Plain Bad Heroines is een roman van 600 pagina’s over een huis, een boek, een club van fanatieke meisjes, en een film die drie meisjes samenbrengt. Het verhaal speelt in twee periodes, namelijk in 1902 waarin Libbie Brookhants en Alex Trills samen een school leiden en 100 jaar later waarin een film wordt gemaakt over de school. In 1902 zijn de meisjes op de Brookhants school for girls obsessief bezig met een boek, The Story of Mary Maclane, ze hebben zelfs een club opgericht, de Plain Bad Heroines Society. Maar drie meisjes worden dood gevonden met een exemplaar van dat boek in handen, waarop Libbie en Alex denken dat er een vloek op het boek ligt.
Some people say beauty is a curse. It may be true, but I’m sure I should not have at all minded being cursed a little. And I know several persons who might well say the same. But, anyway, I wish some one would write a book about a plain, bad heroine so that I might feel in real sympathy with her. (The Story of Mary MacLane)
Honderd jaar later strijkt er een filmploeg neer op het landgoed. De laatste Brookhants, de 81 jarige Elaine heeft de zestienjarige Merritt Emmons geholpen een boek te schrijven, The Happenings at Brookhants. Dit wordt nu, een paar jaar later, verfilmd.
De vrouwen
Libbie Brookhants – ze trouwt met Harold Brookhants omdat ze zwanger is, maar niet van Harold. Deze vermogende industrieel was altijd vrijgezel en wil nu trouwen met Libbie, de man is in de zestig, zij is begin twintig. Haar dochter Ava wordt opgevoed in Frankrijk. Harold is spiritualistisch en brengt Ava onder bij een gezin dat daarin meegaat.
Alex(andra) Trills – Libbie en zij hebben een relatie, en leiden samen de school die door Harold is opgezet voor Libbie zodat die in haar levensonderhoud kan voorzien.
Flo Hartshorn, Clara Broward en Eleanor Faderman – de drie meisjes die in 1902 aan hun einde komen door de yellow jackets.
Merritt Emmons – schrijfster van The Happenings at Brookhants ” a breakout book celebrating the queer, feminist history surrounding the “haunted and cursed” Gilded-Age institution” (Goodreads beschrijving). Behept met een enorm impostor syndrome, voelt zich meer de typiste dan de schrijfster van het boek. Zit met een enorm writers block voor haar volgende boek, ze wil het laatste werk van Truman Capote afmaken, maar heeft tot nu toe één lege Word pagina.
Harper Harper – het prototype van het populaire meisje, is door toeval en geluk een beroemde actrice geworden. Ze is een celesbian en influencer en is voortdurend bezig met Instagram en andere social media. Ze is gefascineerd door het verhaal waar ze aan werken.
Audrey Wells – actrice, ex-kindster. Dochter van een actrice, wiens grootste rol die van een scream queen in een horrorfilm was. Ze heeft tot nu toe alleen onbeduidende rollen gehad en in de laatste anderhalf jaar helemaal geen rol. Zij krijgt één van de hoofdrollen in de film.
Overeenkomst tussen die vrouwen: allen jong, namelijk begin twintig en allen lesbisch of mininmaal een liefde voor vrouwen. En de drie hedendaagse dames hebben een aantrekkingskracht tot elkaar.
De theaterconnectie
Dat is in dit boek uiteraard een filmconnectie, met een stukje script tussen Clara en Flo, twee van de drie meisjes die 100 jaar geleden zijn gestorven (pp. 197-204). Ook wordt verteld hoe Audrey haar auditie doet en krijgen we een beetje inzicht in hoe een film wordt opgezet. De aandacht voor die film had wel wat meer opgezet mogen worden. Uiteindelijk is er meer aandacht voor die meiden dan voor het hele filmproces.
Emily M. Danforth – Plain Bad Heroines. – London : The Borough Press, 2020.
ISBN 978-0-00-834720-8
Yellow jackets
Vanaf het begin zat ik er een beetje mee. Het verhaal begon met Clara en Flo, twee vriendinnen op de school. Ze overleven het geen van beiden als Clara in een nest van yellow jackets stapt en de wespen haar aanvallen. Wat hebben die wespen nou met het verhaal te maken, want overal duiken ze op. En niet alleen in 1902, maar ook 100 jaar later. Er treden zelfs vergelijkbare situaties op. Alex die in 1902 in een pudding wespen te eten krijgt, en Audrey die hetzelfde overkomt in het heden.
Maar dat heb ik voor mezelf uitgevonden. Lees niet verder als je het boek wilt lezen, want ik ga een beetje spoileren. Het keurige milieu van de hoofdpersonen uit 1902, de jongedames die een keurige opleiding krijgen om een keurig leven te krijgen, het zijn WASPs, White Anglo-Saxon Protestants, de blanke Amerikaans-protestantse elite veelal van Britse afkomst. Wat ligt vervolgens aan de oorsprong van de obsessie met wespen? Lees het verhaal van de gebroeders Rash (pp. 118-119) en het vervolg van dat verhaal (pp. 578-588) en begrijp waarom de yellow jackets zo’n belangrijke rol in het verhaal spelen.
Wat vind ik ervan?
Het was van mijn kant misschien niet handig eerst een uitgebreide recensie op Goodreads te gaan lezen, maar ik zat in het begin echt te twijfelen of ik door zou lezen. Ik bedoel, 600 pagina’s als je het niet echt interessant vindt? Het begin was echt lastig om door te komen. Het was interessant genoeg om door te lezen maar ik zat aan het eind met dezelfde twijfels als de recensente. Want wat was het einde nou eigenlijk? Hoe zat het er nou mee? Was er een vloek? Waar was het verband tussen 1902 en het heden? Wat hadden die yellow jackets ermee te maken?
Uiteindelijk vond ik het fascinerend. Het was me bij het lenen van het boek (bibliotheek Den Haag) niet opgevallen, maar die meisjes in 1902 waren duidelijk lesbisch, evenals Libbie en Alex. En de drie dames uit het heden zijn lesbisch of willen het best wel uitproberen. Voor het verhaal was dit gewoon goed. De drie dames uit het heden waren duidelijk jonge meiden met onzekerheden van jonge meiden die aan het begin van een carrière staan.
Maak er vervolgens een verhaal van. Dat is bar lastig omdat er toch vrij veel gebeurt. Het boek heeft onder andere 600 pagina’s gekregen omdat iedereen, letterlijk iedereen een achtergrondverhaal heeft gekregen, hetgeen leuk is om te lezen, maar ook knap ingewikkeld. Ik heb dus weer aantekeningen die ik totaal niet heb gebruikt.
Qua vorm heb ik er wel wat op aan te merken. Allereerst de verteller, die regelmatig de vierde wand doorbreekt en de lezers rechtstreeks aanspreekt. Het werd een maniertje op een gegeven moment en wat irritant.
Echt ronduit irritant vond ik de voetnoten, heel veel van de informatie hierin kon eigenlijk gewoon in het verhaal worden opgenomen. En mijn grootste irritatie was wel dat de voetnoten aangegeven werden met een miniem puntje, zodat ik elke keer de hele bladzijde moest scannen om het puntje te vinden.
Groot pluspunt: de illustraties van Sara Lautman, niet alleen paginavullend, maar ook kleine tekeningen. De illustraties waren prachtig.
Genre: waar ik maar even een aparte aantekening van maak, want er staat horror bij de beschrijving. Nou, dat vond ik wel meevallen, als je iets zoekt in het genre Stephen King of Dean Koontz kan je dit boek absoluut overslaan. Volgens de beschrijving gaat het om die vloek, maar de avonturen van drie queermeiden leiden daarbij behoorlijk af. Het is een vrouwenboek.
Meer boeken waarin theater een rol speelt? Kijk op mijn boekenpagina.
