Vrijdag

Met één kind op haar arm en een ander kind dat zich vastklampte aan haar hand, nam Melliandra, nakomeling en slavin van de hogepriester van Eldau, een aarzelende stap naar de vrijheid.

Julia staarde nadenkend naar haar scherm. Naast haar toetsenbord lag het blad waarin de Kerstverhalenwedstrijd werd aangekondigd. Hier moest ze iets mee kunnen, eigenlijk had ze het hele verhaal al klaar in haar hoofd. Er zat maar één obstakel tussen haar hoofd en het scherm en dat was haar broer. Ze was er helemaal niet zeker van dat Vincent toestemming zou geven dit personage te gebruiken. Hij was twee jaar bezig geweest met zijn boek en alle personages zaten diep in zijn hart, inclusief deze kleine Melliandra waar hij geen plaats voor had in zijn volgende boek. Dat had ze al gezien op het schema in zijn kamer en dat had hij zelf bevestigd. Julia had geprotesteerd, dat er meer in dat kleine meisje zat dan Vincent had geschilderd, maar hij had haar alleen maar aangekeken en gezegd dat het wel zijn kleine meisje was. Dit was het, dit bleef het.

Zaterdag

“Toe nou!”
“Juul, je moet echt niet gaan zeuren, want dan gaat er helemaal niets van komen.”
Heleen stapte midden in de discussie. Ze was wel wat gewend. Haar vriend Vincent was dol op zijn vijftienjarige zusje Julia ondanks het verschil van tien jaar, maar ze konden ook aardig bekvechten. Julia rende naar boven en gooide de deur van haar kamer hard dicht.

Ze keek Vincent aan die tegen haar zei: “Zie je nou wel”.
Ze trok haar jas uit en zei tegen hem: “Ik zie helemaal niets. Wat is er nou aan de hand? Julia appt mij dat ik haar moet komen helpen, want jij bent weer helemaal onredelijk. En ik kom hier en jullie zijn aan het bekvechten.”
Vincent stampte de huiskamer in en ging op de bank zitten. “Ze wil iets van mij en ik wil het niet geven en zij is helemaal onredelijk.”
Heleen ging naast hem zitten, “wat wil ze dan hebben?”
Vincent keek haar aan, “een personage, uit mijn boek. Voor dat kerstverhaal dat ik ook moet schrijven van Evert.”

“Oh ja, het kerstverhaal!” Heleen reageerde enthousiast, ze had het een fantastisch idee gevonden van Evert, de uitgever van het boek van Vincent. Zijn verhaal zou geplaatst worden en het tijdschrift organiseerde ook een wedstrijd waar Julia aan mee wilde doen. Vincent keek helemaal niet enthousiast. “Ik moet het over een week inleveren, ik heb alleen een thema, en dat is nog aangeleverd ook. Julia zegt dat ze het hele verhaal al in haar hoofd heeft, dat ze alleen Melliandra nodig heeft.”

Heleen zei, “maar die wilde je toch niet gebruiken in je volgende boek, dus dan kan zij dat meisje toch krijgen?”

En dat had ze niet moeten zeggen. Vincent keek boos en vertelde haar dat het niet ging gebeuren en dat als ze met zo’n oplossing kwam, ze maar gewoon weg moest gaan. En dat had Vincent dus niet moeten zeggen. Heleen keek hem alleen maar aan, stond op, trok haar jas weer aan en vertrok. Ze liet Vincent achter in de woonkamer.

Zondag

Heleen keek nadenkend naar Julia die in een regenjas gestoken voor haar deur stond.
“Mag ik binnenkomen?”
Heleen stapte opzij en liet Julia binnen. Julia liet haar jas onder de overbeladen kapstok vallen en liep meteen door naar de keuken. Heleen zette de waterkoker aan en haalde twee theeglazen uit de kast. Julia was al druk bezig een theezakje uit de theedoos te kiezen.

“Dat verhaal? Hij heeft een gegarandeerde plaatsing terwijl ik nog maar moet zien of ze mijn verhaal kiezen. Er is ruimte voor twee andere verhalen. Ik heb een deel al in mijn laptop staan en een deel kan ik niet schrijven omdat hij me Melliandra niet wil geven. En dat vind ik… niet leuk.”
Heleen keek haar grijnzend aan. Julia wilde andere woorden gebruiken, maar dat mocht niet van haar moeder.

“En wat wil je nou dat ik doe? Want ik heb geen idee waarom hij dat meisje niet aan jou wil geven terwijl hij al heeft gezegd dat hij haar niet wil gebruiken voor het volgende boek.”

“Als jij nou gewoon met hem wil praten? Hij luistert beter naar jou dan naar mij. Ik maak geen kans meer want volgens hem ben ik al in het zeurstadium.”

Heleen dacht na. Er moest meer achter zitten dan alleen geen inspiratie voor het kerstverhaal. Bovendien werkte Vincent snel en goed onder druk, dus er kon best nog wat komen.

“Okee, ik kom wel langs, alleen niet morgen, want dan ben ik de hele dag en de hele avond bezet. Oh, en dinsdag komt mijn moeder, dus het wordt woensdag. Sorry.”

Julia zuchtte, “ik heb wel geduld hoor, ik heb trouwens zelf ook geen tijd de komende dagen, hele dagen les, en ik heb dinsdag een boekbespreking van Nederlands. Ik moet het boek nog lezen.”
“Heb je het bij je?” Heleen keek Julia vragend aan.
“Ja.” Julia trok het boek uit haar tas.
“Ga lezen, ik kook wel.”
Julia sprong op en omhelsde Heleen.

Woensdag

“Je bent er weer,” zei Vincent.
“Ja”, zei Heleen, stapte binnen, trok haar jas uit en hing die op de kapstok.
“Hallo schat”, zei de moeder van Vincent en kuste Heleen op haar wangen, “dag schat, sorry, ik moet weg.”
Vincent deed de deur achter zijn moeder dicht en liep naar de keuken. Heleen volgde hem.
“Ik weet dat Julia bij jou is geweest.” Hij keek neutraal terwijl hij dat zei. “Sorry voor wat ik zaterdag zei. Ik ben een beetje aan het stressen en dan zeg ik rotdingen. Dat moet ik afleren.”

Hij zakte neer op een van de krukken. Heleen ging tegenover hem zitten.
“Julia zei al dat je liep te stressen, maar ik begrijp het niet. Dat kerstverhaal kan je er toch zo uitgooien, zelfs met een opgelegd thema? Je hebt in een paar uur tijd prachtige dingen geschreven. Wat is het probleem?” Heleen keek hem indringend aan.
Vincent beet op zijn onderlip en keek naar de tafel. Heleen boog voorover en keek hem vragend aan. “Julia wil ook een verhaal inleveren en die heeft ook wat tijd nodig. Waarom mag ze dat personage niet gebruiken?”
“Omdatikhetooknietweet”, het klonk gesmoord, want Vincent lag nu met zijn hoofd op zijn armen. Heleen tikte op zijn hoofd, hij keek haar aan. Ze keek hem vragend aan. Hij haalde zijn handen door zijn haar. “Omdat ik het ook niet weet.”

Het kwam er ineens uitzetten. Dat hij het schrijven van het boek geweldig had gevonden. Een fantasy verhaal in boekvorm, heel anders dan de verhalen die hij in het studentenkrantje had gepubliceerd. Dat het er in een vaart was uitgekomen en hij het vier keer had moeten herschrijven na commentaar van zijn moeder, van vrienden en van een professionele redacteur. Maar dat gaf niet, want het was allemaal leuk. Toen hij met behulp van de redacteur een uitgever had gevonden die direct enthousiast was geweest, kon hij zijn geluk niet op. Alle publiciteit, de recensies, de reacties van mensen, hij vond het geweldig allemaal. En toen was Evert, zijn uitgever, begonnen over een vervolg. En daar was hij nog enthousiast over tot hij daadwerkelijk een opzet moest maken. Toen was alle inspiratie gestopt en kreeg hij een writer’s block van een kilometer voor zijn kiezen. Niets, helemaal niets, alles waar hij mee kwam, bleef steken op de twijfel of het wel goed genoeg was. Dat kerstverhaal had er ook onder te lijden, want dat deelde mee in de twijfels. Daarom wilde hij ook geen personages weggeven. Melliandra stond nu niet in het schema, maar het kon zo maar zijn dat hij haar toch nodig had. En Evert had geappt dat hij nu toch wel een eerste hoofdstuk wilde hebben dat hij ook niet had en daarom liep hij te stressen. Hij liet zijn hoofd weer op zijn armen zakken.

“Nou, dan leen je haar toch uit?”

Heleen en Vincent keken beiden verbaasd naar Julia. Vincent begreep ogenblikkelijk dat ze had staan luisteren. “Juul”, zei hij dreigend. “Sorry, maar ik hoorde Heleen komen”, zei ze, “je hoeft haar toch niet weg te geven. Je kan haar toch uitlenen? En je hoeft jouw kerstverhaal toch niet op je boek te baseren? Dat kan je toch over iets compleet anders schrijven? Maak er voor mijn part een ruimteverhaal van. Dan raak je misschien je writer’s block kwijt.”

Ze stond in de deuropening, op haar onderlip bijtend. Op dat moment leek ze zoveel op Vincent dat Heleen moest glimlachen.

Julia ging door. “Ik wil gewoon dat kerstverhaal schrijven. Kijken of ik het ook kan. Jij kan schrijven, je hebt een boek geschreven en allerlei verhalen en dat vind ik geweldig. Ik ben dol op jouw boek, ik heb het zelfs meegenomen naar school en aan de leraar Nederlands laten zien. Ik heb alleen een verhaal voor de schoolkrant geschreven. Die wedstrijd is anoniem, wat ik eigenlijk wel fijn vind, want dan weet niemand het als ik niet gekozen word. Maar Ik moet wel het verhaal kunnen schrijven wat ik in mijn hoofd heb en daar heb ik Melliandra voor nodig.”

Ze keek haar broer smekend aan. Vincent keek peinzend, Heleen en Julia zagen allebei dat hij met zijn hoofd niet meer in de keuken was. De woorden van Julia hadden duidelijk iets wakker gemaakt bij hem.

“Heb jij genoeg aan vrijdag? Want dan moet het om acht uur ‘s avonds ingeleverd zijn. Ik moet eerst wat uitproberen voor het boek en dan zie ik of ik Melliandra wil gebruiken. Dan weet ik of ik haar weggeef of uitleen.”

Het dansje dat ze in de deuropening deed, zei genoeg. Ze stuurde een kushandje naar Heleen, maakte een nieuw dansje en rende naar boven. Heleen gaf Vincent een knuffel.

Donderdag

“Vincent!” Zijn moeder deed zijn kamerdeur open en stond met een hand op haar heup in de deuropening.
“Ja mam, zet maar neer.” Geconcentreerd bleef hij doorgaan met typen.
“Ik zet helemaal niets neer. Jij komt mee naar beneden en je komt keurig aan tafel iets eten. Ik heb je vanochtend om half zes al gehoord en vervolgens ben je de hele dag je kamer niet uitgekomen. Je hebt niet eens wat gegeten.”
Verbaasd keek hij op. “Gut, is het al zo laat? Ik heb eigenlijk best wel honger ja. Nog twee minuten mam, een mailtje aan Evert met de opzet voor het nieuwe boek en mijn kerstverhaal en dan ben ik klaar.” Razendsnel typend maakte hij het mailtje af, verzond het en liep naar beneden.

Vrijdag

Julia was als eerste in de keuken, de koffie stond op een timer en was al doorgelopen. Ze had geen school vandaag, wel huiswerk voor de volgende week, maar daar wilde ze al aan beginnen. Ze smeerde een paar crackers in met smeerkaas en at die aan tafel op. Er was verder niemand dus ze vond dat ze rustig haar tijdschrift mocht lezen. Ze keek pas op toen ze een tik op haar bord hoorde. Het was een USB-stick die Vincent op haar bord had gegooid.

“Je krijgt Melliandra van me. Dit is haar persoonsbeschrijving, daar heb je misschien wat aan. Ik heb nu een opzet voor mijn boek waarin ze niet past. Ik had gisteravond al een mailtje van Evert dat hij mijn opzet prachtig vond en dat ik vooral moest gaan schrijven. En hij vond mijn kerstverhaal geweldig, heeft hardop zitten lachen.” Hij grijnsde. “Zie haar maar als een kerstcadeautje. Maak er wat moois van, ik zal voor je duimen.”

Ze draafde om de tafel heen en gaf hem een stevige knuffel en een zoen op zijn wang. Vervolgens rende ze met de stick naar boven, deed haar laptop aan en stak de USB-stick erin. Ze opende het document op de stick en haar kerstverhaal en knakte met haar vingers. Ze had er ontzettend veel zin in, ze had nog twaalf uur voor het verhaal ingeleverd moest worden en dit ging gewoon lukken. Geconcentreerd begon ze te typen.

Voor mijn andere kerstverhalen, kijk in het archief op de tag “kerstverhaal”.