niet iedere week. Het is helaas ook geen nieuws, want ik zit er al een tijdje mee.

yogahouding

Gezondheid

Het gaat goed met me, ik voel me eigenlijk prima. De eerste controle in januari was helemaal in orde. Komende week ga ik voor de tweede controle en dit wordt weer een darmonderzoek. En ik merk aan mijn lijf dat ik daar heel onrustig over ben. Ik kan mijn ei niet kwijt. Mijn concentratie is niet geweldig. En ik ga eten van de stress. Een deel van die blessures van de afgelopen tijd is denk ik toch te weten aan een zekere mate van stress over dit onderzoek. Het zij zo. Ik kan mezelf gaan wijsmaken dat ik me er niet druk over maak, maar ik ben kampioen me druk maken en dan vooral over mijn gezondheid. Nog even en dan hebben we het weer gehad. Dan ga ik het achter me laten en me pas weer druk maken als de volgende controle eraan komt.

Foto: AndiP from Pixabay

Over uitdagingen en doelstellingen

First things first en dat betekent mijn gezondheid. Ik heb namelijk een controle CT scan gehad en alles was goed. Feestje dus. Het enige is, dat er nu weer een vleesboom in mijn baarmoeder is gezien en ik mag naar een gynaecoloog.

De uitdaging

Die plank. Ik heb op zijn zachtst gezegd wat slordig aan die plank gewerkt. Namelijk niet echt aan opbouw gedaan, op sommige dagen het gewoon vergeten en het ging dus op en neer, met als resultaat dat ik vrijdagochtend 45 seconden haalde en de tweede keer 30 seconden. Het resultaat: ik moet die twee minuten nog gaan halen. Ik ga door tot die twee minuten, maar nu probeer ik wel op te bouwen. Het streven is er heus wel, maar het doorzetten ontbreekt.

IkPas

Ik ben geslaagd! Ik heb een prachtig certificaat dat ik 31 dagen (bijna) niets gedronken heb. Op 6 maart kan ik opnieuw in schrijven voor een periode van 40 dagen, daar ga ik nog over denken. Ik heb meer energie en ben hoop ik afgevallen, hoewel ik dat niet zeker weet want ik heb geen startgewicht.

En nu verder

Ik had het er vrijdagochtend over met Pedro. Het hele zorgen maken over mijn gezondheid kan ik ter zijde schuiven en ik kan aan andere dingen gaan denken. Dus bijvoorbeeld een nieuwe doelstelling voor mijn trainingen. Wil ik weer afvallen? Wil ik iets specifieks gaan trainen? Push-ups bijvoorbeeld waar ik waardeloos in ben. Een doelstelling zou wel helpen om gericht te gaan trainen en weer volledig gemotiveerd te raken, want ik merkte dat het moeite kostte de afgelopen maanden. Dus noem het maar. Ik heb een week om erover na te denken en dat is maar goed ook, want ik weet het nog niet. Heeft iemand suggesties?

doelstelling

Foto: Pixabay, CC0 gebruik

Lief dagboek

Vrijdag

Een dagboek deze week, even laten zien hoe mijn week loopt.
Vrijdag sportdag. Ik kan uitslapen, want ik heb pas om elf uur een afspraak en het blijkt dat Pedro ook wilde uitslapen. Het is weer hard werken. Meestal kan ik na een kwartier al niet meer praten, dan moet ik eerst hijgen, maar het is eigenlijk altijd wel lekker. Ik doe meteen de plank, maar daarmee ben ik niet zo succesvol. Een plank van een minuut en één van een halve minuut. Daarna ga ik naar Health City. Wegens algemene stemmen tegen, heb ik besloten me niet te wegen, ik zie het wel met mijn gewicht. En ik duik het zwembad in. Daar hebben ze een fout gemaakt met de vloeistoffen die in het water moeten, dus het ziet er niet uit, het is heel donker water. Wel 20 baantjes gezwommen. Onderweg naar huis zit ik te dubben of ik eieren zal bakken of een tosti zal maken. Het wordt een tosti.

Zaterdag

Van de dagelijkse email van IkPas moet ik de voordelen opschrijven van negentien dagen niet drinken. Dat is een mooie activiteit als ik op dag 18 heb gezondigd. In ieder geval heb ik meer energie. Ik slaap beter, één van de grootste voordelen, aangezien ik al maanden problemen heb met slapen. Voor de lunch bak ik die eieren die ik gisteren al in mijn hoofd had. Avondeten wordt broccoli met champignons, een uitje en een speklapje. Ik ben mijn diepvries aan het leegeten.

Zondag

Het wekelijkse dubben over sport is weer aangebroken. Ik heb zeker met dit winterweer enorme moeite om er op uit te gaan. Het helpt niet dat ik nog spierpijn heb van vrijdag. Door de week gaat het iets makkelijker want dan ben ik toch al buiten omdat ik naar huis fiets vanaf mijn werk. Het helpt niet altijd, donderdag fietste ik door een regenbui naar sport en toen ben ik toch naar huis gegaan. Het heeft een uur geduurd voor ik weer warm was. Dus geen sporten vandaag. Wel sportkleding in mijn tas gegooid, morgen na het werk gaat er gesport worden.

Maandag

Ik heb vandaag een interview in de Volkskrant* gelezen dat diepe indruk op me maakte. Een citaat: “Ik schaamde me voor mijn lichaam dat me zo in de steek had gelaten en tegelijkertijd wilde ik perfect zijn. Want als je dat niet bent, ben je niet succesvol. Dat is echt iets van onze geïndividualiseerde maatschappij. Als je geen succes van je leven maakt, ben je een loser. Als je kanker hebt, ben je ook een loser.” Let wel, dit was een vrouw die in haar leven vier keer kanker heeft gehad. Vier keer! Misschien dat ze het daarom zo ervaart, maar dit is een ervaring die heel ver van mij afstaat. Ook haar instelling is mij vreemd. Ik was voor mezelf van mening dat ik domweg pech had gehad.

Donderdag

Soms lukt het gewoon niet, met die weken. Het is de hele week ijzig koud geweest, vanaf dinsdag ben ik met OV naar mijn werk gegaan vanwege sneeuw. Het dreigt niet beter te worden, helaas. En dat helpt niet echt met mijn humeur dat gewoon prut is. Het is niet de eerste keer trouwens, ik ben zo af en aan lichtelijk depri en wijt het aan de winter. Ik word een ouwe muts, ik kan er steeds slechter tegen. Het medicijn dat vriendin E me aan de hand deed – lichtpuntjes verzamelen per dag – heb ik al eens meer gedaan en helpt enigszins, maar is geen wondermiddel.

lichtpuntje

Weer zondag

En plotseling kom je tot de ontdekking dat je dit dagboek wilde afsluiten op vrijdag en dan is het toch zondag. Ik moet zeggen, ik heb betere weekenden gehad. Zaterdag was gevuld met ongelooflijk beroerd zijn en niet naar de wc kunnen. Vandaag ben ik nog gammel en doe ik maar even niets. Mijn bedoeling deze week? Laten zien waarmee ik bezig ben. Ik hoop dat het bevalt, lieve lezers.

*Fokke Obbema, Monique Maarsen vastgoedondernemer ‘Luister naar je innerlijke stem’. Volkskrant, 21 januari 2019.
Foto: Pixabay, CC0 gebruik.